Columns, artikelen & foto's

Holland, 14 augustus – Donderdag komt een eind aan mijn vakantie in Nederland. In tegenstelling tot de vorige keer heb ik dit jaar geluk gehad met het weer; geen enkele keer lopen rillen. Ik heb alles gedaan wat ik mij had voorgenomen. Vooral op culinair gebied: veel haringen gegeten en mosselen. Kennissen gesproken met wie ik een afspraak had gemaakt, ook kennissen de hand gedrukt die ik toevallig tegenkwam bij AH en op de terrassen van café De Waal en Ka en de Bolle, waar ik elke dag mijn eerste koffie van de dag dronk. En nu dan terug naar de Thaise zon, die me nooit in de steek laat, en mijn dagelijkse nieuwsrubriek Nieuws uit Thailand op mijn website.

Holland, 11 augustus – Een van de voordelen van mijn frequente bezoeken aan terrassen en AH is dat ik kennissen tegenkom met wie ik geen afspraak heb gemaakt. Gisteren zelfs drie: één uit het grijze verleden toen ik in Schiedam woonde en samen met vrienden in de benedenzaal van de Opstandingskerk sociëteitsavonden organiseerde. Maar ik herinner me er weinig van. De twee anderen leerde ik in Vlaardingen kennen toen ik bij Het Vrije Volk werkte. Soms kom ik ze tegen op Facebook. Daardoor blijf ik nog een beetje op de hoogte van wat er in Vlaardingen gebeurt.

Holland, 6 augustus – Kauwtjes zijn hondsbrutale beesten. Bij de bushalte op de Delflandseweg hadden ze de afvalbak geplunderd op zoek naar iets eetbaars. Ze hadden er een rommeltje van gemaakt. Geen visitekaartje achtergelaten, dus misschien denken voorbijgangers dat Vlaardingers viespeuken zijn. Nog veel brutaler zijn meeuwen. Als die een vuilniszak zien, scheuren ze die aan stukken. Erg kieskeurig qua eten lijken ze niet te zijn. Aan de onderkant van de pikorde staan duiven. Die heb ik zich nog nooit zien misdragen. Tegen meeuwen en kauwtjes kunnen ze niet op. Die verjagen ze. Mussen heb ik nog nooit gezien. Die zijn uit het stadsbeeld verdwenen. Waar zijn ze gebleven?

Holland, 3 augustus – Een van de genoegens deze vakantie zijn de ritjes per RET-bus die ik maak. De bussen rijden op tijd, de bestemming en wachttijd staan aangegeven op de elektronische vertrekborden, de route staat kort vermeld op de bushaltes. De bussen zijn schoon en comfortabel en het zijn geen roestbakken zoals de stadsbussen van de BMTA in Bangkok. Ze stoten geen smerige uitlaatgassen uit, ze maken minder lawaai, dus in alle opzichten verslaan ze hun Thaise counterparts. De busvloot van Bangkok is sterk verouderd, de meeste bussen zijn alleen nog maar goed voor de sloop en de hoognodige vernieuwing stagneert. Ja, reizen per bus in Rotterdam e.o. is een feest.

Holland, 2 augustus – Stadsduiven hebben een mooi leven, vooral duiven die op terrassen onder tafeltjes en stoelen rondscharrelen. De koekkruimels liggen voor het oprapen, ze kunnen er hun buikje vol en rond eten. Ik sta altijd weer verbaasd hoe ze feilloos in staat zijn die vaak voor mij onzichtbare kruimels op te pikken. Als ik gereïncarneerd word als vogel, wil ik duif worden met als domicilie Vlaardingen. Hoef geen boodschappen te doen, hoef niet te betalen voor mijn eten, ik word niet eens weggejaagd van het terras. Dan wacht me een heerlijk leven van dolce far niente.

Holland, 1 augustus – De teksten en plaatjes op sigarettenpakjes zijn onheilspellend. Van roken ga je dood, je kunt er allerlei enge ziektes van krijgen en je brengt kinderen, familie en vrienden in gevaar door meeroken. Dus waarom stop ik dan niet met roken? Ik rook in Nederland weliswaar de helft minder dan in Thailand, maar dat is niet afdoend. Rigoureus stoppen en volhouden, dat zou ik moeten doen. Het rare is trouwens dat ik helemaal niet taal naar een sigaretje wanneer ik vlieg. Maar zodra ik uitstap, begin ik weer te verlangen naar een sigaretje. ’t Is een rare ziekte: nicotineverslaving.

Holland, 31 juli – Omdat de op Spaanse wijze bereide mosselen die ik vorige week at, waren tegengevallen – ze zagen er weliswaar uit als mosselen, maar ik proefde geen mossel – kregen ze een herkansing in een andere zaak. Ik kon kiezen tussen gekookt in wijn of bier. Geen bereidingswijze die mijn moeder ooit toepaste. Ook deze riepen geen WOW-sensatie op, geen herinneringen aan mijn jeugd toen mijn broer en ik een wedstrijdje deden wie de meeste kon eten. Ze stelden teleur door hun flauwe smaak. Verklaring? Mijn smaak is gewend aan pittig eten, alles wat de tong niet prikkelt valt tegen. Weer een tegenvaller.

Holland, 30 juli – Nederland maakt momenteel een uniek meteorologisch verschijnsel mee: het samenvallen van twee seizoenen. Op maaiveldniveau is het herfst, op ooghoogte zomer. De grond ligt bezaaid met verdroogde blaadjes, maar het weer is daarmee niet in overeenstemming. Het blijft maar zomeren, iets waartegen ik, gewend aan temperaturen van 30 tot 35 graden geen bezwaar heb. Maar zo warm is het niet: het kwik heeft de 30-graden grens nog niet gepasseerd. Wel zo aangenaam en beter dan in Bangkok waar het, en met name in mijn kamer, drukkend heet kan zijn.

Holland, 29 juli – Vrijdag was de heetste dag van wat een hittegolf wordt genoemd met een gemeten maximum temperatuur van 38 graden, dus de gevoelstemperatuur moet de 40 zijn gepasseerd zijn. Gisteren zakte de temperatuur naar een aangename hoogte en het regende het een paar keer. Maar die buitjes stelden weinig voor. Vaak veronderstelt men dat ik ‘gewend’ ben aan het warme weer. Maar dat ben ik niet. Ze vragen ook of de warmte anders is. Daarop antwoord ik: warm is warm. Ik ervaar geen verschil. Het enige verschil is dat in mijn kamer in BKK een ventilator draait, die niet eens verkoelt maar hete lucht verplaatst.

Holland, 28 juli – Alles verandert, niets blijft gelijk, leert het boeddhisme. Die verheven gedachte geldt ook voor het Vlaardings winkelbestand. Dixon en Kantoormarkt, waar ik eerder kwam, zijn gesloten. Postzegels kan ik niet meer kopen bij AH, daarvoor moet ik helemaal naar Hoogvliet. Een postkantoor bestaat al lang niet meer in Vlaardingen. De dichtstbijzijnde KPN-winkel is gevestigd in Schiedam. Maar er zijn ook pluspuntjes. De 24-uurs apotheek zit nu op een vaste plaats, het Vlietland ziekenhuis, en rouleert niet meer over Schiedam, Vlaardingen en Maassluis. Ook positief: Vlaardingen heeft nog een boekhandel.

Holland, 27 juli – Vanochtend hoorde ik een duif onophoudelijk koeren. Zou het dezelfde duif als in Thailand zijn die mij elke dag trakteert op een lang koerconcert en achterna is gereisd? Dat zou zo maar kunnen want vogels kunnen enorm lange afstanden afleggen. Vliegtuigen ook, maar die moeten soms onderweg bijtanken en ze vervuilen de lucht. Vogels zijn milieuvriendelijk, alhoewel ze wel weer kakken. Op mijn balkon streken lange tijd twee duiven neer die het gebruikten om uit te rusten en de nodige kak achterlieten. Maar dat kan niet meer, hun rustplaats is nu afgeschermd. Maar koeren doen ze nog steeds. [Op 26 juli heb ik geen column geplaatst]

Holland, 25 juli – Men zegt: Een goede buur is beter dan een verre vriend. Maar ik ervaar deze vakantie het omgekeerde. Ik heb twee vrienden die me helpen nu ik chronisch vermoeid ben. Een heeft me opgehaald in Amstelveen, waar ik op de dag van aankomst overnachtte bij kennissen, de ander helpt bij drie andere gelegenheden. Zij wonen respectievelijk in Vlaardingen en Rotterdam. Met de buren heb ik geen contact, alleen in de Vereniging van Eigenaren, van een andere buurman mag ik zijn WiFi gebruiken. Hij is de spreekwoordelijke goede buur. Het is een geruststellende gedachte dat je op sommigen een beroep kunt doen als je hulp nodig hebt.

Holland, 24 juli – Werd er gisteren weer eens aan herinnerd dat Nederland geen 24-uurs economie is, zoals Thailand. Had trek in roti maar het Surinaamse eethuisje was gesloten. Mijn tweede keus was wonton soep, maar het Wokhouse was gesloten. Dus dacht: ik koop Chinese bami bij de poelier, had ik al tweemaal gegeten. Lekker pittig en ik houd van (en ben gewend aan) pittig eten. De poelier was open, maar ik kocht macaroni. Zag er smakelijk uit en dat was ze ook. Maar niet pittig. De maaltijden vormen een essentieel onderdeel van deze vakantie, maar ik maak er geen foto’s van.

Holland, 23 juli – De weergoden zijn mij dit jaar uitermate gunstig gezind. Tijdens mijn vorige vakantie waren er dagen waarop ik liep te rillen van de kou, daarvan is dit jaar geen sprake. Kan elke dag mijn overhemd met korte mouwtjes dragen om mij vervolgens neer te vlijen op een terrasje. Net zoals een trein stiltecoupés heeft, zouden er stilteterrassen moeten zijn. Want het wezenloze geouwehoer, vaak doorspekt met taalfouten, dat ik ongewild moet aanhoren, is uitermate ergerlijk. Tja, eens een onderwijzer, altijd een onderwijzer. Ik moet me soms bedwingen om oh-ers op de vingers te tikken.

Holland, 22 juli – Als voorzitter van de Bond tegen het Leuteren kan ik het het natuurlijk niet maken over ditjes en datjes te schrijven. Bijvoorbeeld dat ik vanochtend mijn eerste koffie bij McCafé dronk, een pleisterplaats voor automobilisten bij de op- en afrit van rijksweg 20 in Vlaardingen. Het enige vermeldenswaard daarvan is dat ik profiteerde van de 65-plus korting en 1 euro betaalde. Oninteressant is ook de melding dat ik bij het Texaco benzinestation ernaast sigaretten kocht. Daarna richtte ik mijn schreden naar het terras van café De Waal dat om 12 uur openging, twee uur later dan op werkdagen. Om te voorkomen dat ik geroyeerd word, verzoek ik u voorgaande zinnen te schrappen.

Holland, 21 juli – Ik ben weerloos in een boekwinkel, zei ik toen ik vanochtend boekhandel Plantage Pontier binnenliep om de tijd te overbruggen naar de opening van café De Waal. De verkoper zei er  geen bezwaar tegen te hebben. Mijn oog was getrokken door een boek van de Vietnamese schrijver Viet Thanh Nguyen, winnaar van de Pulizerprijs voor zijn debuutroman De Sympathisant. Achterplat gelezen, de inhoud beviel me, dus aangeschaft. Ik heb een kleine bibliotheek met boeken van Aziatische schrijvers: uit China, Thailand, maar Vietnam was nog niet vertegenwoordigd. Ik heb nog één boek in bestelling: over de geschiedenis van Rotterdam, geschreven door Han van der Horst. Ik ken mezelf, voortaan loop ik de boekwinkel voorbij.

Holland, 20 juli – Als je niets te zeggen hebt, moet je je mond houden, is mijn motto. Dus gisteren ontbrak mijn column omdat ik niets te zeggen had. Ik had een afspraak met een bekende die ik al jaren niet had gesproken. Geen column-onderwerp. Ik heb een kiesje laten trekken. Geen column-onderwerp. Ik heb (weer) haring gegeten. Geen column-onderwerp. De kruiswoord-test in Trouw gemaakt, lukte matig. Geen column-onderwerp. En een verrukkelijke bouillabaisse gegeten: ook niet de moeite waard om te vermelden. Dus ik houd nu mijn mond maar dicht. Vandaag maak ik in Rotterdam met een kennis een ritje met de historische RET-tram. Pure Nostalgie.

Holland, 18 juli – Omdat niemand me ooit gevraagd heeft waarom ik een bepaald sigarettenmerk rook, vraag ik het mezelf maar: waarom rook je nu Winston? Toen ik begon met roken (had ik nooit moeten doen, want die verderfelijke gewoonte leidt tot een verslaving, waarvan moeilijk af te komen is), rookte ik hetzelfde merk als mijn kweekschoolleraar (bord)tekenen en kunstgeschiedenis, voor wie ik grote bewondering had. Hij gebruikte een pijpje met filter, maar dat heeft hem niet gered van de kankerdood, misschien wel uitstel verleend. Winston rook ik sinds mijn vorige vakantie. Op Dubai ontdekte ik de Winston rookruimte, aanzienlijk groter en beter geventileerd dan de krappe ruimtes op Suvarnabhumi en Schiphol. Daarom dus.

Holland, 17 juli – Ik ben winkel- en merktrouw. Als ik in een winkel goed geholpen ben, blijf ik er komen. Mijn zomerpantalons kocht ik jaren geleden bij Van Uffelen, deze vakantie heb ik een nieuwe aangeschaft. Omdat ik geen confectiemaat heb, moest die vermaakt worden. Geen probleem, hoefde er niet extra voor te betalen. Dus ik zal nooit kleding via internet kopen. Hemden, T-shirts en slips (vroeger zeiden we onderbroeken) koop ik bij Robinson in Thailand, altijd respectievelijk van het merk Jockey en Calvin Klein. Zitten als gegoten en blijven na een wasje goed in model. Overhemden staan niet op mijn boodschappenlijstje, want die draag ik niet in Thailand.

Holland, 16 juli – Als het elke dag in Holland zo’n mooi weer zou zijn als gisteren, had ik nooit hoeven overwinteren in Thailand. Maar de weergoden zijn wispelturig, dus dat gaat nooit gebeuren. Gisteren viel me ineens op dat veel mannen tatoeages hebben. Dat is me nooit eerder opgevallen, misschien nu wel omdat de meeste (?) Thai tatoeages hebben. Overigens niet als decoratie zoals in Holland, maar als bescherming. Ze worden vaak in tempels aangebracht. Ik heb geen tatoeages, aan mijn lijf valt niets meer te verfraaien en voor bescherming doe ik een beroep op beschermengelen.

Holland, 15 juli – De linzensoep die AH verkoopt onder de naam Indiase dahlsoep, lijkt in de verste verte niet op de dalsoep die ik vaak in restaurant Kashmir aan de Sukhumvit Road eet met om de maag te vullen nan (in de oven gebakken platbrood). De AH-variant smaakt niet verkeerd, maar mijn smaakzintuigen zeggen: wat is dit voor soep? Die ken ik niet. De soep heeft een groene kleur, wat ik raar vind want de linzensoep waarmee Ezau zijn eerstgeboorterecht aan Jacob verkwanselde, was rood (Genesis 25). Uit die ruil is trouwens veel ellende voortgekomen.

Holland, 14 juli – Bakje aalbessen gekocht. Had ik sinds mijn kindertijd niet meer gegeten. De steeltjes verwijderen is een monnikenwerk. Met behulp van een vork, kun je aantal tegelijk van een steeltje trekken, herinnerde ik mij, maar vaak braken de steeltjes, dus moest de bessen er een voor een vanaf halen. Daarna de bessen in een kommetje gedaan en vanillevla eroverheen gegoten. Het resultaat was smullen. Aardbeien zijn eenvoudiger, maar die associeer ik niet met mijn kindertijd. Als de aalbessen op zijn, koop ik kersen. Een leuke spelletje was ze als oorhangers aan mijn oor te hangen.

Holland, 13 juli – Vandaag is vrijdag de dertiende, een onheilscombinatie voor wie bijgelovig is. Ik ben niet bijgelovig, alhoewel ik nooit onder een ladder zal doorlopen. Altijd in een boogje eromheen. Het is een zonnige dag, maar laat ik er verder niets over zeggen anders krijg ik weer het verwijt van een van mijn lezers dat ik niet moet zeuren. Ben naar de bloedafname van het ziekenhuis geweest, wat een halve wereldreis vergt want Vlaardingen heeft geen eigen ziekenhuis meer. Patiënten uit Vlaardingen en Maassluis moeten naar Schiedam. Het was stil, ik werd snel geholpen. Verder veel in de zon op het terras van café De Waal vertoefd.

Holland, 12 juli – Alle zwartkijkers die hebben voorspeld dat het nooi zou lukken de twaalf voetballertjes en hun coach veilig uit de grot te krijgen – want ze konden niet zwemmen en duiken – hebben ongelijk gekregen. De reddingsoperatie is gelukt, ze liggen nu in het ziekenhuis waar ze in quarantaine worden gehouden. Kwam ook zo’n wijsneus op het terras van café De Waal tegen. Hij had zelf gedoken en oreerde dat ze zouden moeten wachten op het eind van het regenseizoen in november. Want al die nauwe doorgangen waar ze doorheen moesten en plaatsen waar het water meters diep stond, vormden een onneembare barrière. Hoe waar is de uitdrukking: De beste stuurlui staan aan wal.

Thailand, 11 juli – De drie dagen warm weer waarmee ik in Holland begroet werd, kregen gisteren geen vervolg. Het was ijzig koud met een vinnige wind, waartegen mijn kleding niet opgewassen was. Dat was balen, om een uitdrukking te gebruiken die niet tot mijn reguliere vocabulaire behoort. Maar ik klaag niet, want heb het vooruitzicht van de Thaise zon. De lagere temperatuur heeft trouwens ook voordelen: elektrisch scheren gaat stukken beter met een droge huid. Inmiddels begin ik mijn draai te vinden, maar een aantal vaste adresjes waar ik voorheen kwam, bestaat niet meer. Da’s wel jammer.

Holland, 10 juli – Op de vierde dag na mijn dag van aankomst in Nederland, stak ’s middags een frisse wind op. Drie dagen was het heerlijk warm, maar voor vandaag zijn lagere temperaturen en regen voorspeld. Ik hoop dat het KNMI ernaast zit. In Bangkok staat het kwik zo’n beetje elke dag tussen de 30 en 35 graden. Het regenseizoen is dit jaar vroeg begonnen, maar in tegenstelling tot Nederlandse regens word ik nooit somber van Thaise regens. Ze zijn kort en fel, de temperatuur zakt slechts enkele graden, wat wel zo aangenaam is. De enige overeenkomst tussen beide is dat regen nat is.

Holland, 9 juli – Gisteren viel mij weer een groot verschil tussen Vlaardingen en Bangkok op. Ik bedoel niet het centrum van de hoofdstad, want dat zou een absurde vergelijking zijn. Ik bedoel het straatje waaraan mijn pied à terre staat. Het is een rustig straatje, ver weg van het stadse gewoel, maar er is altijd wel wat leven. In de Vlaardingse tegenhanger met mijn woning heerst de rust van een kist om een lied te citeren dat Jaap Visser ooit zong toen hij nog Jaap Fischer heette. In mijn straatje zijn alle parkeerplaatsen bezet, dus de bewoners kunnen niet op vakantie zijn. Waar is iedereen?

Holland, 8 juli – Vanaf het begin heeft mijn dagelijkse nieuwsrubriek Nieuws uit Thailand de vermissing van de Wild Boars (bijnaam voetbalelftal) op de voet gevolgd waarbij de krant meer details en duidelijkheid verschafte dan de website en de website verhelderende graphics bood die ik kon overnemen. Ik meld de komende afloop ook graag, maar helaas (?) Nieuws uit Thailand is met vakantie en mijn denkraam (uitdrukking in de Bommelstrips) staat op Holland. Dus lezers die geen toegang hebben tot Bangkok Post (en dat zijn de meesten) moeten het doen met de website in plaats van mijn rubriek. Zoals ik vaak in Thailand lees en hoor: We apologize for the inconvience.

Holland, 7 juli – Terug in Vlaardingen valt me op dat veel volwassen mannen in korte broek of bermuda lopen. In de metro in Bangkok dragen volwassenen zelden een korte broek; een korte broek is voor kinderen en wordt op het platteland gedragen. Ikzelf heb me bij die gewoonte aangesloten. Nog een verschil: het geluidsniveau. Vlaardingen is een stille stad, vooral op zondag. Bangkok is een lawaaierige stad, maar dat geldt niet voor de straat waaraan mijn pied à terre staat en hooguit het getingel van een ijscowagen en het gebrul van een zware motor de stilte doorbreken. Dat zijn zo enkele dingen die me de eerste dagen van mijn vakantie hier opvallen.

Holland, 6 juli – Het eerste wat opvalt na aankomst in Nederland dat het al vroeg licht wordt, vroeger dan in Thailand. Na een reis in twee etappes, Bangkok-Dubai en Dubai-Amsterdam met luchtvaartmaatschappij Emirates, ben ik weer terug en o wonder, het is niet eens koud. Mijn biologische klok staat nog op Thailand, dus ben vroeg uit de veren. Ik geniet van de ochtendkou, wat me verbaast want ben een koukleum. Ik logeer de eerste nacht bij kennissen in Amstelveen, vandaag reis ik door naar Vlaardingen. De verloren zoon is weer terug. Steek de vlag maar uit.