Columns, artikelen & foto's

Inhoudsopgave
Geen straatracers, want ‘we doen veel goeie dingen’
New Bangkok Landmark: Laat de Chao Phraya met rust
Op de fiets (2x), wie doet je iets…
A is een aapje dat eet uit zijn poot
De groene long van Bangkok, ecologisch klaslokaal
Ontgroening: Elk jaar zijn er weer schandalen
De generaal, de ziener en de geest van de goeroe
Kratom: Zegen of vloek?
Mukdahan verzet zich tegen industrieel plan
Plannen voor SEZ’s boezemen vrees in

Geen straatracers, want ‘we doen veel goeie dingen’

Het leken straatracers en misschien zaten die er ook wel tussen, maar dat waren ze niet, want straatraces worden ’s avonds en ’s nachts gehouden, niet om half acht ’s ochtends. Misschien was het kwaadwilligheid van de politie of gewoon toeval omdat die dag de generale repetitie werd gehouden voor de Bike for Mom fietstocht, waardoor de Vibhavadi Rangsit Road was afgesloten.

Hoe het ook zij, daar werden op 2 augustus 200 motorfietsers aangehouden die op weg waren naar Nakhon Nayok. Het waren leden van de Durian Non Ganyo groep, in 2013 opgericht door Weerawate Hempijit – zeg maar Aunt, want zo staat hij bekend. Ze kregen elk een boete van 1.000 baht en 71 kregen bovendien een voorwaardelijke gevangenisstraf van 2 jaar wegens roekeloos verkeersgedrag. Daar was nog overheen te komen, maar niet over de inbeslagname van hun motorfietsen, die soms niet eens afbetaald zijn.

Passie voor motorrijden
Het begon allemaal met Aunt’s passie voor motorrijden (‘Ik houd van de wind tegen mijn gezicht en door mijn haren’). Met drie vrienden maakte  hij in 2013 een tochtje vanuit hun woonplaats Nonthaburi naar Nakhon Pathom. Een volgende rit naar Suphan Buri meldde Aunt op zijn Facebook pagina. Tweehonderd motorrijders verschenen op het ontmoetingspunt.

Het ging snel. De eerste officiële rit van de Durian Non Ganyo groep, vernoemd naar de ganyo doerian van Nonthaburi, in december 2013 naar de Wangtakrai waterval in Nakhon Nayok trok 1.500 deelnemers. De volgende 2.500, daarna 7.000 en op 2 augustus werden 15.000 rijders verwacht, die in groepen van 200 tot 500 vanaf verschillende punten vertrokken.

In voorbereiding is een tocht op 21 november naar Ampawa (Samut Prakan), waar een racecircuit is gehuurd. Wie niet wil racen, kan de drijvende markt bezoeken of andere toeristische bestemmingen. En er is een gratis concert.

Bezemwagen met water en voedsel
De groep heeft haar zaakjes goed voor elkaar. Vooraf worden politie, boswachters, straatverkopers en restaurants op de route geïnformeerd. Dat doet Jitlada ‘Kit’ Wongpasert (links op de foto), een vrouw die haar mannetje staat en contacten op elk niveau heeft. Kat heeft ook contacten met straatrace groepen in Saraburi, waardoor conflicten worden vermeden.

Tijdens een rit houdt ze in de gaten of de rijders de regels niet overtreden. Helm en rijbewijs zijn verplicht, de deelnemers moeten zich houden aan de maximumsnelheid en als ze jonger dan 18 jaar zijn, dienen ze te worden begeleid door een ouder of voogd. ‘Ik schreeuw tegen rijders die niet luisteren. Daar ben ik heel goed in: mensen commanderen.’

Kat wordt bijgestaan door Jay, die de bezemwagen met water en voedsel rijdt, en Ploy die water en stickers van de groep uitdeelt. Volgens Aunt kost elke rit hem 30.000 tot 50.000 baht, een bedrag dat hij uit eigen zak betaalt en uit de verkoop van T-shirts met de naam van de groep.

De arrestatie van de groep op de Vibhavadi Rangsit weg was duidelijk een misverstand, zegt Aunt. De politie beschuldigde hen ervan een straatrace bende te zijn, maar ‘wie zou zo gek zijn om ’s ochtends om half acht te gaan racen?’

De Durian Non Ganyo groep heeft ook een liefdadigheids kant. Tijdens een rit naar Nakhon Pathom werd 10.000 baht opgehaald en gedoneerd aan de Phra Pathom Chedi. Ook het Pak Kret Children’s Home, een tempel in Saraburi en de aardbevings slachtoffers in Nepal profiteerden van inzamelingsacties. Binnenkort gaat 70.000 baht naar de Wat Prabat Nampu, een tempel die gezondheidszorg aan HIV/Aids patiënten verleent.

‘We doen veel goeie dingen’, zegt Aunt. ‘Ik hoop dat de mensen eens een gunstig beeld van ons krijgen.’

(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 23 augustus 2015)

New Bangkok Landmark heet het ambitieuze project om een boulevard van 14 kilometer langs de oever van de Chao Phraya aan te leggen. Experts en burgers verzetten zich. Ze beschouwen de betonnen kolos als een aanslag op Thailand’s cultureel erfgoed. 

New Bangkok Landmark: Laat de Chao Phraya met rust

Thittiphan Titrakarn: ‘Laat de Chao Phraya met rust. De rivier is niet zomaar een waterloop, ze is doordrongen met ons cultureel erfgoed, onze nationale identiteit en heeft een grote waarde: sociaal, economisch en ecologisch. Wanneer het landschap wordt veranderd en vervormd, kan noch een knap ontwerp noch een briljant architect haar cultureel beeld en de traditionele levenswijze terugbrengen.’

Thittiphan, universitair docent landschapsarchitectuur aan het King Mongkut Institute of Technology Lat Krabang, vat in een paar welgekozen zinnen samen wat er mis is met de plannen van de gemeente Bangkok voor de aanleg van een 14 kilometer lang voet- en fietspad ltussen de Rama VII en Pinklao brug langs de Chao Phraya.

Beter gezegd: over de rivier, want de promenade wordt een constructie van beton op betonnen palen voor de oever. Pilaren ter grootte van de pijlers van een verhoogde expressway, een wegdek van 12 meter breed en een muur, 2,8 meter hoog, ter voorkoming van overstromingen.

En bij die 14 kilometer blijft het niet, want de New Bangkok Landmark, zoals het project heet, maakt deel uit van een groter project van 50 kilometer wegen aan beide zijden van de rivier, naar het voorbeeld van de boulevards in Seoel.

Om met een Nederlander te beginnen. George van der Meulen, expert watermanagement, waarschuwt dat de betonnen structuur de hydrologische stroom van de rivier bemoeilijkt. En Sanarat Kanjanavit, secretaris-generaal van de Green World Foundation, waarschuwt dat het wegdek de al slechte waterkwaliteit verergert  omdat het de fotosynthese en zuurstofopname van het water voorkomt. De vierhonderd pijlers houden afval tegen en worden een nieuwe verzamelplaats van waterhyacinten.

Friends of the River
Maar het zijn niet alleen experts die hun wenkbrauwen fronsen over het project. Op www.change-org hebben al 7.938 burgers bezwaar gemaakt. De campagne is georganiseerd door Friends of the River (FOR), een netwerk dat gevormd is, nadat het kabinet in mei het groene licht gaf. De groep heeft een boottrip voor de pers georganiseerd om de route te verkennen en gedurende twee maanden bijna elke zaterdag op verschillende plaatsen een openbaar forum georganiseerd.

Vorige maand lanceerde de FOR een ontwerpwedstrijd voor architecten om met betere plannen te komen. Ze worden in oktober tijdens het Bangkok Design Festival getoond in het Bangkok Art and Culture Centre.

‘De competitie heeft tot doel bewustzijn te kweken en de volgende generatie architecten op te voeden meer gevoelig te zijn voor stedelijke landschappen en ruimtes’, zegt Yossapon Boonsom, een van de oprichters van de FOR. ‘Het is niet zo dat we tegen de ontwikkeling zijn. Maar wanneer de regering de ruimte langs de rivier wil ontwikkelen, dient ze met een masterplan te komen en een nieuwe ontwerpronde. En op zijn minst moet een openbare hoorzitting aan het het project gewijd worden.’

‘We proberen de bevolking te vertellen dat dit project niet alleen uit een fietspad bestaat. Het is een groot stedelijk ontwikkelingsproject  dat tijd nodig heeft om bestudeerd te worden en een grotere publieke participatie. De regering dient de bevolking te raadplegen – en daarmee bedoelen we niet alleen een paar woongemeenschappen langs de rivier.’ (Bron: Bangkok Post, 2 september 2015)

Zie ook het nieuwsbericht  Zoals het klokje thuis tikt… in Nieuws uit Thailand van 5 april 2015. Klik hier.

Troubled timeline

1993
The project was conceived by former transport minister Vinai Sompong. Famous for his traffic-solving projects, Mr Vinal always dreamed of building a six-lane high way along both sides of the Chao Phraya River (foto). The project was protested and shelved.

2013
The road and embankment along the Chao Phraya River was revived and included as part of the 120 billion baht water management plan under Yingluck Shinawatra’s government to prevent flooding.

2015
PM Prayut Chan-o-cha floated the idea to build a bicycle lane and promenade route along the Chao Phraya River.

May
The cabinet approved the project and its cost of 14 billion baht.

August
Bangkok Metropolitan Administration opened the bidding to find a consultant firm that would conduct a feasibility study. The feasibility study will be finished by January next year. The cost of the study is 126 million baht.

August
Deputy PM Prawit Wongsuwan announced that construction will continue. However, the timeline has been postponed from January 2016 to June 2016

Op de fiets (2x), wie doet je iets…

In Wat Kho Non, een kleine woonwijk van 50 rai met 110 gezinnen, gebeuren geen ongelukken meer. Kinderen worden niet meer aangereden door motorfietsen en ruzies over aanrijdingen behoren tot het verleden. Die metamorfose is te danken aan een buurtinitiatief in 2011 om bewoners enthousiast te maken voor de fiets.

Het buurtcomité besloot zich aan te sluiten bij een project van de Thailand Cycling Club , waaraan inmiddels twintig woonwijken in Bangkok en zeventig elders in het land meedoen. Ze leggen fietspaden in hun wijk aan en voeren actie voor verkeersveiligheid.

Zo ook in Wat Kho Non (district Phasicharoen, Bangkok). Het buurtcomité ging van deur tot deur en bewoog de bewoners over te stappen op de fiets. Want die heeft talloze voordelen boven de motorfiets. Fietsen is gezond, het aantal ongelukken wordt sterk teruggedrongen, het vermindert de luchtvervuiling en het is goedkoper dan brommen. En nu peddelen bewoners fietsend over de 1,3 meter brede betonnen paden in de wijk en ze nemen soms zelfs de fiets om buiten de wijk naar de markt te gaan.

Natuurlijk had niet iedereen een fiets of verdient genoeg om een fiets aan te schaffen. Daarin is voorzien met een fietsfonds, waarvan zestig bewoners gebruik maken. Bewoners die aan het fonds deelnemen, betalen 10 baht per dag en elke vijf dagen vindt een trekking plaats om voor een bewoner een fiets van 3.000 baht te kopen.

Ook kinderen hebben de fiets ontdekt. Een 12-jarige leerling spaarde haar schooltoelage op om haar eigen fiets te kopen. ‘Fietsen is leuk’, zegt ze. ‘En ik word er actief van.’ Bijkomend voordeel, zegt Nawatcharasit van het buurtcomité: Kinderen worden gestimuleerd te sparen, ze leren de waarde van geld en ze zijn zuiniger op hun fiets omdat ze die zelf betaald hebben.

Emeritus hoogleraar Thongchai, voorzitter van de Thailand Cycling Club, hoopt dat nog meer woonwijken zich bij het programma zullen aansluiten.

‘Het programma heeft ertoe geleid dat mensen kritisch gaan nadenken over hoe fietsen kan helpen tijd en geld te besparen, daar de fiets het meest betrouwbare vervoermiddel is.’

Hij schetst nog meer voordelen: ‘Fietsen biedt een kans de wereld vanuit een andere hoek te bekijken en het kan ook de relatie tussen buurtbewoners versterken omdat mensen die fietsen, met elkaar praten.’

Nawatcharasit heeft er bij de regering op aangedrongen het aantal fietspaden uit te te breiden, want die liggen nu voornamelijk in toeristische bestemmingen. Hij wil dat ze vooral in de binnenstad worden aangelegd.

De grootste uitdaging voor de fietslobby is de houding van mensen ten opzichte van fietsen te veranderen. Dat gaat niet altijd van een leien dakje, erkent Thongchai. Voor sommigen is fietsen te inspannend en uitdroging als het heet is, kan een probleem opleveren. (Bron: Bangkok Post, 5 september 2015. Foto’s Pawat Laopaisarntaksin)

Ze plukken kokosnoten en doen kunstjes. De lange staart makaak  is een harde werker of steelt de show. Maar de eigenaren liggen onder vuur over de behandeling van de dieren. ‘Apen plukken niet vrijwilig kokosnoten en rijden niet vrijwillig op een fiets. Dat doen ze onder dwang.’

A is een aapje dat eet uit zijn poot

De zuidelijke makaak is er het meest voor geschikt. Het zijn harde werkers, acht uur per dag, zes dagen per week. Ze zijn sterk, vinden klimmen leuk, hebben geen last van hoogtevrees, klagen niet, vragen niet om loonsverhoging, zijn niet corrupt en hoeven niet verzekerd te worden. Kortom: levende machines en daarom zijn ze in trek als kokosnotenplukker.

Noi Petchprabap in Bang Saphan in Prachuap Khiri Khan, de provincie met het grootste areaal aan plantages met kokosnotenbomen, traint de aapjes al  38 jaar. Hij begon er als 23-jarige mee. Inmiddels heeft hij 40 tot 50 aapjes getraind, schat hij. Een lucratieve business want een goed getrainde makaak kan wel 70.000 baht opbrengen. De apen koopt hij van een man in Chumphon voor 6.000 baht.

Negen uur per dag, zes dagen per week
Noi heeft zelf een plantage van 14 rai, waarop zijn makaken werken, hij verhuurt zich op andere plantages en traint makaken die al in het bezit zijn van boeren.

Van zijn tiental vaste klanten hebben twee of drie een grote plantage met een opbrengst per oogst van 7.000 tot 8.000 kokosnoten. De overige produceren 500 tot 3.000 noten. Een makaak kan wel 600 tot 1.000 kokosnoten per dag plukken.

Noi’s makaken werken van 8 tot 17 uur, onderbroken door een korte lunchpauze. Als het regent en op zondag zijn ze vrij. Ze worden driemaal per dag gevoederd met een maaltijd van rijst gemengd met Lactosoy melk.

Wanneer ze niet werken, worden ze aan een korte ketting vastgebonden, want de beestjes zijn nogal agressief en hebben een gevaarlijke beet. ‘Als je door één gebeten wordt, kunnen ze je aderen kapot scheuren’, zegt Noi.

Op een- of tweejarige leeftijd begint de training, waarbij ze leren de kokosnoten met beide handen en benen vast te klemmen, want dat willen de klanten. Dieren die alleen hun handen gebruiken, brengen minder op. Tijdens de training dragen ze een muilkorf. Sommige kunnen al na een maand aan het werk.

Met shows valt meer te verdienen
De provincie Prachuap Khiri Khan telt 410.000 rai aan kokosnotenplantages, vorig jaar goed voor 293.022 ton, tweemaal zo veel als Chumphon, de tweede grootste producent. De plantages in Prachuap Khiri Khan, Chumphon en Surat Thani beslaan 62 procent van Thailand’s totale oppervlakte aan plantages. Kokosnoten zijn een belangrijk ingrediënt in veel Thaise gerechten en veel van de oogst gaat naar fabrieken waar de melk wordt ingeblikt.

Het geld dat ermee valt te verdienen, varieert. In het hoogseizoen 20 baht per noot, wat neerkomt op 1.000 baht per dag, nu zeven baht. Maar voor sommigen is dat nog niet genoeg. Ze hebben ontdekt dat er meer geld valt te verdienen met apen die kunstjes doen.

In het district Mae Rim (Chiang Mai) is de 15-jarige makaak Sam een superster. Hij kan fietsen, push-ups doen, basketballen, kokosnoten verzamelen en de touwen waarmee bezoekers zich laten vastbinden, losmaken.

Prasit Cheundang, eigenaar van het Monkey Training Centre in Mae Rim, zegt dat het jaren duurt apen te trainen voor een show. Sommige apen kunnen getraind worden, maar ze zijn bang om voor een menigte op te treden. Van de 30 apen die Prasit bezit, treden er acht op. De overige zijn op 20-jarige leeftijd gepensioneerd.

Prasit ziet geen kwaad in de shows
Bezoekers betalen 200 baht per show. Op een drukke dag zijn er wel tien shows, elk van een half uur, voor zo’n tweehonderd bezoekers. Ze komen uit China, Frankrijk, Dubai, Bahrein en Israël en brengen maandelijks 100.000 baht in het laatje. Soms zijn bezoekers kwaad over het exploiteren van de dieren, maar Prasit ziet er geen kwaad in. ‘In de jungle zouden ze zijn dood gegaan.’

Ook experts zetten vraagtekens en vragen zich af of het gebruik van dieren voor entertainment niet in strijd is met de wet op de dierenmishandeling. Bovendien zijn makaken sinds 1992 beschermde dieren; ze mogen niet in het wild worden gevangen. Maar het gebeurt wel. De dieren worden op eenjarige leeftijd gevangen. Alleen mannetjes, want vrouwtjes zorgen alleen maar voor onrust in de groep en ze menstrueren, wat het vervoer bemoeilijkt.

Fokken mag, registratie is vereist
De lange staart makaak  is een van de 61 diersoorten die gefokt mogen worden, mits de fokker is geregistreerd bij het Department of National Parks, Wildlife and Plant Conservation. In 1992 en 2003 zijn twee registratierondes gehouden voor de kopers van de dieren.

Edwin Wiek, oprichter van de Wildlife Friends Foundation Thailand, zegt echter dat er gerommeld wordt met eigendomspapieren door één vergunning voor verschillende dieren te gebruiken. Voor de overheid heeft de wet echter geen hoge prioriteit in tegenstelling tot tijgers, beren en olifanten. Het zijn maar apen, wordt geredeneerd.

Het gebruik van dieren voor werk en entertainment is niet verboden in de Cruelty Prevention and Welfare of Animal Act, die in december van kracht werd. Maar op mishandeling staat een gevangenisstraf van twee jaar en/of een boete van 40.000 baht. Het Department of Livestock Development is bezig nadere richtlijnen te formuleren wat onder dierenwelzijn moet worden verstaan.

Apen rijden niet vrijwillig op een fiets
De Thai Society for the Prevention of Cruelty to Animals heeft geen bezwaar tegen het gebruik van dieren als arbeidskracht, mits ze maar humaan worden behandeld. Dat kan in de rechtbank een probleem opleveren als de eigenaar een werkdag van acht à negen uur moet verdedigen.

Degenen die apen gebruiken om kokosnoten te plukken, zeggen dat de dieren dat al honderden jaren doen. Het is een deel van de Thaise cultuur. Maar dat kan nooit voor de apenshows gelden.

Ashley Fruno, campagnevoerder bij Peta Asia, is een fervente tegenstandster van de shows. ‘Trainers dreigen constant met slaag om de apen te dwingen ongemakkelijke trucjes te doen in shows. Apen rijden niet vrijwillig op een fiets of balanceren op een strak gespannen touw. Dat doen ze niet omdat het willen maar omdat ze bang zijn voor wat gebeurt als ze het niet doen.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 6 september 2015)

N.B. Lange staart makaak is een verkeerde vertaling van pig-tailed macaque. Op dit artikel is door Arjen en Danielle gereageerd. Klik hier voor hun reacties.

De groene long van Bangkok, ecologisch klaslokaal

De groene long van Bangkok: zo staat het Sri Nakhon Khuean Khun Park in Bang Krachao (Samut Prakan) bekend. Time noemde het park van 12.000 rai in 2006 ‘een van beste stedelijke oases in Azië’. Het park, deels aangelegd, deels natuurlijk, mag zich in een toenemende belangstelling verheugen, met name van fietsers.

Dat is dan te danken aan de in 2013 begonnen restauratie, gesponsord door PTT Exploration and Production Public Company Limited, en dankzij prinses Sirindhorn’s visie die het park als een natuurlijk leslokaal ziet. ‘Bang Krachao is een van de dichtst begroeide en weelderige wouden’, zegt president Tevin van het bedrijf. ‘Het herstel komt zowel ten goede aan de inwoners van Bangkok, de jeugd als aan de plaatselijke bevolking.’

Het herstel vindt in twee fases plaats. Fase 1, inmiddels afgerond, richtte zich op het park, in fase 2 wordt het gehele gebied van Bang Krachao onderhanden genomen.

In de eerste fase zijn de bestaande faciliteiten, fietspaden, bruggen, de observatietoren voor vogelaars en paviljoentjes aan de waterkant opgeknapt. Zo’n 16.000 planten zijn uitgezet; sommige groeiden er al, andere zijn nieuw.

Universitair docent Sakhan van de faculteit bosbouw van de Kasetsart universiteit noemt het park een ecologisch klaslokaal. ‘Het park omvat verscheidene ecosystemen – van gebieden met zoet water, brak water tot zout water. En het herbergt een grote variëteit aan flora in de botanische tuin.’

Thans wordt begonnen aan fase 2. Tevin: ‘De meeste mensen willen Bang Krachao als de groene long van Bangkok behouden, zonder commercie. Maar de realiteit gebiedt dat de lokale bevolking een boterham moet kunnen verdienen. Met die factor moeten we rekening houden. We proberen tussen die drie belangrijke aspecten een balans te vinden: economie, samenleving en natuur.’

Een andere uitdaging is te voorkomen dat de lokale bevolking grond gaat verkopen aan projectontwikkelaars. Het gebied trekt veel toeristen, dus de kans dat zij het als melkkoetje zien, is groot. Sakhan denkt dat dit voorkomen kan worden door activiteiten te organiseren waaraan de locals kunnen deelnemen. (Bron: Bangkok Post, 9 september 2015. Foto’s Jiraporn Kuhakan)

Ritueel misbruik of onschuldig vertier?, kopte Bangkok Post onlangs op de voorpagina van de Life-bijlage. De vraag heeft betrekking op de ontgroeningspraktijken op universiteiten die vaak meer lijken op een strafexpeditie dan op een introductie op de academische toekomst van de eerstejaars.

Ontgroening: Elk jaar zijn er weer schandalen

Elk jaar zijn er weer schandalen. Dit jaar werd een docente geschiedenis van de Mahasarakham universiteit bedreigd met de dood en verkrachting omdat ze het gewaagd had oneens te zijn met de ontgroeningsrituelen op het College of Music van haar universiteit.

Vorige week riep een video op de social media felle kritiek op. Te zien was hoe studenten van de Suan Sunandha Rajabhat universiteit een soort van paringsdans uitvoerden. Vorige maand raakte een student aan zijn hand gewond toen hij vuurwerk klaar maakte dat later gebruikt had moeten worden tijdens de ontgroening, maar te vroeg ontplofte. En nog eerder, in april in Chiang Mai, kwam een eerstejaars na een ontgroening van twee dagen thuis met kneuzingen over haar hele lichaam.

Wanneer stopt het?, schrijft de geschiedenisdocente op haar Facebook pagina. Want ontgroening dient er volgens haar toe om de foeten te vernederen. Ze worden gedwongen zich kaal te scheren, T-shirts te dragen met mystieke symbolen, stukken beschilderd karton om hun nek te dragen, zodat ze er als een harmonium uitzien, op straat te zingen en het hoofd deemoedig te buigen als ze een ouderejaars tegenkomen. En dat drie maanden lang.

Wat de docente zag, is uiteraard niet nieuw. Waarschijnlijk ontstond het gebruik van ontgroenen in de jaren veertig, meegebracht door studenten die op de Filipijnen en in de VS hadden gestudeerd. In het Thais heet het rab nong (initiating the freshmen) of het wordt aangeduid met het acroniem SOTUS, wat staat voor Seniority, Order, Tradition, Unity en Spirit. Het is niet verplicht eraan deel te nemen, maar wie zich eraan onttrekt, wordt uitgestoten. De groepsdruk is groot.

Een studente van een openbare universiteit in Bangkok, die halverwege wegliep, zegt: ‘De senioren vertelden me dat het doel was ons voor te bereiden op de echte wereld. Maar dat is belachelijk. Degenen die het doen, willen gewoon lol hebben. Ze zijn onzeker en willen zich goed voelen door anderen te commanderen.’

Yukti Mukdawijit, docent aan de faculteit sociologie en antropologie van de Thammasat universiteit, ziet de ontgroening in een wijder perspectief. Ze is een reflectie van de cultuur van het land. ‘De hele Thaise samenleving leeft onder SOTUS. SOTUS bestaat niet alleen in universiteiten en hogescholen.De gehele maatschappij heeft te maken met senioriteit en autoritarisme.

Waarom worden deze systemen getolereerd? Omdat ze de mensen niet de gelegenheid geven na te denken. We moeten meer doen dan alleen maar SOTUS uit de school te krijgen. We moeten ons afvragen hoe we SOTUS uit de Thaise maatschappij kunnen krijgen.’ (Bron: Bangkok Post, 9 september 2015)

Foto: Eerstejaars worden op de CU First Day van de Chulalongkorn universiteit begroet door ouderejaars. (Foto Narupon Hinshiranan)

Nieuwsberichten over ontgroening

Seminar: Ontgroening is tirannie
8 september – De ontgroeningspraktijken op universiteiten zijn tirannie, zegt een student van de Anti-Sotus groep. De eerstejaars worden gedwongen te exerceren, alcohol te gebruiken, aan activiteiten deel te nemen die grenzen aan seksuele intimidatie en ouderejaars blindelings te gehoorzamen. Wie weigert, wordt bedreigd. Veel studenten nemen eraan deel omdat ze bang zijn uitgestoten te worden.

Gisteren vond aan de Thammasat universiteit een seminar plaats, gewijd aan de (weliswaar vrijwillige) ontgroening, die soms tot excessen leidt. Maar het tij begint heel voorzichtig te keren getuige de oprichting van de Anti-Sotus groep (Sotus staat voor Seniority, Order, Tradition, Unity and Spirit).

De beschaving lijkt aan fervente voorstanders te zijn voorbij gegaan. Een hoogleraar geschiedenis aan de Mahasarakham universiteit, die zich op haar Facebook-pagina tegen de praktijken had uitgesproken, ontving doods- en verkrachtingsdreigementen op de social media. Haar collega’s en superieuren hielden zich afzijdig. [Stelletje lafaards.] Nog erger: de waarnemend rector verdedigde de studenten en noemde de affaire een persoonlijke kwestie. [Wat doet zo’n man aan een academische instelling?]

Voor universitair docent Yukti Mukdawijitra, verbonden aan de faculteit sociologie en antropologie van de Thammasat universiteit, wijzen de rituelen op een autoritaire cultuur. Het zijn de-humaniserende praktijken, bedoeld om individuen te degraderen tot een dierlijke toestand. Zulke ‘tradities’ worden vaak gevonden in samenlevingen die gebaseerd zijn op een cultureel systeem van geweld en onvrijheid. Alarmerend vindt hij dat de rituelen plaatsvinden in universiteiten.

Rab nong begint vandaag; tegenstand groeit
17 augustus – Pagina 2 opent vandaag met een achtergrondverhaal over ontgroening (rab nong), waar eerstejaars aan onderworpen worden. Deelname is vrijwillig, maar wie durft zich te onttrekken aan de groepsdwang? Vandaag is de eerste dag waarop de groentjes door ouderejaars worden uitgescholden en gekleineerd. Hopelijk overleven ze het allemaal, want er zijn al doden bij gevallen.

Tegenstanders noemen de praktijk een rituele activiteit die ‘vernedert, verlaagt en emotionele en fysieke schade kan veroorzaken’. De National Human Rights Commission (NHRC) acht de ontgroening in strijd met de mensenrechten. ‘Velen sluiten hun ogen voor deze brute werkelijkheid.’ Volgens de NHRC komen nog steeds seksuele en fysieke incidenten voor.

Het kantoor van de Higher Education Commission (Ohec) belooft voor dit jaar een zero-tolerance beleid ten aanzien van elke vorm van geweld. De activiteiten dienen vrijwillig te zijn en ouders dienen het recht te hebben ze gade te slaan. Onlangs beval Ohec universiteiten om rituelen ’s avonds laat te verbieden. [Maar ja, This Is Thailand. Wie trekt zich er iets van aan?]

De krant noemt twee doden die in 2008 en 2014 hun ontgroening niet overleefden en recent een incident in Chiang Mai waarbij een eerstejaars zijn hand verloor. De desbetreffende universiteit, Meajo, heeft een sterke reputatie voor wat bekend staat als Sotus: Seniority, Order, Tradition, Unity en Spirit.

Wie zich aan de ontgroening onttrekt, wordt uitgestoten, aldus de student die een Anti-Sotus Facebook pagina opzette met inmiddeld 28.000 volgers. Het maakte hem niet populair, want hij werd uitgescholden, bedreigd met vuurwapens en messen en door een stel barbaarse studenten tegen de grond geslagen.

Maar de voorstanders geloven in de heilzame werking van de brain-washing. ‘Het is een manier om het studentenlichaam te verenigen. De ceremonie creëert verantwoordelijke, zorgzame en nederige burgers voor de natie’, aldus de vice-voorzitter van de Student Development and Alumni Relations van Maejo. De ontgroening duurt zeven dagen; fysiek contact met eerstejaars is verboden. Vijftien studenten werden onlangs geschorst vanwege geweld en mishandeling.

De generaal, de ziener en de geest van de goeroe

De voorspellingen van Warin Buawiralert zitten er soms naast, maar dat weerhoudt de legertop niet de goeroe regelmatig te consulteren in zijn heiligdom, gewijd aan zijn spirituele gids Kewalan, de geest van een Indiase goeroe die voor de geboorte van de Boeddha in de Himalaya leefde.

Kewalan leidt Warin bij zijn voorspellingen. Dat de ontwerp-grondwet zou worden verworpen, had hij mis, maar dat Prayut het land zou leiden zei hij al voor de coup in mei 2014. En in 2006 verwierf hij grote erkenning met zijn voorspelling over de coup waarbij Thaksin ten val werd gebracht.

Eenmaal per week, meestal ’s ochtends, biedt Warin zijn diensten aan. Lang tevoren hebben de klanten een sessie van 15 minuten geboekt. Het zijn mannen in uniform, vrouwen van een jaar of twintig, huisvrouwen, nonnen. Ze offeren Kewalan vijf vruchten, betelnoten en andere giften. Nadat Warin de offerandes in ontvangst heeft genomen, draait hij zich om naar het zwarte beeld achter hem, Kewalan, steekt een wierookstoklje aan en begint te mompelen. Daarna vertelt hij de bezoeker wat Kewalan hem heeft doorgegeven.

Omdat veel van zijn voorspellingen militairen betreffen en hun rol bij het dienen van de staat, zeggen velen dat ze een politiek doel dienen. Soms lijken zijn voorspellingen erg op die van generaal Prayut, die al lange tijd een vaste klant van hem is. ‘Het is mijn taak om het leger te adviseren, omdat het de plicht van het leger is om het land overeind te houden’, zegt hij. Die taakopvatting is geworteld in de hiërarchische structuur van de noordelijke Lanna cultuur.

Warin verleent zijn diensten gratis, maar klanten zijn vrij geld te doneren tijdens de merit-making bijeenkomsten die hij enkele malen per jaar houdt. Blijkbaar vormen die een interessante inkomstenbron want in april ging de door hem gebouwde Baan Heed Hoi in Chiang Mai open, een plaats voor jonge mensen om over de Lanna cultuur te leren.

Het centrum bevindt zich op hetzelfde terrein als Khuang Phra Jao Lanna, het heiligdom dat Warin tussen 2008 en 2013 bouwde. Kewalan adviseerde hem het te bouwen als huisvesting voor het boeddhistische beeld van Phra Jao Lanna. Het heiligdom is een ontwerp van een docent architectuur aan de Rajamangala University of Technology Lanna.

Het huis van Warin (foto) en de tempel Wiharn Laung Pu, gewijd aan Kewalan, hebben eenzelfde structuur.

Een klant adviseerde hem in 2002 ze te bouwen op een perceel van 20 rai in de woonwijk Sukhito. Tijdens de bouw klaagden de bouwvakkers over bovennatuurlijke gebeurtenissen. Zo zagen ze ’s nachts een paard met een mensenhoofd over het terrein lopen. Volgens Kewalan betekende dit dat het terrein spirituele kwaliteiten had dat het uitermate geschikt maakte voor zijn huis en het heiligdom.

Sommigen vertrouwen Warin niet. In mei verzocht een lokale bestuursambtenaar de DSI een onderzoek te doen naar het vermogen van Warin. Warin zou sprookjes vertellen over religie en karma met als enig doel om donaties binnen te halen. De ambtenaar beweerde dat veel tempels niet de  donaties van Warin hebben ontvangen die hij had beloofd.

‘Veel roodhemden in Chiang Mai zijn mijn volgelingen’, zegt Warin. ‘Maar sommige mensen proberen me zwart te maken, ze werken in een team om wantrouwen te zaaien bij mijn volgelingen.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 13 september 2015)

N.B. Waar de beschreven gebouwen precies staan en wanneer ze gebouwd zijn, wordt me niet duidelijk uit het artikel.

4×100 is een populaire drug bij jongeren in het Zuiden. Goedkoop en effectief. Maar is het wel een drug? Aan de Prince of Songkhla universiteit wordt onderzoek gedaan naar het medicinaal gebruik. 

Kratom: Zegen of vloek?

Het recept voor een kratom cocktail is simpel. Alles wat er je er voor nodig hebt zijn kratom bladeren, hoestsiroop, Coca-Cola en ijs.

De cocktail staat bekend als 4×100 en is bij jongeren in het Zuiden populair als drug. Voorstanders zeggen dat kratom niet sterk genoeg is om als drug te worden beschouwd, critici waarschuwen daarentegen voor agressief gedrag en psychotische aanvallen. Wie verslaafd is, verliest gewicht en krijgt een donkerder gelaatskleur. Bijwerkingen zijn stemmingswisselingen en tremoren.

Kratom is familie van de koffieplant. De bladen werden van oudsher door boeren en arbeiders gekauwd wanneer ze een oppepper nodig hadden of als pijnstiller. De boom is inheems in Thailand [en Maleisië], maar is al sinds de Kratom Act van 1943 verboden. Dat verbod werd overigens ingesteld omdat de overheid haar inkomsten uit opium wilde veilig stellen, zodat opiumgebruikers niet op de goedkopere kratom konden overstappen.

Maar de overheid doet er weinig aan. Volgens cijfers van het Office of the Narcotics Control Board gebruikten in 2011 1,23 miljoen personen kratom. Het gebruik neemt toe want drie jaar eerder waren dat er nog 1,08 miljoen. De meeste gebruikers wonen in het Zuiden. In 2008 werd 13 ton kratom in beslag genomen, in 2012 33 ton en in 2013 14 ton.

Kratom wordt door het United Nations Office on Drug and Crime niet beschouwd als drug, maar als een ‘nieuwe psychotrope stof’ op plantaardige basis. De VS noemt de plant ‘een zorgelijke drug’.  In Thailand is kratom in de Narcotic Drug Law van 1979 geklasseerd als categorie 5 stof.

Het Transnational Institute (TI) adviseerde in 2011 kratom te legaliseren. De organisatie zegt dat kratom een integraal deel van de zuidelijke Thaise cultuur is. Criminaliseren is niet nodig en contraproductief gezien de tientallen jaren van probleemloos gebruik, aldus het TI. 

De discussie over het medicinaal gebruik van kratom ontbeerde tot nu toe wetenschappelijk bewijs, maar daarin komt verandering omdat de Prince of Songkhla University in Hat Yai de potentieel gunstige eigenschappen bestudeert. ‘De research moet een eind maken aan het debat over het medicinaal gebruik’, zegt universitair docent Ekkasit.

Na 2,5 jaar onderzoek hebben hij en een collega een eerste rapport geschreven. Gekeken is of kratom bruikbaar is als anti-depressivum voor patiënten die herstellen van een alcoholverslaving. Conclusie: in tegenstelling tot andere antidepressiva heeft kratom geen bijwerkingen, zoals slaapstoornissen. Verder onderzoek wordt gedaan naar het gebruik bij morfine en opium verslaafden. (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 6 september 2015)

Mukdahan verzet zich tegen industrieel plan

Waarom zou de noordoostelijke provincie Mukdahan, van Laos gescheiden door de Mekong en verbonden met de 2nd Thai-Lao Friendschip brug, een speciale economische zone (SEZ) moeten krijgen? Omdat de grond ervoor, in tegenstelling tot de andere geplande zones, gemakkelijk beschikbaar is? Want de 1000 benodigde rai is al in handen van de overheid.

Omdat het bedrijfsleven van Mukdahan een showroom wil maken voor Asean? Omdat de brug een mooie verbinding vormt met Laos en Vietnam en nog verder met dertig andere landen en via snelweg R9 met zuidelijk China? Omdat Mukdahan een perfect distributiecentrum is, zoals vice-president Tanachot Chotbunyasak van de Mukdahan Chamber of Commerce zegt?

Dient daarom de infrastructuur verbeterd te worden en dient daarom geïnvesteerd te worden in magazijnen en logistiek. Is de SEZ daar goed voor?

Geen behoefte aan een SEZ
De bewoners van Mukdahan, in 1982 afgescheiden van de provincie Nakhon Phanom, zeggen geen behoefte te hebben aan een SEZ. En voorlopig worden ze daarin gesteund door investeerders, die nog geen enkele belangstelling hebben getoond, omdat er alleen maar een voornemen is. Er staat nog niets concreet op papier.

De Mukdahan Chamber of Commerce is blijkbaar verdeeld, want de president zegt: ‘De regering heeft ons nooit gevraagd of we de industriële zone willen. Als het gevraagd zou worden, zouden de meeste mensen nee zeggen.’ Phamorn Chaosirikul vindt dan ook dat het SEZ-model niet op het hele land geplakt kan worden.

De meesten van de 400.000 bewoners zijn boeren die rijst, rubber, tapioca en suikerriet verbouwen. Dus komen de inkomsten grotendeels uit de landbouw, de verwerking van landbouwproducten en de detailhandel. ‘Dat maakt de provincie geschikt voor kleine en middelgrote ondernemers die agrarische producten verwerken’, zegt Phamorn. ‘Niet voor de zware industrie die de regering wil bevorderen.’

Bovendien: waar zijn de werknemers? Niet in de provincie. Phamorn noemt de verhuizing van Samsung van Nakhon Ratchasima naar Vietnam ‘een klassiek geval’. ‘Dat bewijst dat Thailand niet langer op goedkope arbeid kan drijven.’

‘We kunnen niet concurreren’
Er is nog een reden waarom een SEZ in Mukdahan onaantrekkelijk is. Aan de andere kant van de grens ligt sinds 2003 Savan-Zeno, een goed beheerd gebied van 6.000 rai met van elkaar gescheiden zware industrie, een export zone, een logistieke zone en een belastingvrije zone. Investeerders krijgen ruime privileges van de regering van Laos. Dat zijn bedrijven uit China, Maleisië, Japan, Australië, Nederland en Thailand.

Phamorn: ‘Op dit moment kunnen we niet concurreren met de Savan-Seno SEZ, want de bedrijven kunnen gebruik maken van het nultarief bij de export naar de Europese markt, een tarief dat voor Thailand niet meer geldt.’

Verder biedt Laos gedurende 15 jaar belastingvrije voordelen tegen Thaise SEZ’s 8 jaar. Alhoewel nog niet definitief bekend zullen de grondleasing tarieven in de Thaise SEZ in de orde van grootte van 20.000 tot 24.000 per rai liggen. Savan-Seno rekent 300 baht.

De productiekosten zijn daardoor 10 procent lager dan in Thailand. De vraag waarom Mukdahan een SEZ moet krijgen, lijkt daarmee afdoende beantwoord. (Bron: Bangkok Post, 14 september 2015)

Plannen voor SEZ’s boezemen vrees in

Negentig gezinnen in Mae Sot (Tak) zijn deze maand door het leger van hun land verjaagd. Land waarvan ze al generaties lang gebruik maken, zeggen ze. Maar de overheid heeft de grond nodig voor een van haar ambitieuze plannen: een special economic zone. Daarvan moeten er in totaal tien komen, allemaal in grensprovincies om de grenshandel te stimuleren.

De eerste vijf zijn gepland in Tak, Sa Kaeo, Trat, Mukdahan en Songkhla. In de meeste gevallen gaat het om grond die al in bezit is van de overheid (of waarvan de overheid zegt dat het staatsgrond is) want ze wil geen grote sommen geld uitgeven aan onteigeningen.

‘Het SEZ beleid draagt bij aan de benarde situatie van landloze dorpelingen. Natuurlijk mag de staat redeneren dat sommige van deze mensen openbare grond illegaal in gebruik hebben genomen, maar door ze van de ene op de andere dag te verjagen, marginaliseert ze deze mensen en verdiept ze de sociale kloof’, zegt Prayong Doklamyai, actievoerder en adviseur van de People’s Movement for a Just Society, een non-profit organisatie die zich inzet voor duurzame ontwikkeling en gemeenschapsrechten en de bosbewoners in Tak bijstaat. Prayong dringt er bij de overheid op aan de dorpelingen te helpen zodat ze ergens kunnen wonen.

Gevolgen voor het milieu
Behalve dat de ontwikkeling van SEZ’s gevolgen heeft voor bewoners, heeft ze ook gevolgen voor het milieu. De angst bestaat dat de hand wordt gelicht met de Environmental Act van 1992 ten aanzien van het tijdpad van de vereiste milieu-effectrapportage (EIA). En provinciale gouverneurs gaan benoemd worden als hoofd van commissies die tot taak krijgen de EIA-documenten te beoordelen en goed te keuren. Tijdpad en de rol van gouverneurs kennen geen precedent.

In het district Chiang Khong (Chiang Rai) zijn bewoners bezorgd over het plan 3.000 rai aan regenwoud en moeras in het stroomgebied van de rivier Ing te gebruiken. In dat als waardevol erkend gebied paaien vissen. Thanorm Uttama, president van de Ing River Watershed Council, belooft het plan te zullen aanvechten.

Hannarong Yaowalers, natuurbeschermer en voormalig lid van de Nationale Hervormingsraad, vindt dat de overheid moet luisteren naar de lokale bevolking en het lokale bedrijfsleven. ‘Natuurlijk heeft het land behoefte aan bevordering van de grenshandel, maar op sommige plaatsen is misschien alleen behoefte aan logistiek en niet aan industrie. De regering dient rekening te houden met de specifieke behoeftes van elk gebied.’

Ten aanzien van de locatiekeuze zegt hij dat sommige locaties minder geschikt zijn omdat die vatbaar zijn voor overstromingen. Verder kan gebrek aan water tijdens het droge seizoen een probleem gaan opleveren. In Chiang Rai zal de grond moeten worden opgehoogd om te voorkomen dat het gebied onder water loopt wanneer de rivier Ing buiten haar oevers treedt.

Sommige investeerders zetten vraagtekens achter de concurrentiepositie van SEZ’s. Dat is bijvoorbeeld het geval in Mukdahan (zie het artikel Mukdahan verzet zich tegen industrieel plan hierboven).

Penchom Tang, directeur van Ecological Alert and Recovery (Earth), een groep die de industrievervuiling in de gaten houdt, vraagt zich af hoe het SEZ-beleid kan bijdragen aan bestrijding van de armoede en een duurzame economische groei tot stand kan brengen. En hij vraagt zich af hoe milieu en bewoners behoorlijk beschermd kunnen worden, nu het de bedoeling is de MER-procedure in te korten. (Bron: Bangkok Post, 19 september 2015)

Foto: Vrachtwagens wachten voor de grenspost in Mae Sai (Chiang Rai), waar een SEZ is gepland. (Foto Pattarapong Chatpattarasill)

Uit Nieuws uit Thailand van 3 januari 2016: Chiang Khong markt is een spookstad

Bezoekers uit Laos worden enthousiast welkom geheten op de borden bij de Chiang Khong markt in Chiang Rai, geopend na de ingebruikneming van de vierde Thai-Lao Friendschip brug over de Mekong. Maar er komen geen bezoekers, de rolluiken voor de winkelruimtes zijn dicht, slechts een enkele kledingverkoper probeert het nog.

De ‘nieuwe stad’, zoals de markt bij de opening eind 2013 werd genoemd, trok altijd honderden bezoekers, maar sinds de brug open is, is de klad erin gekomen. De nieuwe stad, 1 km vanaf de brug, staat nu bekend als spookstad.

Er is een kans, schrijft de krant, dat de markt weer gaat bloeien als de Special Economic Zone dit jaar van de grond komt. Die beslaat drie districten: Chiang Khong, Mae Sai en Chiang Saen. De grondprijzen zijn er al verdubbeld.

De SEZ zou onderdak moeten bieden aan bedrijven op het gebied van landbouw, visserij, kunstnijverheid, medische apparatuur en logistiek. De eerste 5 tot 10 jaar profiteren ze onder andere van belastingvoordelen en vrijstelling van importtarieven voor grondstoffen.

Sommige bewoners zijn sceptisch. De enige die profiteren van de SEZ, zullen grote Thaise en Chinese bedrijven zijn, die de stad en de brug gebruiken als verbinding naar China. ‘De plaatselijke bevolking heeft weinig toegang tot de handelsvoordelen. Ze kunnen niet concurreren met de grote investeerders’, zegt vice-voorzitter Sanguan van de Chiang Rai Chamber of Commerce.

Gouverneur Pongak van Chiang Rai zegt dat Chinese bedrijven geïnteresseerd zijn in de SEZ. Eén bedrijf wil er een industrieterrein  van 1.500 rai ontwikkelen, dat de helft van een waardevol wetland forest beslaat. Bewoners protesteren, want het gebied produceert voedsel en slaat bij overstromingen water op.

Lector Decharut van de faculteit Economie van de Kasetsart universiteit, noemt de SEZ een ‘pret-à-porter’ beleid dat geen rekening houdt met de lokale context. Chiang Rai heeft de potentie om een landbouwstad te worden, zegt hij. De regering zou er beter aan doen de bossen en watervoorraden te beschermen.