Het koffieapparaat
Wat is er toch geworden van de ooit zo populaire kreet Small is beautiful? Tegenwoordig lijkt het credo van hogescholen te zijn: Large is beautiful. Ik heb een theorie over de ideale grootte van een school. De ideale school is een school met één koffieapparaat, want: Hoe meer koffieapparaten, hoe minder communicatie.
Toen de School voor Journalistiek nog een zelfstandige school was en aan de Ravellaan in een eigen gebouw was gevestigd, stond er in de hal één koffieapparaat. Alle studenten en docenten moesten daar de zo onmisbare brandstof voor hun werk tanken. Het was er altijd druk, dus je moest wel eens wachten.
Maar dat had een groot voordeel. Het apparaat functioneerde als een dorpspomp, waar nieuwtjes werden uitgewisseld, studenten en docenten aan hun jasje konden worden getrokken. Ik schat dat ik mijn collega’s en studenten er tien maal per dag tegenkwam.
Een werkelijk ideale situatie. Je hoefde geen mailtjes te sturen die nooit beantwoord worden. Je hoefde niet in de rij te staan bij een onpersoonlijk bureau inschrijving. Je raakte niet de weg kwijt op de site van de school. De mevrouw van de kantine heette Riet, de roosteraar was Marjan, bureau inschrijving Peter en het studiemiddelenmagazijn Antoine.
Hoe is de situatie nu? In de Uithof staan tien koffieapparaten. Als gevolg daarvan kwam (verleden tijd, want ik ben met de VUT) ik mijn collega’s en studenten niet meer tien maal per dag tegen, maar helemaal niet of hooguit een keertje. Rampzalig voor de interne communicatie, die nu verbannen werd naar het wereldwijde web.
Werden er vroeger dan geen fouten gemaakt, vraag je je misschien af? Ja natuurlijk; waar gehakt wordt, vallen spaanders. Maar die fouten konden snel en efficiënt worden hersteld. Bij dat ene koffieapparaat
Het tweemaal moeten afbreken van mijn opleiding (Ravelllaan en later Padualaan) was een persoonlijk drama en ‘het’ zal ook nooit meer worden zoals het was. De rivier neemt je mee en je peddelt puur symbolisch. Maar bij Horatius, wat voelde ik me in mijn element op de Ravellaan. En nu besef ik: sindsdien kon het nooit meer worden zoals het was; de obligate waarom-vraag heb je bij deze uitstekend beantwoord.
PS: bedankt voor je kritiek en steun tijdens mijn studententijd (2x), vooral de morele bijval in mijn behoefte om de dingen altijd beter (en dus soms ook anders) te willen doen.