Columns, artikelen & foto's

Voorgaande columns
25 november 2012-3 januari 2014
4 januari 2014-30 december 2014
31 december 2014-31 december 2015
1 januari 2016-31 december 2016
1 januari 2017-31 juli 2017
1 augustus-25 november 2017

Wordt vervolgd op Columns uit Thailand 2018

Thailand, 31 december – Sinds ze mij opviel heb ik mij lange tijd afgevraagd of het kleine meisje bij de ingang van metrostation Sam Yan echt op haar digitale piano speelde of dat zij voor de vorm op de toetsen drukte. Ik hoorde bekende klassieke melodieën en vrijdagavond hoorde ik Für Elise, een compositie van Beethoven die ik zelf vaak op de piano heb gespeeld. Toch maar eens gekeken naar haar vingerzetting en inderdaad, die kwam bekend voor. Ze speelde écht. Haar muziekboek moet ik een volgende keer eens beter bekijken. Hoewel… toch maar niet. Ik wil haar niet storen want ze kijkt heel serieus als ze speelt. In haar spaarpot 20 baht gestopt.

Thailand, 30 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 15 en 16)
15 Die avond sliepen Theresia en Mac voor het eerst bij elkaar, maar ze hadden geen gemeenschap. Het was een vermoeiende dag geweest, dus ze vielen snel in slaap. Ze zouden er nog vaak aan terugdenken. De volgende dag begon al vroeg dus erg uitgeslapen waren ze niet. Samenwonen was er nog niet bij. ‘We doen langzaam aan’, zei Mac. Theresia was het daarmee eens. Ze had tijd nodig om alles op zich te laten inwerken. Het was allemaal nieuw voor haar. Ze was nooit eerder op iemand verliefd geweest. De sessies met haar psychiater waren een grote steun.

16 Dick was blij voor Theresia dat Mac en zij verliefd waren. Hij was ook blij voor Mac. Mac was een loner, maar had OLH niet Eva geschapen om met Adam te verkeren. Ze leken geschapen voor elkaar. In het ziekenhuis bleef de relatie onopgemerkt. Collega’s zagen haar wel eens in het restaurant aan één tafeltje bij elkaar zitten, meestal in gezelschap van Annemarie, maar ze zochten er niets achter. Misschien dat hun buitenlandse afkomst een band vormde. Zo ging dat ook bij Thai die uit dezelfde geboortestreek kwamen. Die klitten vaak samen.

Thailand, 29 december – Ik hecht aan een schoon, niet te krap en comfortabel toilet. De vloer van de toiletten in Sarica was gisteren nat. Een overijverige werkster had iets te enthousiast gedweild. Op naar Dick’s café. Daar mijd ik het herentoilet, want de vloer is er al tijden nat vanwege een lekkage. Het damestoilet biedt een prima alternatief. Zie trouwens zelden vrouwelijke klanten. In het toilet van de Ocean bar, dat gedeeld wordt met de bar ernaast, is de wasbak kapot. De toiletten van Maxis zijn slecht verlicht, waardoor ik een keer niet zag dat er water op de vloer lag. Kom ik ook niet meer. Ik heb een theorietje: Hoe schoner het toilet, hoe beter de keuken van een restaurant.

Thailand, 28 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 13 en 14)
13 Mac vroeg Dick om raad. Die lachte stilletjes in zijn vuistje dat een volwassen man als Mac nog zo’n stuntelaar in de liefde was. Mac was 32 jaar, hij zal toch eerder vriendinnen hebben gehad? Of was hij nog maagd? Dick gaf als raad: Recht op het doel af, geen omtrekkende bewegingen meer. Het ergst wat je kunt overkomen is dat je een blauwtje loopt. Dus toen ze in Terminal 21 op de lange roltrap naar de Engelse verdieping stonden, had hij Theresia’s hand vastgepakt en er licht in geknepen. Voor de dubbeldeks bus kuste hij haar. Heel voorzichtig, heel teder. Voor het eerst. Van dat moment maakte Annemarie met haar mobieltje een foto.

14 Het werd een feestelijke dag. En een lange dag want ’s avonds gingen ze naar Tawan Daeng (De Rode Zon), een zaal ter grootte van een veilinghal, met een show van muziek en dans uit de Isaan, het armere Noordoosten van Thailand. Ze namen plaats aan een van tafeltjes die dicht bij elkaar stonden. Een bedienster scheen met haar zaklantaarn bij toen ze de menukaart bestudeerden. Een gesprek voeren was nauwelijks mogelijk, zo hard stond de muziek. Om beurten traden zangers en zangeressen twee uur onafgebroken op, afgewisseld door een dansgroepje. Geleidelijk liep de zaal vol en begonnen aan enkele tafeltjes bezoekers te dansen, voornamelijk vrouwen. Om elf uur hielden ze het voor gezien en vertrokken met tuitende oren, blij dat die rust kregen.

Thailand, 27 december – De weergoden zijn ondeugend, beter gezegd: gemeen. Na een koude week steeg de temperatuur en kon mijn jack in de kast blijven. Maar dat duurde slechts twee dagen, gisteren daalde het kwik weer. Het is erwtensoep- en zuurkoolweer, twee gerechten die ik hier mis. Dus mijn jack weer uit de kast gehaald. Tot overmaat van ramp begon het aan het eind van de middag ook nog te regenen. Geen stortbui zoals in het Zuiden waar een tropische storm, op de Filipijnen begonnen als tyfoon, huis houdt. Maar ook deze regen was nat. Wat bewijst het voorgaande? Dat ik een échte Hollander ben, want ik zeur over het weer.

Thailand, 26 december – Gisteren was Christmas Day, vandaag is Boxing Day. Ik moest een ober uitleggen dat dit woord geen betrekking heeft op Thailand’s meest populaire sport, alhoewel  voetbal, volleybal en badminton hier ook populair zijn en golf bij de elite. Op Boxing Day geven Engelsen elkaar een christmas box (cadeau). In Thailand gebeurt dat bij de jaarwisseling. In alle hypermarkten zijn pakketten en manden te koop, sommige met één product, andere met verschillende artikelen. De bevolking is gewaarschuwd: let op de houdbaarheidsdatum. Er zijn winkeliers die op zo’n manier van hun winkeldochters afkomen. In Nederland kennen we de surprise en het kerstpakket. Wat in andere landen traditie is, weet ik niet.

Thailand, 25 december – Omdat ik geen telefoonzombie ben, nooit met een boek op stap ga, rest me niets anders in de metro dan mensen observeren. Wanneer ik een zitplaats heb (er wordt tegenwoordig steeds vaker voor me opgestaan), is mijn blik naar beneden gericht. Veel reizigers dragen schoenen, maar die interesseren me niet. Ik bestudeer tenen. Ik heb al enkele keren mensen gezien waarbij de grote en de tweede teen een kleine centimeter van elkaar verwijderd zijn, met een stukje vlees ertussen. Ziet er zeer onappetijdelijk uit. Tenen kunnen sexy zijn, maar deze zijn lustdodend. Mijn grote en tweede teen zijn ongeveer even lang. Dat heet een vierkante voet. Je hebt ook nog een Egyptische en een Griekse voet.

Thailand, 24 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 11 en 12)
11 Mac wist niet van Theresia’s grote drama. Het was hem wel opgevallen dat ze nooit over haar Filipijnse verleden sprak. De keren dat hij ernaar vroeg, reageerde ze afwerend. ‘Wat valt daar nu over te vertellen?’, om er verder het zwijgen toe te doen. Annemarie had er een keer een vage toespeling op gemaakt, zoiets als ongelukkige jeugd, waar hij ook niet veel wijzer van was geworden. Pas toen hij er bij toeval achterkwam dat ze in therapie was, vermoedde hij iets ernstiger al wist hij niet precies wat. Huiselijk geweld? Seksueel misbruik? Niet onmogelijk, die dingen kwamen in Thailand relatief veel voor, dus misschien in de Filipijnen ook wel.

12 De eerste signalen die Mac van Theresia kreeg dat er wellicht meer dan sympathie was, kreeg Mac op straat. Wanneer ze elkaar in het drukke voetgangersverkeer raakten, trok ze zich niet terug. En ze reageerde ook niet afwijzend wanneer hij bij het oversteken haar hand vastpakte en ondeugend in haar handpalm kriebelde. Ze leken wel twee pubers die hun eerste stappen op het liefdespad zetten. Verlegen en zoekend naar contact. Maar verder ging Mac niet. Eigenlijk wist hij niet goed hoe haar gevoelens voor hem te peilen en hoe zijn gevoelens te tonen. Dat leerde je niet op school bij de lessen seksuele voorlichting. Die gingen over SOA’s, HIV, condooms, ongewenste zwangerschap, geslachtsorganen maar niet over liefde.

Thailand, 23 december  – Vrijdag bracht niet de voorspelde temperatuur die mijn verkleumde botten konden verwarmen. Het bleef koud in het redactielokaal (lees: mijn kamer) en stil zitten hielp ook al niet voor mijn interne thermostaat. Buiten was het beter. Het zonnetje scheen, er stond een licht briesje. Echt warm was het nog niet, maar mijn stemming op de schaal van Dick steeg wel. Donderdag schreef ik dat het 19 graden was. Ik had de temperatuur gezien op het mobieltje van een metroreiziger. Foutje, want er stond 10,9 graden. Trek daar de venijnige wind vanaf en u begrijpt mijn lijden.

Thailand, 22 december – Aan het Leiden des alten Dicks zou vandaag een einde moeten komen. Het was koud, de afgelopen week. Bitterkoud: 19 graden, maar de gevoelstemperatuur moet veel lager hebben gelegen want er stond een gemene, koude wind. Dus verving ik mijn normale tenue van T-shirt en korte broek door T-shirt, pullover en warm jack, en lange broek. Dat viel de motortaxibestuurders in mijn straatje en obers in restaurant Sarica wel op. Ze leefden met me mee, want ook zij hadden het koud. Hun reacties deden me goed. Ik ben gekend, dus ik besta. Nog een paar weken en dan kan ik schrijven: Hoe heet het is (naar Nicolaas Beets in de Camera Obscura).

Thailand, 21 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 9 en 10)
9 Mac was een workaholic, een boekenwurm en nieuwsjunkie. Hij had talloze boeken over Thailand verslonden en sprak en las redelijk Thais. ’s Avonds uitgaan deed hij niet, maar de stad overdag verkennen, trok hem wel. Hij nam dan op de bonnefooi een van de roestige en rammelende stadsbussen en zag wel waar hij uitkwam. In de VS had hij altijd op een jongensschool gezeten, bij vrouwen voelde hij zich zelden op zijn gemak. Zoals de uitdrukking luidt: Vrouwen komen van Venus, mannen van Mars. Maar Theresia was een uitzondering op die regel. Ze was geen kwebbelkous, was niet verslaafd aan haar mobieltje, gebruikte nauwelijks make-up en was net zo easy-going als hij.

10 Toen Annemarie en Theresia in zijn leven verschenen, nam hij ze wel eens mee op zijn ontdekkingsreizen, zoals hij de bustrips noemde. Maar de meiden waren er niet gek op. De bussen waren doorgaans vuil en vaak waren alle zitplaatsen bezet. Alleen de air-conditioned bussen waren comfortabel. Nee, Annemarie en Theresia bezochten liever tempels, paleizen en musea, afgewisseld met bezoeken aan leuke winkeltjes en tearooms. Bangkok bood een ruime keus aan tearooms, waar werkelijk alle theeën van de wereld werden geschonken. Na zo’n ontdekkingsreis waren ze aardig uitgeput en hongerig, en gebruikten gezamenlijk de maaltijd. Niet op straat , hoewel Bangkok’s straatvoedsel vermaard is, maar ze wilden niet in de uitlaatgassen van passerende auto’s zitten.

Thailand, 20 december – Wat is dat toch voor ziekelijke gewoonte om gerechten op te leuken met wezensvreemde ingrediënten? Bestelde in Dick’s café appeltaart, dat sinds kort op de kaart staat. Beter dan de chocoladetaart, die zwaar op de maag ligt, zeker als dessert. Heeft de ober er warme chocolade overheen gespoten. Dus teruggegeven – ik kan daar wel een potje breken. Een toefje slagroom zou nog kunnen, maar chocolade… Kreeg een nieuwe taartpunt. Die was lekker en fris. In The Old Dutch wordt kaas door de andijviestamppot gemengd. Gevolg: aan elke vork hangt een sliertje kaas. Over de kwaliteit zwijg ik maar. De andijvie komt voorgesneden uit een zakje, dat zegt genoeg.

Thailand, 19 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 7 en 8)
7 Theresia had soms nachtmerries waarin ze de bezoekjes van haar oom herleefde. Ze waren aan het eind van haar lagere-schooltijd begonnen. Oom koos tijdstip en plaats altijd zorgvuldig uit. In het begin haalde hij haar op van school, at met haar een ijsje bij Swensen’s en nam haar daarna mee naar een groezelig kamertje in een love-hotel. Later werd hij brutaler en ging in het ouderlijk huis naar haar kamertje. Haar ouders hadden niets in de gaten of deden of ze niets zagen. Hij had altijd gedronken en verspreidde een zure alcoholgeur. Theresia vertelde het aan Annemarie. Die adviseerde haar psychiatrische hulp te zoeken. Dat deed ze, ze ging in therapie.

8 Theresia ging in therapie bij een vrouwelijke psychiater, een man vond ze te confronterend. Ze had tot nu toe de gebeurtenissen zo diep mogelijk weggestopt, de psychiater zette het mes in haar wond. De etter moet eruit, zei ze. Ze adviseerde haar op te schrijven wat er allemaal gebeurd was. Dat zou helpen bij het verwerkingsproces. Theresia volgde haar advies op. Het was pijnlijk, in het begin zette ze zich met tegenzin aan de schrijftafel, maar toen ze merkte dat schrijven inderdaad hielp, wist ze niet meer van ophouden en schreef door tot diep in de nacht. Of ze het ooit zou laten lezen aan Annemarie, wist ze niet. Misschien toch maar niet. De strijd moest alleen gestreden worden. Niemand kon haar daarbij helpen. Ook de psychiater niet.

Thailand, 18 december – In een tv-interview werd prinses Diana gevraagd hoe ze herinnerd wilde worden. Met haar hoofd koket licht zijwaarts gebogen, antwoordde ze: als de People’s Princess. Die uitdrukking werd later na haar overlijden aangehaald door premier Tony Blair. Eigenlijk zou iedereen zich die vraag moeten stellen: Hoe wil ik herinnerd worden, ervan uitgaand dat ze herinnerd willen worden, hetgeen ik niet vanzelfsprekend acht. Getuigt de vraag van Hochmut, wat volgens de amish een doodzonde is? Volgende maand word ik 71. Ik wil over die vraag niet eens nadenken. Goeie film trouwens, The Witness, die in de amish-gemeenschap speelt.

Thailand, 17 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering  5 en 6)
5 Ogenschijnlijk broeide er niets tussen Mac en Theresia. Ze plaagden elkaar wel eens, Mac corrigeerde soms het Engels van Theresia, Theresia tikte hem wel eens op zijn vingers vanwege zijn tafelmanieren, die hem evenals zijn vrijetijds kleding weinig konden schelen. Ze probeerde hem soms te overhalen om ‘iets leuks’ te kopen wanneer ze door Robinson banjerden, waar alle kledingmerken ter wereld te koop zijn, maar hij zei zich gelukkig te voelen in zijn huidige plunje. Aan de andere kant vond Theresia die flierefluiters houding van hem wel charmant. Als ze daaraan dacht, vroeg ze zich af of Mac een aantrekkelijke partner zou kunnen zijn.

6 Annemarie bezag die plagerijtjes licht geamuseerd. Ze beschouwde dat gekibbel als een prelude op een ontluikende liefde, maar dat kan wishfull thinking zijn geweest. Vroeg recht op de man af: ‘Ben je verliefd op Mac?’, maar Theresia wuifde die suggestie weg. ‘Hoe kom je daarbij? ‘t Is een aardige man, maar verliefd? No way.’ Dat zei ze tegen beter weten in, want er fladderden wel degelijk vlindertjes door haar buik als ze hem zag. Ze wilde dat niet toegeven. Ooit had ze zich voorgenomen dat ze niets met mannen te maken wilde hebben en daar hield ze zich aan. Koppigheid was haar niet vreemd.

Thailand, 16 december – Ik noem het discriminatie. Kerst nadert, de winkels en marktkramen hangen vol met kerstkleding. Ruime keus, maar niet voor mannen. Adam vindt na lang zoeken een rode muts met pompoen. Eva daarentegen kan kiezen uit tientallen modellen: mini, midi, bikini. Allemaal rood, allemaal afgezet met witte bonten kraagjes en dito manchetten. En allemaal van velours, een stof met een hoog aaibaarheidsgehalte. En allemaal even sexy mits borsten en benen de juiste proporties hebben. De kerstgekkigheid kent geen grenzen. Bangkok steekt Parijs naar de kroon als lichtstad. Ik zie sneeuwpoppen van kunststof, rendieren en kerstbomen in alle kleuren. Ik zou bijna een hekel aan kerstmis krijgen.

Thailand, 15 december – Feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 3 en 4)
3 Het klikte tussen die twee. Misschien omdat ze beiden vreemdeling waren in een vreemd land en geen contacten met andere verpleegsters hadden. Beiden waren op hun manier eenzaam. Ze spraken af – als het even kon – gezamenlijk te lunchen. Ze kletsten honderduit, de tijd was vaak tekort. Allengs kwamen ze ook meer van elkaar te weten. Annemarie vertelde over de ziekenhuisaffaire en Dick’s zwerversbestaan, Theresia over het misbruik door haar oom en de abortus. Dat waren emotionele gesprekken, maar ze luchtten hen op. Vooral Theresia die in tegenstelling tot Annemarie geen partner had om haar hart bij uit te storten. Die gesprekken voerden ze niet in het ziekenhuisrestaurant maar na werktijd in een intieme tearoom.

4 De contacten tussen Theresia en Mac waren spaarzaam. Theresia en Annemarie schoven tijdens de lunch wel eens aan zijn tafeltje aan en later ging Mac wel eens mee als die twee meiden een verkenningstocht door de stad wilden maken. Als gids, want hij kende de stad op zijn duimpje. Ze bezochten de bekende bezienswaardigheden van Bangkok en maakten een tocht per longtail boot over de khlongs aan de andere kant van de rivier. Hij fungeerde als klaar-over en behoedde hen voor zakkenrollers en oplichters. Taxi’s gebaarde hij door te rijden als de bestuurder de meter niet wilde aanzetten en een altijd te hoog bedrag noemde. Mac kende de klappen van de zweep.

Thailand, 14 december – Heb twee nieuwe bijnamen toegevoegd aan mijn lijstje met bijnamen van mensen die ik zie en in één geval hoor in mijn uitgaansstraatje Soi Pratoochai aka Soi Twilight: kapitein Haakneus en de Kanarie. Of Haakneus kapitein is, weet ik niet, kapitein Haak ken ik wel. Ik zou hem ook De Neus kunnen noemen naar een liedje dat Herman van Veen aan het begin van zijn carrière zong, toen hij nog clownesk was. De Kanarie is een vrouw die een keukentje bestiert in de soi. Thaise stemmen bevinden zich sowieso in een hoog register, maar deze spant de kroon.

Thailand, 13 december – Dokter Mac en Theresia vinden het geluk (aflevering 1 en 2)
1 Theresia had nooit liefde gekend. Het misbruik dat haar oom van haar had gemaakt, had haar getekend voor het leven. Dacht ze. Haar ouders spraken er nooit over, maar ze verboden de oom wel nog een voet in hun huis te zetten. Theresia ontwikkelde een afschuw van mannen, wat de voornaamste reden was om zich in het klooster terug te trekken. Maar het kloosterleven was hard en de moeder-overste was een autoritaire vrouw. Die gaf haar de naam Conception, vernoemd naar de onbevlekte ontvangenis van Maria. Intussen volgde Theresia de opleiding verpleegkundige en toen ze daarmee klaar was, legde ze haar habijt af en vertrok naar Thailand, naar het Christian Hospital in Bangkok.

2 Kort nadat Annemarie bij het Christian Hospital in Bangkok in dienst was getreden als nurse-practitioner raakten zij en Theresia met elkaar in gesprek. Ze was Annemarie opgevallen tijdens een lunchpauze omdat ze alleen aan een tafeltje zat en niet met haar mobieltje in de weer was, zoals de meeste verpleegsters die geen minuut zonder hun heilig speeltje konden. Geen Thai, dacht Annemarie, uit welk land zou ze komen? Ze ging aan Theresia’s tafeltje zitten en stelde zich voor: ‘Hi, I am Ann.’ ‘Hello Ann. Nice to meet you. I am Teresa’, antwoordde Theresia. Het viel Annemarie direct al op dat ze aanzienlijk beter Engels sprak dan de meeste Thaise verpleegsters. Ze bleek uit de Filipijnen te komen en op de afdeling oncologie te werken.

Thailand, 12 december – Had ooit een Thaise vriendin, die zich minimaal tweemaal per jaar lam zoop: met Oud en Nieuw en met Songkran. Ze gaf als verklaring dat ze alcohol nodig had om zich te ontspannen. Dat is nog tot daaraan toe, maar ze dronk niet, ze goot zichzelf vol met als doel zo snel mogelijk dronken te worden. Heb haar eens opgehaald van een feestje waar ze half-bewusteloos ondergekotst op een hangmat lag. De overige feestvierders keken niet naar haar om. Nog een geluk dat ze niet in haar kots is gestikt. Ik heb die nacht om begrijpelijke redenen op een andere plaats geslapen.

Thailand, 11 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 54 en epiloog)
54 Tijdens een van de uitstapjes die ze met zijn drieën maakten, moet de vonk tussen Mac en Theresia zijn overgeslagen. Annemarie hoefde er niets voor te doen. Ze stond erbij en keek ernaar. Ze zag hoe Mac naar de hand van Theresia tastte en ze hand in hand verder liepen. Mac gaf Annemarie een vette knipoog, Annemarie stak haar duim omhoog en op het gezicht van Theresia verscheen een gelukzalige glimlach. Annemarie had de neiging in zingen uit te barsten: ‘Daar moet op gedronken worden, hi ha ho’, maar dat deed ze toch maar niet want ze waren in Terminal 21 op weg naar Engeland, naar de verdieping met een Engels thema. Daar poseerden Mac en Theresia voor de dubbeldeks bus naar Camden Town, Covent Garden en Bond Street en legde Annemarie het liefdespaar op haar mobieltje vast.

Epiloog
Een auteur is als een poppenspeler. Hij is heer en meester over zijn personages en kan die alles laten doen en zeggen. Maar soms gaan ze hun eigen gang, gaan ze in een richting die de auteur niet voorzien heeft. Dick en Annemarie hebben niet te klagen over de aandacht die ze hebben gekregen, Marloes en Peter waren in hun wittebroodsweken maar Mac en Theresia voelen zich verwaarloosd door de auteur. Schrijf over ons, vragen ze. Aan dat verzoek voldoe ik gaarne in het volgende feuilleton Dokter Mac en Theresia vinden het geluk. Maar ik beloof jullie: ik ga niet door het sleutelgat gluren.

Thailand 10 december – Mijn feuilletons die inmiddels 53.803 woorden tellen, lijken af te stevenen op een definitief einde. Begonnen als Dokter Dick, chirurg zijn ze uitgedijd tot negen feuilletons waarin andere personages zijn geïntroduceerd. Ik noem zuster Annemarie (na een jaar wachten zijn hartsvriendin), onderwijzer Peter en doktersassistente Marloes, Mac (Amerikaan, chirurg) en Theresia (Filipijnse verpleegster), Philip (gepensioneerd Britse huisarts), zijn echtgenote Sasithorn aka Cat (voorheen Philip’s caddy), dokter Kees (zaalarts in Nederland). Ze zijn me dierbaar geworden. De auteur (dat ben ik dus, wil ik wel verklappen) sluit de serie definitief af. Het afscheid valt me moeilijk. Dat zal niemand verbazen. (N.B. De serie, nu bezig aan het tweede feuilleton, wordt op Facebook uiteraard voortgezet)

Thailand, 9 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 51 en 52)
51 Het kwam niet vaak voor dat Dick en Annemarie tegelijk klaar waren met hun werk. Maar als ze samen terug gingen naar het appartement, wilde Annemarie altijd over Patpong lopen. Niet om iets te kopen op de avondmarkt, maar ze hield van de gezellige drukte. Dick nam de route ook wel eens en werd dan steevast aangeklampt met ‘Pingpongshow?’. Dick vroeg dan in onberispelijk Thenglish of ze ook een volleybalshow hadden, ‘I  no like pingpong.’ Nee, die hadden ze niet. Dat het een grapje was, ontging de vragensteller volledig. Maar over het algemeen kon hij vrij ongestoord over de markt lopen en in het gezelschap van Annemarie zeker.

52 Het was wel duidelijk dat Thai een ander gevoel voor humor hadden dan Dick. Mac legde Dick uit dat veel grappen alleen te begrijpen zijn als je de taal beheerst. Maar, zo had Dick op de tv gezien, Thai lagen ook slap van het lachen als tijdens een komische show iemand een klap met een mokerhamer op zijn hoofd kreeg en daarna op de grond viel. Gelukkig wel van rubber, stel je voor. Dick keek zelden tv. In zijn appartement was de enige Engelstalige zender Fox, maar die verafschuwde hij. CNN en BBC ontbraken, dat vond hij wel jammer. En voor een Nederlandse zender moest hij zijn toevlucht nemen tot zijn laptop.

Thailand, 8 december – Ik heb leren dansen bij Meuniers Frères in Rotterdam, gevestigd boven de bioscoop Rex waar toen voornamelijk cowboyfilms draaiden. Foxtrot, Engelse wals, tango, jive. Dansles hoorde bij de opvoeding, vonden mijn ouders, evenals gymnastiek of sport (in mijn geval volleybal en roeien) en muziekles (mondharmonica, later piano). De dansschool leerde mij de etiquetteregels. Heren vragen de dames met een lichte buiging ten dans, afstand houden tijdens het dansen is geboden en de heer dient zijn danspartner na afloop van de dans naar haar zitplaats te begeleiden en te bedanken. Deze herinneringen welden op bij een Peanuts cartoon in Bangkok Post waarin Snoopy met Sally naar een dansfeest gaat.

Thailand, 7 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 49 en 50)
49 Mac was een heel andere man dan Dick. Mac was gemoedelijk, nam overal de tijd voor en hij was een tikje dikker dan Dick. Dick daarentegen was een pietje precies, niet alleen in de OK maar ook in zijn dagelijkse leven. Hij zou nooit vergeten na gebruik het dopje op de tube tandpasta terug te draaien. Hij at met kleine hapjes. Mac niet. Mac bunkerde, zodat hij altijd sneller klaar was met eten dan Dick. Zijn werkkleding was onberispelijk schoon, maar zijn dagelijkse kloffie kon hem niet schelen. Ahoewel ze hun beste tijd hadden gehad, waren spijkerbroek en T-shirt buiten werktijd goed genoeg. Hoe anders dan de Thaise collega’s die ook in hun vrije tijd hechten aan decorum.

50 Wanneer ze naar bed gingen, las Dick Annemarie voor. Dat deed hij al toen ze in Nederland samen waren. Annemarie luisterde graag naar zijn sonore stem. Ze lag met haar hoofd op zijn borst, terwijl hij haar in proza en poëzie meevoerde op de reizen van de scheepsarts Slauerhoff naar Azië. Ze vond het spijtig dat hij op jonge leeftijd was overleden, maar gelukkig had hij wel een indrukwekkend oeuvre achtergelaten. Annemarie liet tijdens die voorleessessies haar handen soms naar Dick’s kruis glijden. Dick maakte geen bezwaar, hij ging rustig door met voorlezen totdat de spanning hem te veel werd en hij het boek terzijde legde. Hij rolde zich op haar en zei, nog in de ban van de literatuur: ‘Laten we minnekozen, schat.’

Thailand, 6 december – Het nieuws meldde dat een man is aangehouden die er een gewoonte van maakte in stadsbussen vrouwenborsten aan te raken. Hij ging achter hen zitten en sloeg zijn armen om de vrouwen heen. Die zetten het meestal op een gillen, misschien dat sommigen van zitplaats wisselden. Die man moest er wel de nodige moeite voor doen. Ik heb mijn ogen niet in mijn zak: veel Thaise vrouwen zijn zo plat als een dubbeltje. Ik zie dat in de metro. Niet dat ik een voyeur ben, maar ik ben langer dan de meesten en zie in hun decolleté dat zelfs het kleinste heuveltje ontbreekt.

Thailand, 5 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 47 en 48)
47 Zelden duurde een cafébezoek zo kort als toen. Dick rekende af, stopte een briefje van 100 baht in haar bh-tje, stelde de diagnose siliconen en vertrok. Ook de biljartzalen trokken hem niet of beter gezegd het publiek beviel hem niet. Veel mannen met bierbuik, tatoeages, kaalgeschoren schedel en behangen met kettingen en andere sieraden. Niet het soort publiek waarmee hij een interessant gesprek zou kunnen voeren. Dus slenterde hij naar het eind van de straat en streek neer op de patio van The Old Dutch, een café-restaurant ooit begonnen door een Nederlander getuige de vele oude inmiddels vergeelde ansichtkaarten van Amsterdam aan de muur. Sindsdien was hij nooit meer in Soi Cowboy geweest.

48 Mac had Nederlandse wortels. Zijn ouders waren kort na de oorlog geëmigreerd naar de VS. Maar over Nederland wist hij niet veel en Nederlands sprak hij niet. Zijn ouders wilden dat ook thuis Engels werd gesproken. Hij was wel een keer op vakantie in Nederland geweest. In Amsterdam een boottochtje over de grachten gemaakt, zich in Volendam laten fotograferen in de traditionele dracht die alleen nog maar voor toeristen wordt gedragen, Rotterdam bekeken vanuit de ronddraaiende Space Tower en een uitstapje naar de molens van Kinderdijk gemaakt. Nederland vormde naast het werk een frequent gespreksonderwerp met Dick. Over hun persoonlijk leven spraken ze niet veel, misschien is dat wel typisch voor mannen. Vrouwen hebben er geen moeite mee.

Thailand, 4 december – Het bezoek aan Dick’s blog is de afgelopen maanden gestaag teruggelopen. Ik klaag daar niet over, want het aantal bezoeken en bezoekers (dat is niet hetzelfde: bezoekers kunnen binnen een gemeten tijdsbestek meer bezoeken brengen) heeft me nooit gemotiveerd. Ik vind het leuk als mijn website goed wordt bezocht, maar mijn enige drijfveer om elke dag weer de rubriek Nieuws uit Thailand te maken, is mijn passie voor schrijven. Bovendien vergroot het volgen van het nieuws mijn kennis over Thailand, alhoewel niet altijd mijn begrip van wat hier gebeurt. Dus ik blijf vrolijk doorgaan de nieuwsberichten uit de krant te vertalen, samen te vatten, te bewerken en soms ter verduidelijking te voorzien van eigen informatie. Lees smakelijk! https://www.dickvanderlugt.nl/?p=28337

Thailand, 3 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 45 en 46)
45 Marloes en Peter hadden Bangkok verruild voor Koh Phi Phi. In de hoofdstad hadden ze het rustig aan gedaan en de tijd genomen om enkele bezienswaardigheden te bekijken, zoals het Grand Palace en Wat Phra Kaew, Wat Arun en Wat Pho. De avondmaaltijden hadden ze samen met Annemarie en Dick gebruikt. Marloes vond de avondmarkt op Patpong tegenvallen: veel van hetzelfde met de onzekerheid of de merkartikelen die er te koop waren, wel echt waren. Ze slenterden ook door Soi Cowboy, een luidruchtig straatje met veel neon, waar de dresscode voor de bargirls zo bloot mogelijk is. Peter en Dick konden er niet opgewonden van raken. Dat voorrecht genoten alleen hun partners.

46 Dick was eenmaal een avondje naar Soi Cowboy gegaan, toen Annemarie nog in Nederland was. Hij had een bar uitgezocht met een toepasselijke naam, Crazy House. Voor de bar deden de bargirls, gekleed in korte rokjes en geschoeid in knielaarsjes, alle mogelijke moeite klanten naar binnen te lokken. Daar stonden andere Barbies op een verhoging verveeld te kronkelen om palen. Het was er aangenaam koel, maar het geluidsvolume maakte elk gesprek onmogelijk. Dus nam Dick voor de bar plaats aan een hoge partytafel en bestelde een biertje. Een meisje kwam ongevraagd naast hem zitten. Ze stelde de standaard-vragen What’s your name, Where you from, You marry, You buy me drink, I want come with you, waarna haar Engelse vocabulaire uitgeput was.

Thailand, 2 december – Toen ik nog in het ouderlijk huis van mijn vriendin woonde op het platteland, stond het onopgevoede neefje van haar eens met een handjevol grint voor me. Voordat hij kans zag het naar mij te gooien, gaf ik hem een oplawaai, een van de weinige keren dat ik een kind heb geslagen. Hij rende huilend naar zijn oma die hem wat lekkers gaf. Want hier zingt men niet ‘Wie zoet is, krijgt lekkers; wie stout is, de roe’, maar ‘Wie zoet is, krijgt lekkers; wie stout is, ook lekkers.’ Dat zwaarlijvigheid en obesitas in opmars zijn, verbaast me dan ook niet.

Thailand, 1 december – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 43 en 44)
43 Annemarie en Theresia spraken vaak af om samen te lunchen in het ziekenhuis restaurant, een restaurant opgezet volgens het foodcourt systeem. Er waren keukentjes waarin Thaise gerechten werden bereid, elk met een beperkt aantal, en er was een keukentje met farang gerechten. Bij de ingang kregen de bezoekers een creditcard die bij de uitgang moest worden afgerekend. Het lot was hen gunstig gezind, want ze zagen dat Mac er was. Hij zat alleen aan een tafeltje, een ideale positie om Cupido aan het werk te zetten. ‘Do you mind if we sit down with you?’, vroeg Annemarie quasi-nonchalant. Mac had geen bezwaar. De strenge hiërarchie kon hem gestolen worden. De twee vrouwen haalden hun eten op, elk bij een andere keuken, en schoven aan.

44 Het gesprek wilde niet erg vlotten. De tijd was ook te kort om een meer dan oppervlakkig gesprekje te voeren. Annemarie had er wel een beetje de p over in, want ze had lang gewacht op een gelegenheid als deze dag. Bij Peter en Marloes was het stukken gemakkelijker gegaan. Bij Theresia en Mac was het nog lang geen gelopen race. In tegendeel, ze stonden nog niet eens in de startblokken. Dick reageerde nuchter toen ze over de lunch vertelde. ‘Liefje, je kunt niets forceren. Het gaat zoals het gaat. Laat het los. Jij kunt de vonk niet ontsteken. Dat moeten ze zelf doen.’ Dat besef drong ook langzaam tot Annemarie door.

Thailand, 30 november – Kreeg een mailtje, zogenaamd van Microsoft dat mijn Outlook account vandaag verloopt. Om dat te voorkomen moest ik op een link drukken. Het mailtje was niet door Outlook herkend als ongewenst, maar nadere informatie leerde mij dat wel vaker spam door het filter glipt. Uiteraard ben ik niet ingegaan op het ‘advies’ van het Security account team. Dick is Gekke Gerritje niet. Ik weet niet wat voor ellende ik mij op de hals had gehaald, als ik het wel wel  gedaan en dat wil ik ook niet weten. Terzijde: Spam is ingeblikt gekookt varkensvlees. Ik ben er niet vies van.

Thailand, 29 november – Ik verdeel de mensheid in twee categorieën: mensen met humor en mensen zonder humor. Mensen zonder humor vertellen moppen, mensen met humor zijn van nature grappig. Van degenen die reageren op mijn columns, behoren slechts weinigen tot de eerste categorie. Vaak nemen ze mijn schrijfsels veel te serieus. Die reacties verdwijnen onder de delete-knop. Nog nooit heeft iemand mij gevraagd waarom zijn reactie is verwijderd. Dat kan op twee dingen duiden: hij weet niet dat zijn reactie is gesneuveld of hij vindt mijn ingreep terecht. Een heel enkele keer komt een droogkloot leuk uit de hoek. Dan denk ik: er is nog hoop voor de mensheid.

Thailand, 28 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 41 en 42)
41 De volgende dag gingen de dames als eerste winkelen. Annemarie had enkele dagen vrij genomen en Theresia gevraagd mee te gaan. Wel zo gezellig met zijn drieën. Op naar terminal 21, een shoppingmall met een ruime hoge hal, waar elke verdieping een landenthema heeft. Zoals Annemarie zei: Je kunt er tenminste ademhalen in plaats van MBK. Nauwe bedoening, daar krijg ik bijkans last van claustrofobie. Ze dronken koffie en aten een taartje, want ook Marloes en Theresia hoefden zich geen zorgen te maken over de lijn. Peter ging niet mee. Hij hield niet van winkelen, een afkeer die hij met veel mannen deelde. Hij keek in de krant wat er zoal te beleven was en ging naar het Bangkok Art and Culture Centre, een trefplaats van alternatievelingen, snobs en nerds.

42 Annemarie’s poging Theresia en Mac aan elkaar te koppelen was mislukt door het vroegtijdig vertrek van Mac omdat hij was opgeroepen voor een spoedoperatie. Maar Annemarie was er de persoon niet naar om snel op te geven. Ze peinsde over een tweede kans. Vroeg Dick om na te gaan wat Mac van Theresia vond, maar hij had geen trek in de spelletjes van Annemarie. Ze kon het natuurlijk zelf ook vragen, maar dat zou wel erg doorzichtig zijn. Misschien was het beter het aan het toeval over te laten. De lunchpauze was daarvoor het geschiktste moment alhoewel artsen niet geacht worden met verpleegsters aan één tafel te zitten. Afwachten maar.

Thailand, 27 november – Rare droom. Meestal weet ik wel dat ik gedroomd heb, maar niet wat ik gedroomd heb. Deze keer wel. Op de Koemarkt en Buitenhavenbrug in Schiedam stonden drommen mensen. Ik kwam aangefietst en zag een kennis die bij NRC werkt. Ik vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat iemand door het lint was gegaan en op duiven schoot. De man zat op de bodem van de Buitenhaven en schoot vanaf die plaats op zijn kwelduivels. Daar eindigde de droom. Het was geen nachtmerrie. Wel een grappige droom en nogal onwaarschijnlijk. Helaas ken ik geen dromenuitleggers, die de droom voor mij kunnen duiden.

Thailand, 26 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 39 en 40)
39 Omdat Dick ingeroosterd stond voor een operatie en Annemarie gemakkelijker gemist kon worden, ging ze alleen naar Suvarnabhumi om Peter en Marloes op te halen, die aan hun huwelijksreis waren begonnen. Ze zouden drie weken blijven: de eerste paar dagen in Bangkok om te acclimatiseren en daarna op het vakantie-eiland Koh Phi Phi. Marloes meldde telefonisch dat ze aangekomen waren en nu wachtten bij Immigration. Annemarie herinnerde zich haar lange wachttijd van destijds. De autoriteiten hadden beloofd dat er maatregelen waren genomen om die terug te brengen tot maximaal een uur, maar zoals zoveel in Thailand bleef het bij mooie woorden. Het duurde en duurde maar; Annemarie werd er kriegelig van.

40 Annemarie was gekomen met de Airport Rail Link, een light rail verbinding met het centrum van Bangkok en zo ging ze ook weer terug, nu in het gezelschap van Peter en Marloes. De ARL was sneller en goedkoper dan een taxi en bood op twee stations een overstapmogelijkheid op de metro. Annemarie had voor hen een hotelkamer geboekt, niet ver van het ziekenhuis. In de lobby van het hotel voegde Dick zich bij hen. Marloes zag dat hij zijn blik richtte op haar buik. Ze glimlachte: ‘Nee, nog niet.’ Peter stortte zich op de Engelstalige Bangkok Post. Waardeloos systeem, zo’n stokkrant, vond hij en hing hem snel weer terug in het rek.