Columns, artikelen & foto's

Voorgaande columns
25 november 2012-3 januari 2014
4 januari 2014-30 december 2014
31 december 2014-31 december 2015
1 januari 2016-31 december 2016
1 januari 2017-31 juli 2017

Thailand, 25 november – Moest ineens denken aan een radiointerview enkele jaren geleden waarin een expat werd geïnterviewd over vooroordelen, die over Thailand bestaan. Zijn laatste vraag luidde: Zijn Thaise vrouwen goed in bed? Mijn mond viel open van verbazing toen ik dat hoorde. De brutaliteit, de onbeschaamdheid! De expat gaf een serieus antwoord, ik zou gereageerd hebben: Vlegel, ga je mond wassen – of beter nog: Daar slapen ze. Ik heb mijn vrienden- en kennissenkring in Nederland gelukkig nog nooit betrapt op suggestieve opmerkingen. Ze vragen wel eens hoe het is in Thailand. Dan zeg ik: warm, en doe er verder het zwijgen toe. Wat moet je anders zeggen?

Thailand, 24 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 37 en 38)
37 En weer deed Annemarie een koppelpoging. Niet uit bemoeizucht maar omdat ze twee mensen gelukkig wilde maken. Dick vond het geen goed idee, maar als Annemarie eenmaal iets in haar hoofd had, dan was ze er niet vanaf te brengen. Dus werd weer een etentje gearrangeerd, zogenaamd om hun 1-jarige verbintenis te vieren. Die twee waren – hoe kan het ook anders –  Theresia en Mac. Ze spraken af in Uno Mas op de 54ste verdieping van Centara Grand. De keuze was om een bijzondere reden gevallen op een Spaans restaurant, maar dat wisten alleen Dick en Annemarie. Waren zij niet verliefd geraakt in een Spaans restaurant?

38 Theresia moest denken aan de geschiedenislessen op school, waarin ze geleerd had over het Spaanse koloniale bewind. Veel wist ze er niet meer van. Ja, het had ruim driehonderd jaar geduurd tot 1898, toen de Amerikanen het bewind overnamen. En in 1946 werd de republiek der Filipijnen uitgeroepen. Maar haar geboorteland kon haar gestolen worden; ze praatte er liever niet over. Toen Mac meer wilde weten over haar roots, hield ze de boot dan ook af. Annemarie wist waarom. En toen gebeurde het onvermijdelijke. Mac kreeg een telefoontje van het ziekenhuis of hij onmiddellijk voor een spoedoperatie wilde komen. Hij nam snel afscheid en wenste de achterblijvers nog een prettige voortzetting van de maaltijd.

Thailand, 23 november – Ik ging gistermiddag op ziekenbezoek. Had geen bloemen meegenomen, ook geen fruitmand, maar op verzoek veertien kartonnetjes Ovaltine. De weesjongen Mac, die ik heb ‘geadopteerd’ als zoon, was afgetuigd door een collega motortaxibestuurder. Geschopt in zijn zij, aan beide kanten. Daardoor kan hij niet op zijn zij slapen, maar moet op zijn rug liggen, wat hij niet gewend is. Mac had geen zichtbare verwondingen. Wat de aanleiding van de mishandeling was, weet ik niet. Of er interne organen zijn beschadigd, weet ik ook niet. Lastig hoor als je nauwelijks Thai kunt spreken (ik) of zoals hij te weinig Engels om het uit te leggen.

Thailand, 22 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 35 en 36)
35 Theresia was alleenstaand. Ze had ook geen vriendje. Over haar leven in de Filipijnen was ze opvallend zwijgzaam. Annemarie vroeg er niet naar, maar ze vroeg zich wel af of ze iets voor haar verborgen hield. Het zou wel nog wel een keer ter sprake komen, alhoewel sommige mensen hun hele leven een geheim bij zich kunnen dragen. Maar dat gebeurde niet. Toen de gesprekken tussen beide vrouwen intiemer werden, vertelde Theresia jarenlang door een oom te zijn misbruikt. Ze was zwanger geraakt en had zich laten aborteren. Illegaal, met als resultaat dat ze vermoedelijk nooit meer kinderen kon krijgen, had de arts gezegd die haar destijds na de abortus had behandeld. Dat bedrukte haar.

36 Hoe graag had Theresia een kleintje in haar armen willen wiegen, de borst geven, slaapliedjes zingen, leuke kleertjes kopen. Om daar niet dagelijks aan herinnerd te worden, had ze nooit op een kinderafdeling willen werken. Het werd oncologie. Als daar kinderen lagen, waren die ouder en was de confrontatie minder schrijnend. Zodra ze haar verpleegstersopleiding op de Filipijnen had afgemaakt, vertrok ze naar Thailand. Ze stopte haar herinneringen diep weg, maar soms kwamen ze naar de oppervlakte. Annemarie bood een luisterend oor, dat hielp de pijn te verzachten. Annemarie zag wel dat het haar goed deed erover te kunnen praten. In eigen land had de familie het incident dood gezwegen. Zelfs geen aangifte gedaan. Niemand hing er de vuile was buiten

Thailand, 21 november – Mijn lijstje met bijnamen van personen die ik regelmatig in het uitgaanscircuit zie (zag), kan met een nieuwe worden uitgebreid. Het gaat om een dik mens van een onbestemde sekse, die als ik arriveer telkens zit te eten in de Ocean bar. Altijd op dezelfde plaats en altijd hetzelfde gerecht dat het aan de overkant van het straatje haalt. Daarna hobbelt het naar zijn werkplek, een gogobar aan het begin van de straat. Ik twijfel tussen ‘t Hobbelpaard (want zo loopt dat dikke lijf) en de Dikke. Maar er loopt geen Dunne naast. Dus ga ik voor Hobbelpaard.

Thailand, 20 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 33 en 34)
33 Theresia werkte op oncologie, een van de zwaarste afdelingen van het ziekenhuis met de hoogste mortaliteit. Ze moest vaak patiënten voorbereiden op een chemokuur, vooral gevreesd vanwege de mogelijke bijwerkingen. Ze sprak de patiënten moed in, maar gaf hen geen valse hoop. Verpleegsters stonden niet te trappelen om op de afdeling te werken. Het werk stelde hoge eisen aan de patiëntbegeleiding. Theresia had er een natuurlijke aanleg voor. Annemarie bewonderde haar empathisch vermogen. Alhoewel ze geen enkele afdeling uitsloot, was ze blij er niet te werken. Ze zou zich het lot van de patiënten te veel aantrekken. Theresia wist daar een goede balans in te vinden. Ze nam het werk niet mee naar huis.

34 Dick begroef zich in zijn werk. Op een keer moest hij een operatie doen, die hij niet eerder had gedaan. Dat betekende literatuurstudie. Dus zat Dick de hele avond met zijn neus in de boeken. Annemarie sleepte liters thee aan en neuriede telkens als ze thee inschonk, een oud liedje ‘Als je pas getrouwd bent, krijg je koekjes bij de thee, honing op je brood, kind’ren op je schoot. Als je pas getrouwd bent, is het leven nog een feest, het is nog nooit zo leuk geweest.’ Ze waren weliswaar niet getrouwd, maar samenwonen stond voor Annemarie gelijk aan trouwen. Dick vond het leuk, het doorbrak even het inspannende leeswerk.

Thailand, 19 november – Ik weet niet wat ik afstotelijker vind: mannelijke bodybuilders of vrouwen, zoals deze deelneemsters aan de Women’s Model Physique contest in Bangkok. In ieder geval zie ik liever miss Thailand dan deze dames. Ik kan me niet voorstellen dat het oppompen van een lichaam erg gezond is. Als OLH had gewild dat vrouwen en mannen er als een berglandschap uitzien, had hij daar bij de schepping wel in voorzien. De Grieken en Romeinen deden al aan krachttraining voor hun gezondheid. Wat deze lieden beweegt, weet ik niet. ik ben broodmager, maar voor ons soort mensen zijn geen wedstrijden.

Thailand, 18 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 31 en 32)
31 Aan Annemarie’s isolement kwam behalve door haar contacten met Mac een einde toen ze in gesprek raakte met een Filipijnse verpleegster. Filipino’s, ook Filipina’s, beheersen doorgaans de Engelse taal veel beter dan Thai, die vaak Thenglish praten met on-Engelse constructies als ‘I no go’ in plaats van ‘I don’t go’ en moeite hebben met de articulatie van medeklinkers. Merkwaardig toeval, zij heette ook Conception net als de verpleegster in Nederland die de actie Dickiedick moet terug had bedacht. Elke dag lunchten ze, als het even mogelijk was, samen waarbij ze honderduit kletsten.

32 Conception was non geweest, maar ze had haar habijt afgelegd en had haar eigen naam Theresia weer aangenomen. Wat haar had bewogen afstand te doen van haar religieus leven, was Annemarie niet geheel duidelijk. Misschien had het iets te maken met haar naam. Conception verwijst naar de onbevlekte ontvangenis van Maria; misschien geloofde ze daarin niet meer. Of ze had genoeg van de gehoorzaamheid die het kloosterleven als eis stelde en soms neerkwam op kadaverdiscipline. Theresia was op haar plaats in de verpleging. Met haar zoetgevooisde stem wist ze patiënten gerust te stellen die voor een zware behandeling of operatie stonden. Niet alle verpleegsters kunnen dat.

Thailand, 17 november – Als ik in Nederland was en de sinterklaasintocht wilde meemaken, zou ik naar Groningen gaan. Want daar is Zwarte Piet nog echt zwart en uit mijn kinderjaren weet ik niet beter dan dat Piet zwart is. Andere steden zijn gezwicht voor het politiek correcte bevolkingsdeel en zetten zogeheten roetveeg Pieten in. Wat wordt de volgende stap? Ik denk tekstaanpassingen in sinterklaasliedjes. Gelukkig heeft het woord roetveeg Piet evenveel lettergrepen als Zwarte Piet en ligt de klemtoon ook op de eerste lettergreep dus dat moet niet moeilijk zijn. Een roetveeg Piet wekt de indruk dat hij zich niet gewassen heeft. Slecht voorbeeld voor kinderen.

Thailand, 16 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 29 en 30)
29 Ze hadden geluk. De weergoden waren hen gunstig gezind. Dus verhuisde het feest naar het terras. Alleen het koud buffet bleef binnen. Beter voor de smaak, vond de eigenaar. Peter liet zich de haring goed smaken. Peter was gek op haring. Ook paling en garnalen behoorden tot zijn favoriete zeebanket. In het dorp waar hij woonde, was geen viswinkel, dus hij was vaak te vinden bij het buffet. ‘Zeg, laat je ook wat voor de gasten over?’, zei Marloes. Ze kende inmiddels wel Peter’s culinaire voorkeuren. Zelf hield ze niet van haring, wel van krab en kreeft maar die ontbraken op het buffet.

30 Het begon bijna een sleur te worden. Elke dag vroeg uit de veren, schone en gestreken kleding aantrekken, waarvoor een wasvrouw in de buurt zorgde – tegen een habbekrats: 10 baht per kledingstuk en op naar het ziekenhuis. Werken, lunchen, werken en naar huis. De lunchpauzes waren lang, langer dan in Nederland. Eenmaal per week een vrije dag op een wisselende weekdag. Annemarie pikte de Thaise taal sneller op dan Dick. Ze was altijd al op het atheneum goed in vreemde talen geweest. Annemarie had alleen moeite met de hoge toon, maar gelukkig kwam die niet veel voor. Met laag, midden, stijgend en dalend had ze geen moeite.

Thailand, 15 november – Sommige Engelse woorden zijn van een grote schoonheid. Ik zou ze het liefst willen inlijsten en aan de muur hangen, zodat ik er elke dag even naar kan kijken. Dat geldt bijvoorbeeld voor het woord crosshairs dat maandag in de openingskop van Bangkok Post werd gebruikt. De krant kopte: Foreign gangs in govt crosshairs. Daarmee werd gedoeld wordt op de jacht die de overheid heeft geopend op buitenlandse bendes, die hun geld verdienen met criminele activiteiten, zoals drugs-, wapen-, mensenhandel en prostitutie. Een crosshair is een dradenkruis, als hulpmiddel gebruikt in onder andere tekenpakketten. Maar de vertaling ga ik niet inlijsten.

Thailand, 14 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 27 en 28)
27 Marloes en Peter hadden elkaar dus gevonden. De koppelpoging van Annemarie was gelukt. Ze was er eigenlijk wel een beetje trots op dat ze een bescheiden rol had kunnen spelen als koppelaarster. Marloes had het al vermoed toen ze hoorde dat Peter ook was uitgenodigd voor het etentje, bij Peter drong het besef later door, maar hij was er niet rouwig om. Marloes was heerlijk gezelschap, altijd opgewekt, nooit chagrijnig en hartstochtelijk in de liefde. Het was liefde op het eerste gezicht. Marloes waardeerde in Peter zijn bezonken oordelen en zijn kleine attenties, vaak grappig zoals een cadeau-ei uit een automaat of een lolly die van kleur veranderde wanneer je erop sabbelde.

28 Over de bestemming van hun huwelijksreis hoefden ze niet lang na te denken: Thailand natuurlijk. Ze zouden enkele dagen in Bangkok logeren om te acclimatiseren en daarna doorreizen naar een vakantie-eiland. Maar zover was het nog niet. Eerst kwam het verlovingsfeest. Ze vierden het in een uitspanning aan de rand van het Veluwemeer, die redelijk centraal lag tussen het dorp van Peter en de stad waar Marloes werkte. Bovendien gemakkelijk te bereiken met het openbaar vervoer, hoewel de meeste gasten met eigen vervoer kwamen. Dick en Annemarie feliciteerden het paar via Skype. Annemarie hoopte dat zij en Dick de volgende zouden zijn om hun verloving aan te kondigen.

Thailand, 13 november – Verrassende confrontatie met Nederland. In mijn kamer ligt een ‘quality bolster’ van het merk ‘Perfect Sleep’. Op de plastic verpakking staan zes tekeningetjes met Nederlandse tekst: wasen droograar, anti allergie, reuk loos, ondersteunend, vorm behoundend en lange levensduur. De fabrikant wordt niet vermeld. Een bolster is een peluw oftewel steunkussen, volgens mij meer voor het mooi dan als kussen te gebruiken. Ik ken het alleen uit hotels. De bolster is gekocht door de zwager van mijn vriendin. Wanneer ze naar het familiehuis op het platteland gaat, neemt ze hem mee om aan haar zus te geven. De verpakking lijkt mij een aardig souvenirtje voor mezelf.

Thailand, 12 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 25 en 26)
25 Voor 22,50 euro per persoon aten ze hun buikje vol en rond. Keus genoeg: daging semur, sate ayam, ayam rica-rica, krupuk udang, acar ketimun, serundeng, daging rendang, sayur lodeh, pisang goreng, acar campur, emping melinjo, daging rujak, gado gado, op smaak gebracht met sambal goreng telur, sambal goreng kentang en rujak manis. Een waarlijk feestmaal, voorafgegaan door soto ayam. Alhoewel Annemarie niet veel at, genoot ze van de oriëntaalse smaken. Aan Indiaas eten was ze al verslingerd, Indonesisch werd aan haar favorieten toegevoegd. De Thaise keuken had ze nog niet omarmd. Italië en Spanje namen een tussenpositie in. Nederland stond niet op haar lijstje. Was er eigenlijk wel een typisch Nederlandse keuken?

26 Voor het uitbollen na de maaltijd was geen tijd meer. Het was al laat en ze moesten alle vier de volgende dag weer werken. ‘Heb je nog een goede raad?’, wilde Marloes op de valreep van Annemarie weten. ‘Accepteer Peter zoals hij is. Probeer hem niet te veranderen. Dat leidt alleen maar tot ruzie. Mensen veranderen niet.’ Daar kon Marloes wel mee leven. ‘En jij, Dick, wat is jouw advies?’, vroeg Peter. ‘Ik sluit me bij de vorige spreekster aan’, zei Dick. ‘Leven en laten leven en niet zeuren. Dan worden jullie heel gelukkig.’ Peter, quasi geërgerd: ‘Hoezo, worden? Dat zijn we al.’ Ze namen afscheid en beloofden contact te houden.

Thailand, 11 november – (Vervolg van 9 november) Met kapitein Iglo heb ik de meeste affiniteit. Met de andere twee mascottes heb ik geen emotionele band. Mijn vriendin kwam er een keer mee aansjouwen. De tijger is een aandoenlijk geval. Hij kijkt heel zielig. Waarom weet ik niet. Hij heeft het goed bij mij, hoeft niet te jagen, hij zit niet in een hok in een dierentuin waar hij elke dag weer door bezoekers wordt aangegaapt. Nummer drie is een aap met uitpuilende ogen. Hij heeft een slabbetje voor, waarop staat ‘Don’t touch my food’. ’t Is een lelijk ding en hij draagt geen gouden ring.

Thailand, 10 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 23 en 24)
23 Het etentje werd tevens een afscheid, want Dick zou kort daarna naar Thailand vertrekken, waar hij ging werken in het Christian Hospital in Bangkok. Annemarie zou hem volgen wanneer ze klaar was met haar opleiding tot nurse practitioner. Dick had maar kort op zijn nieuwe standplaats gewerkt, Annemarie werkte part-time in verband met haar studie. Ze spraken af in een centraal gelegen plaats. Vooraf een aperitief, daarna eten en na afloop uitbollen. Marloes vermoedde wel een verborgen agenda achter de uitnodiging, Peter had voor dit soort dingen geen antenne. Ze troffen elkaar in een bar-bodega. Aan gespreksstof geen gebrek. Leuke jongen, zou Marloes over Peter opmerken, toen zij en Annemarie even naar de wc waren.

24 Voor het eten verkasten ze naar een Indonesiër. Ze waren de enige klanten. Het restaurant moest het hebben van de bezoekers aan de nabijgelegen jaarbeurs, maar er waren nu geen beurzen. Dick bestelde een rijsttafel voor vier personen. Water erbij, geen bier of wijn, want die bedierven maar de smaak van de heerlijke Indonesische gerechten. ‘Hoe is het in het dorp? Werk je nog steeds in dezelfde school?’ ‘, vroeg Dick. ‘Nog wel’, antwoordde Peter, ‘maar ik weet niet hoe lang nog. Het fusieplan is nog steeds niet van tafel. Maar we blijven ons ertegen verzetten. Een kleine school werkt veel prettiger dan een mammoetschool.’

Thailand, 9 november – Op mijn bureau staan drie mascottes: een aap, een tijger en een scheepskapitein. De kapitein heeft een volle wittte baard en een indrukwekkende keizer Wilhelm snor, ook wit. Ik noem hem Captain Iglo, bezoekers vraag ik altijd voor hem te salueren en hem te groeten met Hi, captain. Iglo is pas in bad geweest. Hij was vuil, zijn baard was grijs geworden van het stof. Maar nu staat hij weer te pronken. Ik kocht hem op het ss Rotterdam, dat ik twee jaar geleden met drie kennissen bezocht. Viel tegen: Het schip kwam niet tot leven. Op het zonnedek lagen geen passagiers, in de machinekamer was het doodstil. En waar was kapitein Iglo? (Wordt vervolgd op 11 november)

Thailand, 8 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 21 en 22)
21 Dat kleinigheidje was een 24 karaat gouden halsketting. Een Thai zou onmiddellijk willen weten hoeveel die gekost heeft, maar in Nederland wordt zo’n vraag ongepast gevonden. Annemarie bloosde er een beetje van en zei, de luchtige toon doortrekkend die Dick had gezet met zijn toespraak: ‘Dat had je nou niet moeten doen’, wat Dick verleidde tot ‘Nou, dan geef je hem toch terug.’ Dat alles ontging Mac volledig want ze hadden Nederlands gesproken en ondertiteling ontbrak. Maar hij begreep wel dat ze aan het keten waren. En dat bleef de hele avond zo. De ene kwinkslag volgde op de andere, totdat ze pijn in hun kaken kregen van het lachen.

22 Annemarie kreeg een verrassend emaíltje van Marloes: ze had zich verloofd. En raad eens met wie? Met Peter, de vriend van Dick. Ze hadden elkaar ontmoet na de hereniging van Dick en Annemarie. Dick had Annemarie over Peter verteld, met wie hij al poolend een vriendschap had opgebouwd, en Annemarie had Dick over Marloes verteld, die ze tijdens haar Wenen reis had ontmoet en die nadien een hartsvriendin was geworden. ‘Zullen we die twee eens koppelen?’, opperde Annemarie, toen ze over hun wederzijds vrienden spraken. ‘Ze passen vast heel goed bij elkaar.’ Dick wist het niet, maar waarom niet? Een etentje met zijn vieren was nooit weg.

Thailand, 7 november – Elke keer als ik het dopje op de tube tandpasta terugdraai, moet ik denken aan de crime passionel.  Luister maar naar het volgende verhaal: Een man woont in een huis met een groot gazon. Hij moet het regelmatig maaien, waaraan hij een enorme hekel heeft. Het lukt hem zijn vrouw over te halen om naar een huis zonder gazon te verhuizen. Op een dag komt hij thuis, zegt de vrouw: Ik wil hier toch eigenlijk niet weg. In een interview vertelt hij: ‘Toen kwam er een waas voor mijn ogen, ik pakte een keukenmes en stak haar zevenmaal.’ Moraal: Vergeet niet het dopje terug te draaien.

Thailand, 6 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 19 en 20)
19 De keuze voor de Spaanse keuken was niet toevallig. Dick en Annemarie hadden een keer in Nederland in een Spaans restaurant gegeten. Daar was ‘alle ellende’ begonnen, zoals Dick hun liefde wel eens gekscherend noemde. Annemarie herinnerde zich dat in het begin van de maaltijd haar handen trilden, zo zenuwachtig was ze. Maar daar had ze bij dit etentje geen last van. Ze voelde zich perfect op haar gemak in het gezelschap van haar amour Dick en vriend Mac. Die twee konden het trouwens goed met elkaar vinden, alhoewel ze iets te veel over het werk praatten tijdens de maaltijd, vond Annemarie. ‘Zeg jongens, moeten jullie het altijd over je werk hebben? Praat eens over iets leuks.’

20 ‘Geachte jarige’, begon Dick met de zachte g, die niet erg paste bij iemand die Zuid-Limburg alleen uit zijn jonge jaren kende, toen hij tijdens vakanties samen met een neef op de fiets van jeugdherberg naar jeugdherberg trok. ‘Nu ge deze belangrijke mijlpaal in uw leven heeft bereikt, is het mij een grote eer u een blijk van waardering te overhandigen, waarbij ik wel wil opmerken dat u de meest charmante glimlach ter wereld heeft. Thailand mag dan het land van de glimlach heten, maar die valt in het niet bij de uwe.’ Waarna hij uit zijn rol viel met ‘Schat, van harte. Nog vele jaren, vooral met mij. En nu mag je je cadeautje uitpakken.’t Is een kleinigheidje, maar het komt uit een goed hart.’

Thailand, 5 november – Terwijl ik op het terras van Dick’s Café kleine slokjes van de Earl Grey thee nam om mijn mond niet te verbranden, zaten aan de andere kant van de straat twee jonge masseurs uit Cambodja naar mij te lonken. Eén lachte voortdurend. Hij was nieuw, zijn collega had hem aanbevolen: ‘Hij masseert heel erg goed. Komt uit Siem Raep.’ Ik hoefde minder dan vijf meter te overbruggen, een trap op te lopen om de martelkamer te bereiken waar het allemaal zou gebeuren: het kneden en knijpen, het trekken en duwen, eufemistisch masseren genoemd. Maar ik stak de straat niet over. Ik sloeg linksaf, naar een ander etablissement, waar ik de avondmaaltijd gebruikte.

Thailand, 4 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 17 en 18)
17 Dick was blij voor Annemarie. Hij had al langer het idee dat ze vereenzaamde. Hij voelde zich ook schuldig dat ze elkaar zo weinig zagen omdat hij lange werkdagen maakte en weinig vrije dagen had, die bovendien zelden samen vielen met die van Annemarie. Dick vertrouwde Annemarie onvoorwaardelijk, hij dacht trouwens dat Mac gay was, dus van vreemd gaan was geen sprake. Gelukkig maar want hij herinnerde zich hoe Peter, zijn poolmaatje uit het dorp, hem destijds verteld had in een diep zwart gat te zijn gevallen, toen hij erachter kwam dat zijn vriendin hem bedroog. Het duurde lange tijd voordat hij er overheen was.

18 Dick wist een Spaans tapasrestaurant in de buurt van het ziekenhuis. ‘Mon amour’, Dick had Annemarie’s woordgebruik overgenomen, ‘wat dacht je van een Spaanse etentje wanneer je jarig bent? En nodig Mac dan ook uit.’ ‘Helemaal top’, vond Annemarie die dit soort modieuze uitdrukking overigens maar zelden gebruikte. Het kostte wel enige moeite om hun roosters op elkaar af te stemmen en altijd was er de kans dat Dick en Mac voor een spoedoperatie werden opgeroepen. Het restaurant had een menuutje van drie tapas naar keuze, ideaal voor Annemarie die zo wist Dick uit Nederland een kleine eter was. Hij had haar er wel eens mee geplaagd toen hij zag dat haar lunch in het ziekenhuis bestond uit een kop soep, knäckebröd en een ei. ‘Ben je soms aan het lijnen?’

Thailand, 3 november – Soms zie ik mensen, zowel Thai als farang, die heel erg dik zijn: zo dik dat je een groothoeklens nodig hebt als je ze wilt fotograferen. De vrouw die mij laatst opviel, was er zo een. Ze had een dikke kont, een enorme buik, een forse boezem en een flinke onderkin. Het lijf was verder slecht geproportioneerd want ze had een klein hoofd, een heel klein mondje en een klein wipneusje. Bij dikke mensen denk ik altijd: ze zullen toch naast je in het vliegtuig zitten. Gelukkig nog nooit meegemaakt. Afkloppen Dick! Maar ik zie geen blank hout. Oei!

Thailand, 2 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 15 en 16)
15 En toch schuurde er iets. Annemarie was op een avond later dan normaal thuisgekomen. Dick kon de Cabernet Sauvignon ruiken. Ze deed er heel luchtig over. Had met enkele verpleegsters wat gedronken. Het was gezellig en ze was de tijd vergeten. Dick zei er niets over, maar hij herinnerde zich ineens dat hij Annemarie een keer in het ziekenhuisrestaurant had gezien, terwijl ze in een wat leek intiem gesprek was verwikkeld met een collega-chirurg. Hij had er toen niets achter gezocht. Nu wel, maar hij verwierp die gedachte direct. Hij kon zich niet voorstellen dat Annemarie hun relatie op het spel zou zetten voor een ander.

16 Op zekere avond kwam het hoge woord eruit. Ja, ze had een ander, maar het was niet wat Dick wellicht dacht. Ze hadden een platonische verhouding. Het klikte met Mac, een Amerikaan die al vele jaren werkzaam in het ziekenhuis was. Hij liet haar een ander Bangkok zien: groene parken, historische wijken, luxueuze paleizen, rijk versierde tempels. Die trips hielpen om Annemarie’s sluimerende depressie te voorkomen. Met Dick was Annemarie wel eens in het Lumpini park geweest, maar de stad bleek veel meer groen te hebben. Haar favoriet was Bang Kra Chao, een groot woud met mangroves en boomgaarden, waar het gekwetter van vogels het geluidsdecor vormde.

Thailand, 1 november – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 13 en 14)
13 Annemarie voelde zich soms als een vreemdeling in Jeruzalem. De stad was een maatje te groot voor haar. De hitte, het krankzinnige verkeer, de herrie, de chaos, de ongezonde lucht, niet onderhouden voetpaden, bouwvallen naast protserige nieuwbouw – alles ergerde haar. Vriendinnen had ze niet, de Thaise verpleegsters leken in een andere wereld te leven. Als ze even vrij waren, speelden ze een dom spelletje op hun mobieltje of chatten over volmaakt nutteloze onderwerpen. Ondanks Dick’s aanwezigheid en ondanks het werk voelde ze zich eenzaam. Haar isolement bedrukte haar. Maar daarin kwam verandering toen ze een collega van Dick ontmoette, een Amerikaan, de enige andere buitenlander in het chirurgenteam.

14 Het werk slokte Dick en Annemarie op. Ze waren ’s avond vaak te moe om meer te doen dan een beetje knuffelen. Zat de sleet in hun relatie? Nee, de hartstocht was gebleven, maar de frequentie was wel teruggelopen. Alsof dat een graadmeter zou zijn voor liefde. Annemarie vroeg wel eens: Hou je nog wel van me? Maar dat was meer gekscherend bedoeld dan een serieuze vraag. Voor Dick een schot voor open doel. Vijftig procent, grapte hij. Waaat?, riep Annemarie en gaf hem een speels tikje op zijn hoofd. Proestend van het lachen vielen ze elkaar in de armen, waarna ze een demonstratie hartstocht gaven die er niet om loog.

Thailand, 31 oktober – De journaallezers en -lezeressen hebben hun zwarte kleding opgeborgen. Een jaar waren ze in het zwart gekleed als teken van rouw. Ook in de metro zag ik veel zwart: in het begin meer dan in de loop van het jaar. Maar Thailand heeft weer een kleurtje, het land herstelt van de traumatische schok die het overlijden van Bhumibol heeft teweeg gebracht. Ik heb het allemaal gevolgd via de televisie en Bangkok Post. Hoop nu weer in de krant te lezen wat er elders in het land gebeurt, want voor het overig nieuws was de afgelopen dagen geen plaats. (Het feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand schuift een dagje op)

Thailand, 30 oktober – Het wemelt in Bangkok van de massagesalons maar mij zien ze er niet (meer). Ik vertrouw al die masseurs en masseuses niet. In Nederland duurt de opleiding fysio-therapie vier jaar, in Thailand hebben ze in het beste geval een cursus van enkele weken in Wat Pho gevolgd en in het slechtste geval zijn het auto-didacten. Bovendien: masseren doet pijn omdat ik mager ben, het veronderstelde heilzame effect ebt na korte tijd weg en ze kunnen de pot op met hun vraag of ik een Happy Ending wil (extra kosten 500 baht). Dat vragen ze na enkele omtrekkende bewegingen in het doelgebied.

Thailand, 29 oktober – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 11 en 12)
11 Na enkele rustdagen ging Annemarie aan het werk. Ze werd rondgeleid door de directeur himself wat niet onopgemerkt bleef bij het verplegend personeel en bijdroeg aan haar gezag. Evenals Dick had Annemarie moeite met de hiërarchische verhoudingen in het ziekenhuis. Aan de ene kant stond ze als nurse practitioner een treetje hoger dan de overige verpleegsters, aan de andere kant werd van haar een soort respect voor artsen verwacht dat ze soms vond neerkomen op onderdanigheid. In Nederland kon ze als verpleegster een arts behoeden voor een uitglijder, in Thailand vereiste dat enige omzichtigheid zodat de arts geen gezichtsverlies zou lijden.

12 In Thailand-gidsen wordt het begrip Losing face vaak genoemd. Gezichtsverlies is iets wat Thai te allen tijde proberen te vermijden; anderen houden daar rekening mee. Dick en Annemarie spraken vaak over de verschillen tussen Nederland en Thailand. Zijn die wel zo groot? Zijn Nederlanders dan niet bang voor gezichtsverlies? Want ook in Nederland vereist kritiek enige tact om de werkverhoudingen niet te laten verzuren. Was het begrip assertiviteit enkele jaren geleden niet ineens opgedoken? Het was ook een gewild gespreksonderwerp bij etentjes, want de meeste Thaise collega-chirurgen hadden ook in het buitenland gestudeerd. Vaak aan gerenommeerde universiteiten.

Thailand, 28 oktober – Ik vroeg een collega van Baby Face (zie FB van 23 oktober): ‘Do you speak English?’ Dat vraag ik wel vaker aan willekeurige werkers in mijn uitgaansstraatje. Hij antwoordde: ‘600 baht.’ Meestal krijg ik als antwoord: ‘Nit nohj.’ Dat betekent een beetje, maar na een vervolgvraag begint men doorgaans al wazig te kijken. Ook Thaise tourgidsen die behoorlijk Engels spreken, zijn zeldzaam. Slechte beurt want het toerisme levert een belangrijke bijdrage aan de economie. Maar wat zeur ik nou: ik spreek nauwelijks meer dan ‘nit nohj’ Thais. Ik kan vragen waar de wc is en eten bestellen, veel meer niet. Maar ja, ik werk dan ook niet in de toeristensector.

Thailand, 27 oktober – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 9 en 10)
9 ‘Wat doen we? Eerst vrijen of eerst eten?’, vroeg Dick toen ze gearriveerd waren in hun nieuwe liefdesnestje. Daarover hoefden ze niet lang na te denken. Het werd dus vrijen, waarna ze de douche indoken want ondanks de airconditioning waren ze behoorlijk bezweet geraakt. Naar een restaurant hoefden ze niet lang te zoeken, want die waren ruim vertegenwoordigd in de buurt. Dick nam haar mee naar het restaurant, waar hij meestal ’s avonds at als het werk erop zat. Veel honger had Annemarie niet, want ze had een uur voor aankomst in het vliegtuig gegeten en zo’n grote eter was ze niet. Dick at Pad Thai, een populair Thais eenbordsgerecht van gebakken rijstnoedels.

10 Annemarie was moe. Ze had niet veel geslapen in het vliegtuig en ze had last van een jetlag. Terwijl Dick van zijn maaltijd genoot, kon ze haar ogen bijna niet openhouden. De vrijage was uitputtend geweest, de douche erna bood slechts kort verlichting. Dick zag het wel: ‘Je bent moe hè?‘ Annemarie knikte. Dick propte het eten snel naar binnen, rekende af en hand in hand liepen ze snel terug naar hun appartement. Annemarie viel als een blok in slaap. Dick ging verder in Four reigns, een klassieker over de veranderende samenleving onder het bewind van vier monarchen. Maar na tijdje begon ook hij te knikkebollen . Hij kroop naast Annemarie in bed, drukte een kus op haar voorhoofd en zeilde weg naar dromenland.

Thailand, 26 oktober – Soi Twilight, mijn uitgaansstraatje, is in de rouw. De meeste zaken waren gisteravond gesloten. Dick’s Café was open, maar volgens een mededeling die er hing, is het vandaag (donderdag) gesloten. ‘Uit respect voor de koning’,  alhoewel het sinds enkele maanden elke donderdag is gesloten. Volgens de baas is dat de dag met de minste clientèle. Goudsbloemen ontbreken in het straatje, maar onderweg kom ik er veel tegen. De gele kleur verwijst naar de kleur van de geboortedag van de koning, een maandag. Vanavond geldt voor de vorst: Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. (Uit respect voor de koning schuift het feuilleton een dag op)

Thailand, 25 oktober – In de metro, mijn licht gebruinde benen en armen bekijkend (ik draag in Thailand altijd een korte broek en een T-shirt of polo met korte mouwen), dacht ik: Hoe wonderbaarlijk is dit alles. Dat uit de samensmelting van een spermacel en een eicel zich een mens ontwikkelt die kan lopen, denken en tot duizenden andere dingen in staat is. Die nu, elf uur vliegen vanaf zijn vaderland, in de metro zit op weg naar een eethuisje, waar hij roergebakken rijst met zoute vis zou eten. En het eindigt ook weer, want er is geen onsterfelijkheidselixer. Dat bedacht ik dinsdagavond naar aanleiding van de crematie morgen van koning Bhumibol.

Thailand, 24 oktober – Feuilleton Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 7 en 8)
7 Twee maanden verstreken. Dick en Annemarie hadden de meeste dagen Skype contact met elkaar. Soms liet de verbinding het afweten, soms zorgden het tijdverschil en hun beider diensten ervoor dat er geen gemeenschappelijk tijdstip was te vinden. Ze wisselden lieve woordjes uit en vertelden wat ze gedaan hadden. Ze haalden herinneringen op aan het half jaar dat ze samen waren geweest en droomden over hun toekomst. Annemarie had zich met volle overgave op de studie geworpen. Ze wilde in één keer slagen zodat ze zo snel mogelijk naar haar amour kon. Zo noemde ze Dick vaak. Annemarie hield van dat woord. Het klonk als een liefdeslied.

8 Het weerzien op luchthaven Suvarnabhumi was in één woord hemels. Het was alsof Dick en Annemarie een poging deden het wereldrecord langzoenen te verbeteren. Dick moest lang wachten totdat Annemarie in de aankomsthal verscheen. Ze had meer dan een uur bij Immigration moeten wachten met als enige voordeel dat ze niet hoefde te wachten op haar bagage. De bloemen die hij had meegenomen, begonnen al te verwelken – bij wijze van spreken dan. Annemarie had ook iets meegenomen: kaas uit Edam verpakt in rood cellofaan. In de hypermarkten was weliswaar kaas uit Holland te koop: Edam, Gouda, Maasdam, in plakjes, maar er gaat toch niets boven kaas uit het vuistje van je geliefde.

Thailand, 23 oktober – Aan mijn lijstje met bijnamen van voorbijgangers (zie FB van 29 juli) heb ik twee nieuwe toegevoegd of eigenlijk één want de andere is een wijziging. Dat is de man met het apengezicht. Ik noem hem nu Aapmens, een tussenvorm in de evolutie van aap naar mens. De ander is Babyface. Hij werkt als ‘masseur’ bij Bangkok Massage tegenover Maxis, waar ik wel eens koffie drink. Babyface heeft een onwaarschijnlijk blanke huid, die je zelfs bij blanken niet ziet. Hij heeft een pagekapsel dat over zijn voorhoofd doorloopt tot zijn wenkbrauwen. De masseurs bij BM dragen strak zittende minibroekjes. Uitdagend, maar comfortabel?

Thailand, 22 oktober – Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 5 en 6 van mijn feuilleton)
5 Vanuit de woonkamer had Dick een adembenemend uitzicht op de stad. Hijzelf was in een grote stad opgegroeid, maar vergeleken met Bangkok was zijn geboorteplaats een dorp. Bangkok bleek een krankzinnige metropool, uit zijn krachten gegroeid waardoor het verkeer regelmatig in de knoop zat. Een taxirit is dan een oefening in geduld. Erg gezond kon de stad niet zijn met die honderdduizenden auto’s, bedacht Dick. Astmalijders kunnen de stad maar beter mijden. Een rumoerige stad ook. Zelfs in het Lumpinipark, het grootste groengebied, is geen stil plekje te vinden. Dick kwam er niettemin graag. Je kon er heerlijk wandelen en joggen of in een prieel een boek lezen.

6 De overige chirurgen in het ziekenhuis waren blij met de komst van Dick. Ze kenden hem van publicaties in vaktijdschriften en hadden respect voor zijn vakmanschap. De verpleegsters in de OK leerden veel van hem. Ze moesten wel wennen aan zijn soms informele omgangsvormen, die zo heel anders waren dan van de Thaise chirurgen. Dick had geen klagen over hen, ze waren vakkundig en werkten efficiënt. Buiten de OK had hij geen contact met hen. Toen hij eens in het ziekenhuisrestaurant bij hen aan tafel ging zitten, tikten zijn collega’s hem later op de vingers dat dit not done was.

Thailand, 21 oktober – Aan welke voorwaarden moet een eetgelegenheid voldoen wil ik die op mijn favorietenlijstje zetten? Bepalend voor de vraag of ik een voet over de drempel zet zijn locatie en comfort. Het oog moet wat te doen hebben, de stoelen moeten lekker zitten. Daarom staat Sarica aan de Surawong Road op mijn lijstje. Ik kijk naar de voorbijgangers, vaak Japanners, en het passerende verkeer en raad automerken. Love Scene aan Sukhumvit soi 23 dankt zijn plaats aan de kwaliteit van het eten, niet aan de locatie, want de zaak heeft geen ramen. Ik heb eenmaal in het nieuwe Indiase restaurant Al Saray aan Silom gegeten. Kwaliteit oké, maar wat een kille zaak. Te veel design.

Thailand, 20 oktober – Dokter Dick en Annemarie in Thailand (aflevering 3 en 4 van mijn feuilleton)
3 Dick had het naar zijn zin op zijn nieuwe standplaats. Hij was verbaasd over de uitrusting van het ziekenhuis dat het nieuwste van het nieuwste aan medische apparatuur had. Met de hiërarchische verhoudingen had hij wel moeite. Hij was de informele omgangsvormen tussen arts en verpleegster in Holland gewend. Hij mocht ook niet meer patiënten zelf ophalen. Die werden door een verpleegster naar zijn spreekkamer gebracht. Maar hij paste zich aan: ‘s lands wijs, ‘s lands eer. Het werk slokte hem op. Hij had nauwelijks tijd om de stad te verkennen. Dat kon wachten totdat Annemarie er was. Hij probeerde ook wat Thais te leren, maar dat lukte maar matig. Die vermaledijde toonhoogtes wilden maar niet beklijven.

4 Het ziekenhuis had een appartement gezocht voor Dick en Annemarie. Twee slaapkamers, woonkamer met kitchenette en badkamer, voorzien van air-conditioning. Het appartement bevond zich op de twintigste verdieping van een flat die dertig verdiepingen telde. Dick kon er lopend naar toe, wat wel zo handig was, dan hoefde hij geen taxi te nemen. Of een motortaxi, maar daar was Dick niet gek op. De bestuurders reden hem te wild, vond hij na enkele keren achterop te hebben gezeten. Bovendien zat hij altijd opgevouwen vanwege zijn lange benen. Omdat de werkdag pas ‘s avonds eindigde, had hij geen last van de brandende zon. Dat scheelde een heleboel zweet.

Thailand, 19 oktober – De tv gaat aan. Niet mijn beslissing. Een vrouw op middelbare leeftijd, aan haar kleding te zien behorende tot de elite, staat hysterisch te kijven. Ze wil een jongeman in pyama aanvliegen, maar wordt tegengehouden door een man in smoking. De jongeman reageert zonder enige emotie te tonen. Aan het eind van de scène valt hij op zijn knieën, buigt en maakt een wai. Einde scène. Soms vind ik het jammer dat ik geen Thais spreek, maar vaker bevalt het me. Ik denk niet dat ik veel aan deze conversatie heb gemist. Hoef het ook niet te weten.

Thailand, 18 oktober – Dokter Dick en Annemarie in Thailand (proloog en aflevering 1 en 2)
Proloog
Dick en Annemarie waren nu een half jaar samen. Dick’s huis was verkocht, de geheimzinnige stemmen waren niet meer te horen. Dat zou voor altijd wel een mysterie blijven. Dick had een kamer gehuurd in de verpleegstersflat van het ziekenhuis waar hij was gaan werken, Annemarie was hem gevolgd. De flat stond grotendeels leeg, hij zou gesloopt worden, maar een besluit was daarover nog niet genomen. Annemarie had een eigen kamer. Ze had wisselende diensten en wilde Dick’s nachtrust niet verstoren. Ook studeerde ze voor nurse-practitioner. Annemarie had Dick verteld over haar droom: een baan in India. Dick was gelijk enthousiast. Welk land lieten ze van het toeval afhangen.

1 Het toeval was Dick en Annemarie gunstig gezind. Dick kwam een oud-studiegenoot tegen die directeur was van het Christian Hospital in Bangkok. Hij kon Dick wel gebruiken in zijn chirurgenteam. ‘Wat denk je schat?’, vroeg Dick aan Annemarie. ‘Doen?’ ‘Tuurlijk’, vond Annemarie. ‘Zo’n kans krijg je misschien maar eenmaal in je leven.’ Er was wel een kleine complicatie. Annemarie was nog bezig met de opleiding tot nurse-practitioner en die wilde ze graag afmaken. Niet alleen uit interesse, maar ook omdat die functie beter betaalde dan verpleegster. Dus ging Dick eerst en zou Annemarie later volgen, want het ziekenhuis kon zo’n ervaren super-verpleegster ook wel gebruiken.

2 En weer waren Dick en Annemarie gescheiden. Ze waren er niet blij mee na het jaar waarin Dick spoorloos was. Maar de periode was te overzien en ze konden met Skype en email in contact met elkaar blijven. Ze namen afscheid in het ziekenhuis, Dick had dat liever dan op Schiphol. Hij vond afhalen oké, maar aan weggebracht worden had hij een hekel. Op de luchthaven stuurde hij nog een sms-je met de tekst ‘Ik houd van je, mijn lief. Voor altijd de jouwe’ en Annemarie antwoordde ‘Ja, mon amour’, waaraan ze had willen toevoegen ‘Tot de dood ons scheidt’, maar dat had ze geschrapt. Want wie wil nu praten over de dood als je verliefd bent?

Thailand, 17 oktober – De merkwaardigste sport in Thailand vind ik takraw oftewel voetvolleybal. Het wordt door teams van drie spelers gespeeld op een veld ter grootte van een badmintonveld met het net op anderhalve meter hoogte. Het woord takraw betekent gevlochten bal, een lichte bal vroeger van rotan tegenwoordig van rubber, waarmee het spel gespeeld wordt. De bal mag met hoofd, schouder, knie en voet worden gespeeld, maar op de tv zie ik alleen voetenwerk, waarbij de spelers een halve salto achterover maken om de bal met de zijkant van de voet te raken. Geen sport voor stijve harken, maar welke sport is dat wel?

Thailand, 16 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel  62 van mijn feuilleton plus epiloog)
62 Na de lunch liepen ze hand in hand de trap op naar de eerste verdieping, naar Dick’s kamer. Daar ontlaadde zich de spanning die ze het voorbije jaar hadden opgebouwd. Ze omhelsden elkaar, knuffelden, kusten, lachten en huilden tegelijk. Het was een eruptie van gevoelens die al die tijd gesluimerd hadden. Het script van die middag lag al vast, ze hadden er vaak over gedroomd. ‘Ik heb je zo gemist’, fluisterde Annemarie. Dick legde zijn vinger op haar lippen: ‘Dat is nu voorbij. Niets kan ons meer scheiden. Voor altijd de jouwe.’ Annemarie knikte. En wie weet, werd die middag de basis gelegd voor een nieuwe Dickiedick.

Epiloog
Dick en Annemarie waren nu een half jaar samen. Dick’s huis was verkocht, de geheimzinnige stemmen waren niet meer te horen. Dat zou voor altijd wel een mysterie blijven. Dick had een kamer gehuurd in de verpleegstersflat van het ziekenhuis waar hij was gaan werken, Annemarie was hem gevolgd. De flat stond grotendeels leeg, hij zou gesloopt worden, maar een besluit was daarover nog niet genomen. Annemarie had een eigen kamer. Ze had wisselende diensten en wilde Dick’s nachtrust niet verstoren. Ze studeerde voor nurse-practitioner. Annemarie had Dick verteld over haar droom: een baan in India. Dick was gelijk enthousiast. Welk land lieten ze van het toeval afhangen.

Thailand, 15 oktober – Kunnen dieren zoenen, vroeg ik mij af toen ik op weg naar 7-Eleven twee hondjes met elkaar zag spelen. Ze draaiden om elkaar heen en beten in elkaars kop. Het waren speelse beten, want er vloeide geen bloed. Waren ze aan het zoenen? Ik neem aan dat dieren kunnen zoenen, want mensen kunnen zoenen en stammen wij niet van de dieren af via een keten die begonnen is met eencelligen? (Sorry gelovigen,  voor mij geen schepping in zeven dagen) Dieren kunnen nog meer wat mensen kunnen. Bijvoorbeeld: beren kunnen broodjes smeren, apen kunnen wortelen schrapen en vlooien kunnen mutsjes plooien, alhoewel ik dat laatste niet kan en peentjes geschraapt koop.

Thailand, 14 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel  60 en 61 van mijn feuilleton)
60 Dick hakte de knoop abrupt door. Na zijn retraite van bijna een jaar voelde hij zich sterk genoeg om een poging te doen het hart van Annemarie te veroveren. Hij belde Kees en vroeg of hij wilde fungeren als postillon d’amour. Kees deed het graag. Had hij niet destijds gezegd een ontluikende liefde te ontwaren bij Annemarie? Dick stuurde een kort briefje met de drie magische woorden Ik mis je en een uitnodiging om naar de boerderij te komen. Annemarie’s hart sloeg over toen ze het las. Ze antwoordde met een geparfumeerd briefje in de vorm van een hart. Ja natuurlijk, kwam ze. Ze had al verlof geregeld.

61 Dick had een kamer gehuurd in het hoofdgebouw, tevens hotel van het vakantiepark waar hij vaak kwam. Hij wilde de boer en boerin niet betrekken bij zijn privéleven. Annemarie arriveerde met de provinciale bus. Toen ze uitstapte, verscheen de glimlach op haar gezicht die Dick zo goed kende en nooit was vergeten. Met een simpel ‘Hallo, hoe gaat het met je?’, begroette hij haar. In de serre gebruikten ze de lunch. Ze spraken weinig, geluk heeft geen woorden nodig.  Een ouder echtpaar keek hen onderzoekend aan. ‘Iets te vieren vandaag?, vroeg de vrouw. Ze lachten wat schaapachtig.

Thailand, 13 oktober – Jongens en meisjes, vandaag wil ik het met jullie hebben over de Thaise baby. Men spreekt van een baby of zuigeling tot het kind peuter wordt genoemd. De Thaise baby heeft geen seconde rust. Hij ligt niet in een wieg of wordt, zoals bij Afrikaanse moeders op de rug gedragen, maar hij wordt meegesjouwd door moeder en/of oma. Die zijn voortdurend in de weer met het kind. Als een man een baby bespeurt, probeert hij de aandacht van het kind te trekken of uit de armen van de moeder over te nemen. Jaloers dat hij geen kinderen kan krijgen? Ik zou als baby gek worden van al die aandacht.

Thailand, 12 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel  58 en 59 van mijn feuilleton)
58 De vakantiegangers begonnen langzaam terug te keren, nu de lente was aangebroken. Het voorseizoen bood altijd aantrekkelijke prijzen voor mensen die niet gebonden waren aan de schoolvakanties. In de Schaapskooi streken groepen leerlingen en studenten neer, die op werkweek waren. Dick nam er een keer een kijkje. In de centrale ruimte speelden leerlingen tafeltennis, ze waren aan het darten en enkelen streden aan de sjoelbak. Dick keek geamuseerd toe. Wat een vrolijk stel, kwetterend als vogels in een vogelbadje. Dick had veel gesjoeld in zijn jonge jaren. Was ik maar net zo oud als deze knapen en meiden. Ik zou ze allemaal verslaan, dacht hij.

59 Dick gebruikte bij het sjoelen een speciale techniek. Zette zijn duim op een schijf en gaf die dan een enorme zwieper. Door de grotere snelheid kon hij beter mikken op een van de poortjes. Toen de sjoelers even pauzeerden, keek hij of hij de techniek nog beheerste. En jawel, het lukte nog steeds. De schijven vlogen met de snelheid van een formule-1 racewagen naar het einde van de bak. Een enkele ketste af tussen de poortjes, maar de meeste belandden in een vakje. Hij scoorde 63 punten, alleszins acceptabel na zo’n lange periode, waarin hij het spel niet had gespeeld.

Thailand, 11 oktober – Als ik het trottoir roulante in Big C Extra, een combinatie van hypermarkt en warenhuis, op loop wordt mijn oog telkens weer getrokken door de naam van maker Otis, waarvan ik elke keer weer Otis Redding maak. De naam van die zanger ken ik, maar meer kan ik me van hem niet herinneren. De titel van geen enkele song schiet me te binnen, alhoewel ik hem toch gehoord moet hebben. Hoe anders is dat met mijn favorieten Jacques Brel en Maarten van Roozendaal. Van beiden kan ik talloze chansonregels citeren, zoals ‘Red mij niet’ (Van Roozendaal) en ‘On n’oublie rien, on s’habitue’ (Brel). Maar roltrapmakers die Brel of Roozendaal heten, ken ik niet.

Thailand, 10 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel  57 en 58 van mijn feuilleton)
57 De nachtdiensten waren voor Annemarie het moeilijkst. Ze had meestal niet veel te doen. De dagdienst was beter, dan was ze constant bezig. De enige afleiding ’s nachts waren de rondes over de afdeling. Een enkele patiënt belde wel eens om haar hulp. Ze piekerde veel, wat eigenlijk niet goed was. Dat wist ze ook wel. Het was inmiddels een jaar sinds ze Dick voor het laatst had gezien. Het leek een eeuwigheid, hoe lang zou het nog duren voor er een einde aan kwam? Soms wenste ze religieus te zijn. Dan had ze een kaarsje kunnen branden. Of boeddhist, dan had ze wierookstokjes aangestoken. Minstens negen, minder hielpen niet.

58 De vakantiegangers begonnen langzaam terug te keren, nu de lente was aangebroken. Het voorseizoen bood altijd aantrekkelijke prijzen voor mensen die niet gebonden waren aan de schoolvakanties. In de Schaapskooi streken groepen leerlingen en studenten neer, die op werkweek waren. Dick nam er een keer een kijkje. In de centrale ruimte speelden leerlingen tafeltennis, ze waren aan het darten en enkelen streden aan de sjoelbak. Dick keek geamuseerd toe. Wat een vrolijk stel, kwetterend als vogels in een vogelbadje. Dick had veel gesjoeld in zijn jonge jaren. Was ik maar net zo oud als deze knapen en meiden. Ik zou ze allemaal verslaan, dacht hij.

Thailand, 9 oktober – (Vervolg van 7 oktober) De volgende dag zag ik weer de twee hoopjes hondenpoep. Een was geplet, het andere was in stukken uiteen gevallen. Had de eerste bolus in niet-geplette vorm nog een zekere schoonheid, in geplette vorm was het echt een smerig ding. Hij lag in het straatje met de karaokebarretjes. Waarom had geen van de meiden de moeite genomen het hoopje op te ruimen? Het tweede hoopje was inmiddels van kleur veranderd: van bruin naar zwart. Daarin had zich een mij onbekend natuurkundig proces voltrokken. Maar ook dit gefragmenteerd hoopje had zijn schoonheid verloren. Tja, niets is permanent, alles verandert.

Thailand, 8 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel 55 en 56 van mijn feuilleton)
55 Peter had humor, dat beviel Dick. Ze spraken een vaste poolavond af, die na enkele keren werd uitgebreid met een etentje vooraf. In een eenvoudig eethuisje met zeiltjes op de tafels. De keuze aan gerechten was beperkt. Prominent op het menu stond draadjesvlees met twee soorten groente en gekookte aardappelen. Alsof je bij je moeder at. Allengs werden de gesprekken intiemer. Peter had een ongelukkige liefde achter de rug, zijn vriendin had hem bedrogen. Dick had een naar het scheen onbereikbare liefde. Maar cynisme was hen vreemd. Ze geloofden beiden heilig in De Liefde. Echte liefde, niet de nepliefde van tv-soaps.

56 Dreven Annemarie en Dick uit elkaar? Het leek er wel op met Annemarie die veel optrok met Marloes en Dick die in Peter een gesprekspartner had gevonden. Hij had hem iets, maar niet alles, verteld over de ziekenhuisaffaire en zijn tijd als zwerver. ‘Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal in het leven. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Vechten heeft geen zin, we moeten accepteren dat je niet altijd je leven kunt sturen in de richting die je wenst’, en dat vond Dick een verstandige opmerking. Nee, Annemarie en Dick dreven niet uit elkaar. Zoals Dick’s moeder wel eens had gezegd: De  dag is om te lachen, de nacht om te huilen.

Thailand, 7 oktober – Op de terugweg van 7-Eleven kwam ik twee hoopjes redelijk verse hondenpoep tegen. Op de heenweg waren ze me niet opgevallen of hadden honden in de tussentijd hun behoefte gedaan? Het waren forse bolussen, niet van dezelfde hond. Eigenlijk valt de hondenpoep erg mee in Bangkok, zeker vergeleken met Vlaardingen waar het soms laveren is. Mijn schoenzolen hebben ribbels, wat na bevuiling schoonmaken lastig maakt. Ik waag me niet aan een vergelijking tussen Nederlandse en Thaise hondenpoep. Heb al te veel ruimte verspild aan een volmaakt onbelangrijk onderwerp. Ik bied daarvoor mijn lezers en lezeressen mijn nederige excuses aan. Maar ja, een columnist is ook maar een mens. Ja toch? (Wordt vervolgd op 9 oktober)

Thailand,6 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel 53 en 54 van mijn feuilleton)
53 De herfst bracht gure winden, de winter sneeuw en ijs. De elfstedenkoorts brak uit, maar de vorst zette niet door. Het leven op de boerderij viel Dick zwaar. Hij was de kou niet gewend. Hij had altijd in verwarmde ruimtes gewoond en gewerkt. Hij zat daarom het liefst in het keukentje, want de beste kamer werd niet verwarmd. Alleen de bedstee beschermde hem tegen de kou. Zijn dagelijkse fietstocht naar de bakker was geen lolletje. Maar Dick was er de man niet naar om zich laten kennen. Twee hemden, een katoenen en een wollen, een dikke trui, jack, corduroy broek, oorwarmers en wanten vormden zijn pantser tegen koning Winter.

54 De lente brak aan, de eerste krokussen staken hun kopje boven de grond uit. In het biljartcentrum kwam dokter Dick in contact met Peter, al net zo’n brekebeen aan de pooltafel als hij. Peter was onderwjzer op een driemansschool in het dorp. Nog wel, want de overheid wilde van alle kleine scholen af. Ze moesten fuseren of opgaan in grotere scholen. Grote scholen hadden meer faciliteiten, dus zouden beter onderwijs bieden. Peter geloofde er niets van. Dick vroeg zich af of dit ook voor ziekenhuizen geldt. Bieden grote ziekenhuizen betere medische zorg dan kleine? De zorg is er uitgebreider, maar ook beter?

Thailand, 5 oktober – Ik kan jaloers zijn op een telefoonzombie. Zo iemand die zich urenlang kan amuseren met Candy Crush. Ik kan dat niet, ik zou het nog geen 5 minuten volhouden. Niet dat ik het ooit geprobeerd heb, maar dat denk ik zo. Ik kan het niet controleren want op mijn mobieltje heb ik geen Candy Crush. En mocht ik ooit een nieuwe mobiel aanschaffen, zo’n mooie Samsung, dan wil ik een model zonder Candy Crush. Of bestaan die niet? Dan maar geen nieuwe mobiel. Dat ouwetje van mij doet het nog goed. Ik kan telefoneren en sms-en. Mijn liefje, wat wil je nog meer?

Thailand, 4 oktober – Dokter Dick, chirurg (Deel 51 en 52 van mijn feuilleton).
51 Annemarie vertelde Marloes dat Kees ‘haar Dick’ had ontmoet. Marloes was een beetje bijgelovig, ze legde wel eens Tarotkaarten en die haalde ze nu ook tevoorschijn. Was Kees’ onthulling ingegeven door een medium? Had het iets te maken met de stemmen in Dick’s huis waarover Annemarie had verteld? De kaarten gaven geen eenduidig antwoord. Marloes zag wel dat Annemarie enorm opgefleurd was, nu ze wist dat Dick zijn zwerversleven vaarwel had gezegd en een ordentelijk leven leidde. ‘’t Is zwaar’, zei Annemarie, ‘maar ik kan wachten.’ En met een verwijzing naar het lied van de koningskinderen: ‘We kunnen alle twee zwemmen.’ Maar Marloes begreep niet waar dat op sloeg.

52 Het was een rare situatie. Er was niets veranderd. Nog steeds waren Annemarie en Dick niet samen, maar toch had Annemarie het gevoel als ze ’s avonds naar bed ging, alsof ze in de armen van Dick kroop. Ze lagen dicht tegen elkaar aan, buik tegen buik. Hij keek in haar onwaarschijnlijk lichtblauwe ogen, zij in zijn onpeilbaar diepe donkere ogen. Ze bedreven de liefde. De levenskracht die hij bezat, vloeide in haar over waarna ze vermoeid lepeltje-lepeltje in slaap vielen. Alhoewel fantasie, was het een aangename sensatie. Annemarie was ervan overtuigd dat het ooit werkelijkheid zou worden. Dat moest wel, ze waren voorbestemd voor elkaar.

Thailand, 3 oktober – Een vlag is niet zomaar een stuk doek, maar die staat symbool voor de natie en dient daarom met respect te worden behandeld. Hij mag niet de grond raken, moet voor zonsondergang gestreken worden en moet op een bepaalde manier worden gevouwen. Ook schepen zijn gebonden aan strenge vlagetiquette. Maar in Thailand zie ik de Amerikaanse en Engelse vlag afgebeeld op T-shirts, shorts en tassen. Misschien zelfs op onderbroeken, dat weet ik niet. Andere naties ben ik nog nooit tegengekomen. De Thaise vlag komt niet op kleding voor. Ik zie op het platteland wel veel gescheurde vlaggen aan huizen. Die hangen er het hele etmaal.

Thailand, 2 oktober  – Dokter Dick, chirurg (Deel 49 en 50 van mijn feuilleton).
49 In het dorp was een biljartcentrum geopend met één snookertafel en twee pooltafels. Je kon er ook darten en er stonden enkele gokautomaten. Gokken deed dokter Dick niet, snooker ging hem boven zijn pet, maar poolbiljart lukte wel. Het kostte geen enkele moeite een tegenspeler te vinden. Meestal waren ze bedrevener dan hij zodat hij werkeloos moest toekijken hoe ze de ene na de andere bal in een pocket speelden. Daarop had hij wat gevonden: de moyenne oftewel handicap. De tegenspeler mocht per beurt 1 bal spelen. Niettemin verloor hij de meeste keren. Maar ach, het was maar een spelletje, hij was geen fanatieke speler.

50 Kees kon zijn mond niet houden en vertelde Annemarie dat hij de dokter had ontmoet. ‘Hij woont in een buurtschap op de Veluwe. Is in retraite gegaan. Hij heeft me gevraagd het niet te vertellen, maar ik heb niets beloofd. Oké, slap excuus natuurlijk. Ik denk dat hij het heel leuk zou vinden als je hem opzocht.’ Annemarie stond perplex, ze wist niet wat te zeggen. Diep in haar hart brak gejuich uit. Wat zou het heerlijk zijn hem in haar armen te sluiten. Maar zover was het nog niet. Kees wist geen precies adres. En had Marloes niet aangedrongen op geduld? Om hem tijd te gunnen zijn leven op de rails te zetten?

Thailand, 1 oktober – (Vervolg van 29 september) Waarom de twee Thaise vrouwen mij aan de Engelse Two Fat Ladies deden denken, weet ik niet. Want afgezien van hun volume leken ze helemaal niet op elkaar. En of ze net zo kookgek zijn, weet ik ook niet. Ik heb het niet gevraagd. De Fat Ladies reden op een motorfiets met zijspan, gekleed in donker leer, door het land om op verschillende plaatsen te koken. Ik herinner me een legerkazerne. Ze bereidden uitsluitend traditionele moddervette Engelse gerechten. Daar zullen ze hun omvang aan te danken hebben. Een van de twee was een kettingrookster, die aan het fornuis nog wel eens een saffie wilde opsteken. Totdat kanker haar velde.

Thailand, 30 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 47 en 48 van mijn feuilleton).
47 Dick at er wel eens een uitsmijter. Drie spiegeleieren, ‘met meegebakken spek’ zei hij altijd bij de bestelling, op twee witte boterhammen. Glas melk en koffie tot besluit. Rond hetzelfde tijdstip was het pauze in het ziekenhuis. Hij stelde zich voor dat Annemarie nu lunchte. Meestal met knäckebröd en een hard gekookt eitje, en een kop soep vooraf. Annemarie was geen grote eter. Dick had wel eens gegrapt: ‘Ben je aan het lijnen? Dat heb jij toch niet nodig.’ Ze moest glimlachen bij die opmerking en alleen daarom al had Dick het later nog eens gezegd. O, die verrukkelijke, lieve glimlach, wat hield hij daarvan.

48 De vraag hoe nu verder met zijn leven, hield Dick niet echt bezig. Een enkele keer stond hij op het punt een ziekenhuis te zoeken, waarin hij weer aan de slag kon, maar het kwam er niet van. Het boerenleven was goed, zoals het was. Dat wil zeggen voorlopig, want hij zag zich niet zijn hele leven op klompen lopen. Daarvoor was hij hij toch te veel een intellectueel die geestelijk voedsel nodig had. Zijn alleenstaande status drukte ook niet echt op hem. Hoezeer hij verlangde naar een vrouw in zijn armen, het gemis was dragelijk. Ach, dacht hij: Komt tijd komt raad.

Thailand, 29 september – ’t Was natuurlijk de goden verzoeken toen ik antwoordde mij er nog steeds over te verbazen dat de ideeën voor mijn columns niet opdrogen. Een lezer had mij gevraagd hoe het me lukt elke dag met iets anders te komen. De goden straften me de volgende dag: ik had geen idee. Niet dat ik in paniek raakte, maar het was een ongemakkelijk gevoel. Gelukkig redden twee dikke Thaise vrouwen mij. Twee vrouwen, in zwarte rouwkleding, met dikke wangetje en dikke pootjes. Ze deden me denken aan de Two Fat Ladies, een Engels tv-kookprogramma, waar ik als culinaire leek graag naar mocht kijken. (Wordt vervolgd op 1 oktober)

Thailand, 28 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 45 en 46 van mijn feuilleton).
45 De zomer was voorbij, de herfst brak aan en de winter kondigde haar komst aan met koude nachten. De boerin stelde voor dat dokter Dick zou verhuizen naar de bedstee in de beste kamer. Nou graag, zei Dick, die al enkele nachten op zijn strobed had liggen rillen onder een dun dekentje. De bedstee was een uitstekend alternatief. Als de deurtjes dicht waren, steeg de temperatuur al snel. De beste kamer bevond zich aan de voorkant van de boerderij. De boer en boerin zaten er nooit, die bivakkeerden liever in de schuur, die ze als woonkamer hadden ingericht. De beste kamer had een voordeur, maar die mocht alleen gebruikt worden bij uitvaarten, zo vereiste de traditie.

46 Het vakantiepark, waar Dick wel eens kwam, was grotendeels verlaten. Alleen in de herfstvakantie logeerden enkele gasten in het hoofdgebouw. De huisjes stonden leeg, op het kampeerterrein stond nog een enkel iglotentje van een moedige kampeerder. Er was nog een tweede grote accommodatie voor groepsgebruik, de Schaapskooi geheten, maar ook die was aan een lange winterslaap begonnen. Niettemin bleef Dick er komen. Het terras was ontruimd, maar binnen in het hoofdgebouw smaakte de koffie net zo goed. Het liefst zat hij in de serre, een smalle ruimte van glas, met uitzicht op het zwembad en de speeltuin. Zomers had hij er vaak eekhoorns gezien, hij genoot van hun capriolen, maar nu vertoonden ze zich niet.

Thailand, 27 september – Op het terras van Maxis in mijn uitgaansstraatje staan de stoelen in de bioscoopopstelling met een tafeltje tussen twee stoelen. Het terras bestaat uit drie oplopende brede treden. Op de voorste rijen staan harde rieten stoelen, daarachter staan stoelen die beter geschikt zijn voor mijn derrière. Ik drink er koffie (75 baht) als ik elders gegeten heb. Meestal ben ik de enige klant, maar deze keer niet lang. Vlak voor mij nam een forse man met een dikke pens, stierennek, kaal hoofd en vuistdikke armen plaats. Ze waren behaard met babyhaartjes. Die pasten niet in het plaatje. Waarom ging hij juist daar zitten?

Thailand, 26 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 43 en 44 van mijn feuilleton)
43 Die gelegenheid deed zich weken later voor toen Annemarie op bezoek was bij Marloes en ze herinneringen ophaalden bij vakantiefoto’s. Marloes stelde de vraag die ze in Wenen had willen stellen, maar niet stelde. ‘Is er wat? Je leek soms zo afwezig in Wenen.’ Marloes raakte een gevoelige snaar bij Annemarie. De tranen welden op in haar ogen. En ze brak. Vertelde wat er was gebeurd in het ziekenhuis, vertelde over haar etentje met Dick en de schokkende confrontatie toen ze hem vervuild onder het viaduct zag liggen. Marloes hoorde het alemaal geduldig aan, zei niets, vroeg niets en pakte haar hand vast. Dat simpele gebaar deed Annemarie goed.

44 Marloes’ commentaar was nuchter. ‘Als hij werkelijk van je houdt, neemt hij wel contact met je op. Hij weet je te vinden, jij weet niet waar hij is. Ik denk dat hij na die hele affaire in de war is en rust nodig heeft voor verwerking. Dat kan soms heel lang duren. Gun hem die rust. De zaak haasten, heeft geen zin. Jullie relatie zou onder een enorme druk komen te staan.’ Annemarie was blij met Marloes’ advies, alhoewel het geen soelaas bood voor de korte termijn. Maar soms moet je in het leven geduld hebben, een stapje terug doen om een sprong voorwaarts te kunnen maken.

Thailand, 25 september – Wat c.q. wie vind ik eng in Thailand? Die vraag welde in me op toen een vrouw met een zwart mondkapje passeerde. Ik vond het een eng gezicht. Ze zag eruit als een van de drie Zware Jongens, bekend bij Donald Duck-lezers. Gelukkig zie je ze niet veel. Als nummer 2 op mijn lijstje staan de motorduivels die achter een auto vandaan schieten, de andere weghelft op. Levensgevaarlijk! Nummer drie: de beren van kerels met tatoeages over (een groot deel van) hun lichaam. Verder dronken Thai, want die zijn vervelend en onvoorspelbaar. Telefoonzombies vind ik ook eng, maar politici zijn nog veel enger.

Thailand, 24 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 41 en 42 van mijn feuilleton)
41 De vakantie zat er al weer op voor Annemarie. Ze had een busreis voor alleenstaanden gemaakt. Tien dagen Wenen. Als Parijs de stad is van de liefde, dan is Wenen een goede tweede. In de bus had ze kennis gemaakt met Marloes, ook een verpleegster. Marloes was een gezellige meid, die nooit om een woord verlegen zat. Ze vergaapten zich aan de pracht en praal van Schloss Schönbrunn,  bewonderden de dressuuroefeningen in de Spaanse rijschool en trakteerden zich in café Sacher op Sacher Torte. Het absolute hoogtepunt was een rijtoer met een koetsje. De dagen waren omgevlogen. Maar er knaagde toch iets.

42 Marloes had haar ogen niet in haar zak. Ze werkte op de psychiatrische afdeling van haar ziekenhuis, missschien dat ze daardoor zag dat Annemarie niet goed in haar vel zat. Annemarie leek soms zo afwezig, alsof ze ergens anders was. Maar ze schroomde ernaar te informeren. Het gaf geen pas in het privéleven te wroeten van iemand die je pas enkele dagen kent. Maar het lag op het puntje van haar tong om te vragen: Is er wat? Je lijkt soms zo afwezig. Wie weet, kwam het er nog  eens van als ze elkaar beter kenden. Want ze hadden afgesproken om na de vakantie contact te houden.

Thailand, 23 september (Vervolg van 21 september) – Ik ga nog even door met mijn sociale kaart van Thailand. De stickerverslaafden vormen de meest interessante bevolkingsgroep. Oké, ze zijn ijdel, willen graag aan iedereen laten weten dat ze een groot deel van de wereld hebben bereisd, maar of dat hun horizon heeft verlegd, betwijfel ik. Ze zijn te herkennen aan alle stickers op hun koffer. Waaraan de geverfden en bierbuiken zijn te herkennen, spreekt voor zich. Vaak zijn bierbuiken ook geverfden en omgekeerd. Je hebt echte en onechte geverfden. De echte zijn voor het leven getekend, de onechte zijn na een stevige wasbeurt geverfd af.

Thailand, 22 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 39 en 40 van mijn feuilleton)
39 Het was hooitijd en Dick hielp een handje mee. Dat gebeurde nog met de hand. Het duurde even voordat Dick de slag te pakken had om de zeis in een sierlijke boog door het hoog opgeschoten gras te zwaaien. Het was zwaar werk, zijn armen raakten snel vermoeid. Hij was het niet gewend, als chirurg was hij de man van de fijne motoriek. Werd hij overmoedig of was het de vermoeidheid?, maar de zeis schoot uit en raakte zijn been. De scheur in zijn broek was nog het minst erge, erger was de jaap in zijn been die behoorlijk bloedde. Dick ging strompelend terug naar de boerderij en legde een noodverbandje aan.

40 De boer bracht hem op de fiets naar de dorpsdokter om de wond te laten hechten. Het was alsof de tijd had stil gestaan in de praktijk. De spreekkamer leek uit de vorige eeuw te stammen met donkerbruine lambrizering, een houten boekenkast met medische werken en een kast met medicijnflesjes. Dick zei niet dat hij ook arts was. Hij bleef liever in cognito. In de behandelkamer reinigde de dokter de wond, hechtte hem en verbond de wond. Vakkundig en snel. Voor alle zekerheid gaf hij antibiotica mee, voor het geval dat. Hij wilde ook een pijnstiller geven, maar dat vond Dick niet nodig.

Thailand, 21 september – Laat ik eens de socioloog spelen vandaag. Ja spelen, dus het volgende is allemaal onzin. Ik onderscheid in Thailand vijf bevolkingsgroepen: gebochelden, bierbuiken, geverfden, telefoonzombies en stickerverslaafden. De zombies vormen de grootste groep. Je kunt ze herkennen aan hun gebogen hoofd, getuur op hun mobieltje, gefriemel met hun duimen. Ze spelen spelletjes die weinig intelligentie vereisen, maar wel enige behendigheid. De tweede grootste groep zijn de mensen met grote rugzakken. Ze zijn zich er niet van bewust dat ze anderen in de volle metro hinderen. Sommigen blokkeren met hun bochel de uitgang. Ze kijken verstoord als je ze wegduwt. In Nederland zouden ze asocialen heten. (Wordt vervolgd op 23 september)

Thailand, 20 september – Dokter Dick, chirurg (Deel 37 en 38 van mijn feuilleton)
37 De maaltijd met Kees, zijn vrouw Annetje en de twee kinderen verliep in een aangename sfeer. Ze aten andijviestamppot, een gerecht dat Dick in lange tijd niet had gegeten. Het stond in het ziekenhuisrestaurant altijd op vrijdag op het menu. Na de maaltijd verkasten ze naar de serre voor koffie met een likeurtje. Dick oogstte bij de kinderen veel succes met de kaarttrucs die hij kende. Ze pakten een kaart uit het deck, stopten hem terug, Dick schudde de kaarten waarna hij ze een voor een zogenaamd aandachtig bekeek totdat hij zei: Dit is ‘m. Over het ziekenhuis spraken ze niet.

38 Dick had Kees gevraagd niet in het ziekenhuis te vertellen dat hij hem gezien had. Een ziekenhuis is een kleine gemeenschap waar toch al veel geroddeld wordt. Als hij het vertelde, zou iedereen binnen de kortste keren op de hoogte zijn. Nee, dat nooit. Het ziekenhuisleven was passé, althans voor het moment, want een terugkeer naar de OK sloot hij niet uit. Kees vond het moeilijk zijn mond te houden, vooral tegenover zuster Annemarie die hem na zijn vertrek als enige had gezien. De manier waarop ze over die ontmoeting had gesproken, wekte bij hem de indruk dat ze in stilte op hem verliefd was. Wat natuurlijk ook zo was.

Thailand, 19 september – Het leukste van een tuktuk rit vind ik als ik mijn bestemming niet hoef op te geven. Dat kan op twee plaatsen: in de parkeergarage van Big C Extra en om de hoek bij metrostation Huai Khwang. De bestuurders kennen me en tegen bestuurders die me niet kennen, zeggen ze: Baan Kaew Mansion, de naam van mijn hotel. Gekend worden lijkt me een voorwaarde om je ergens thuis te voelen. Ik word gekend, dus ik besta, zegt de filosoof. Ik hoef ook nooit te vragen thao raj (hoeveel?).  Ik betaal met gepast geld, 40 baht. Als ik alleen een biljet van 50 baht heb, wuif ik: laat maar.

Thailand, 18 september – (Deel 35 en 36 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
35 ‘Hé Kees, jij hier? Wat een verrassing.’ Op het terras van het vakantiepark, waar hij wel eens koffie dronk, liep dokter Dick een oud-collega van het ziekenhuis tegen het lijf. Kees was zaalarts, ze kenden elkaar van de lunchpauzes. Kees had met zijn gezin een huisje gehuurd. Leuker voor zijn kinderen dan een buitenlandse vakantie. Kees was al net zo verbaasd als Dick om hem hier aan te treffen. ‘Wat doe jij hier?’ Dick aarzelde wat hij zou vertellen. Kees begreep dat wel. ‘Nou ja, maakt ook niet uit. Zeg, je ziet er goed uit, man.’ ‘Nou, jij mag er ook zijn’, grinnikte Dick. ‘Hollands welvaren.’ Het viel hem op dat Kees aardig was uitgedijd.

36 Zonder in details te treden, vertelde Dick dat hij na de onverkwikkelijke affaire in het ziekenhuis – ‘Geen commentaar, vriend’– in retraite was gegaan. ‘Ik woon hier in de buurt. Hoe gaan de zaken in het ziekenhuis? Nog nieuwe ontwikkelingen?’ Nee, die waren er niet, vertelde Kees, behalve dan dat Dick’s plaats was ingenomen door een nieuwe chirurg, maar die had hij nog nooit gesproken. ‘Zeg wat dacht je ervan om hier vanavond een vorkje te prikken? Je kunt hier behoorlijk eten. Ik moet nou met de vrouw en de kinders naar het zwembad.’ Dick vond het prima. Ze namen afscheid met een stevige handdruk. ‘Tot vanavond, 6 uur oké?’

Thailand, 17 september – Met vijf winkels van 7-Eleven op loopafstand (de vijfde vereist een lange tippel) roept de mededeling ‘Ik ga naar 7-Eleven’ de vraag op: Naar welke? Twee bevinden zich in straatjes waarvan ik de naam niet weet, drie in Ratchadaphisek soi 7. Ik zou ze moeten doornummeren: 7-Eleven, 7-Twelve enzovoort. Maar als ik dat zeg, kijken mensen mij aan met een blik van: Waar heeft die man het over? Het assortiment van de vijf verschilt. In één, 7-Thirteen,  levert een bakkerij elke ochtend vers banket af. Daar koop ik verse croissants. Die zijn beter dan de kleffe voorverpakte croissants die in alle vijf te koop zijn.

Thailand, 16 september  – (Deel 33 en 34 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
33 Annemarie moest denken aan een gedicht dat ze ooit toen ze op het atheneum zat, uit het hoofd had geleerd. ‘Het waren twee koninghs kindren, Sy hadden malkander soo lief; Sy konden by malkander niet komen, Het water was veel te diep.’ Maar met die twee liep het slecht af, dat zou haar en dokter Dick niet overkomen. Ze konden alle twee zwemmen, dus wat maakte het uit dat het water veel te diep was? En zo groot kon de afstand niet zijn tussen hen. Geografisch misschien wel, maar psychologisch niet. Dat gaf haar moed. De vergelijking met de koningskinderen mocht niet opgaan.

34 Dokter Dick bewaarde nare herinneringen aan zijn dakloze periode. Hij wilde er liever niet over nadenken. Hij had zijn huis te koop gezet en was gaan zwerven. Hij verkaste naar een andere stad uit angst dat ziekenhuispersoneel hem zou zien. Was aan de drank geraakt, waste zich niet meer en zijn kleren waren gescheurd toen hij een keer, zwaar in de lorem, gestruikeld was. Onder een viaduct had hij een slaapplaats gevonden met karton als deken. Het kon hem allemaal niets meer schelen. Hem was groot onrecht aangedaan. Als hij zuster Petra zou tegenkomen – wat niet te hopen was – stond hij niet voor zichzelf in. Maar dat was gelukkig allemaal voorbij.

Thailand, 15 september – Parapludragers aller landen, verenigt u! Bedelf fabrikanten met uw klachten over het product dat ze maken. Ik bedoel niet dat ze bij een harde wind omklappen of te klein zijn om een behoorlijke bescherming tegen de regen te bieden. Ik bedoel de kleur, ze hebben een foute kleur waardoor ze niet opvallen en gemakkelijk vergeten worden. Daarom puilt de afdeling gevonden voorwerpen van de NS uit van de paraplu’s. Een paraplu vergeten en een nieuwe kopen, is misschien goed voor de economie maar niet voor de portemonnee. Daarom eis ik dat paraplu’s voortaan beschilderd worden met vergeet-me-nietjes.

Thailand, 14 september  – (Deel 31 en 32 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
31 Maar vijftig procent in Nederland is geen vijftig procent in India, want de vlammen sloegen haar na enkele happen uit en het zweet parelde op haar voorhoofd. Maar Annemarie liet zich niet kennen, ze had voor hetere vuren gestaan. Na een tijdje wende het trouwens, dus zo’n ramp was het nu ook weer niet. Ze liet de gebeurtenissen in het ziekenhuis nog eens de revue passeren. Het intieme etentje met dokter Dick, zijn abrupte vertrek, de schokkende confrontatie met de dokter slapend onder een viaduct, de haatcampagne van zuster Petra, de slappe knieën van de directie en de komst van de nieuwe chirurg. Er was veel gebeurd.

32 Op zekere dag kreeg Annemarie een sms-je van een onbekend telefoonnummer met de tekst ‘Ik mis je’. Zou het, zou het, zou het dan toch…? Ze belde het nummer, maar er werd niet opgenomen. Ook niet toen ze het later nog eens probeerde. Zou iemand haar een poets bakken of was het toch afkomstig van dokter Dick? Misschien had hij zijn telefoonnummer gewijzigd. Dat leek haar de meest aannemelijke verklaring. Ze sms-te terug ‘Ik ook’, maar er volgde geen antwoord op. Annemarie werd er kribbig van. ‘Antwoord me’, riep ze in stilte. ‘Laat iets van je horen. Waarom reageer je niet?’

Thailand, 13 september – Kunnen auto’s plassen? Rare vraag? Helemaal niet. Want in tegenstelling tot wat u misschien denkt, luidt het antwoord: Ja. Ze laten vaak zelfs een heel spoor op het wegdek achter. Laatst liep ik achter een plassende auto. Daar kwam me een plas uit, het leek wel een waterende koe. De plas van een auto is smeltwater van zakken met blokjes ijs. Die worden niet gekoeld vervoerd, maar in de laadbak van pick-up trucks met een zeildoek eroverheen. Aangekomen bij een klant, hijst de bijrijder een zak op zijn schouder en leegt die in een koelbox. Die koelboxen lekken ook, maar minder.

Thailand, 12 september – (Deel 29 en 30 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
29 Op zijn verjaardag trakteerde dokter Dick zichzelf op een etentje. Hij nam de bus naar de grote stad. Het moest een sentimental journey worden, dus ging hij op zoek naar een Spaans restaurant. De wereld was culinair goed vertegenwoordigd: China, India, de Balkan, Thailand, Griekenland, Suriname, maar hij kwam geen Spaanse restaurant tegen dus werd het Italië. Italiaanser kon de zaak niet zijn met mandflessen Chianti hangend aan het plafond  en muurschilderingen van het Lago Maggiore. Dick was vroeg, hij was de enige klant. Daar zat hij dan, moederziel alleen, en probeerde het naar zijn zin te hebben. Het lukte, maar niet van harte.

30  Diezelfde avond, vele kilometers verder in het land, zat ook iemand moederziel alleen aan een tafeltje. Annemarie wist wanneer Dick jarig was en wilde dat ook met een etentje vieren. Niet in een Spaans restaurant, dat zou te beladen voor haar zijn, maar een Indiaas. Annemarie was gek op de Indiase keuken. Ooit hoopte ze op vakantie naar India te gaan. Op huwelijksreis, mijn lief, mon amour,  fluisterde ze. Misschien konden ze er zelfs een baan vinden in hetzelfde ziekenhuis. Dat zou helemaal ideaal zijn. Annemarie bestelde kip marsala, haar favoriete gerecht. ‘Hoe heet wilt u het hebben?’, vroeg de ober. ‘Vijftig procent’, antwoordde ze. Dat kon ze wel aan.

Thailand, 11 september – Kan een krokodil er depressief uitzien? Dat vroeg ik me af bij een bericht over een 3 meter lange krokodil, die is gesignaleerd voor de kust van Phuket en daarna gevangen. Op change.org hebben 13.000 personen gepleit voor vrijlating in de natuur. Hij ziet er depressief uit, zeggen ze, en hij eet slecht. Dierenliefde gaat wel erg ver bij sommige Thai. Maar niet bij een student die ervan verdacht wordt zijn hondje te hebben vergiftigd om een dierenambulance af te persen. Ik ben ook een dierenliefhebber. Heb al weken geen mini-mini miertjes gedood. Kan ook niet, want ze vertonen zich niet.

Thailand, 10 september –  (Deel 27 en 28 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
27 Dokter Dick ging zondags ook wel eens naar de kerk, een rooms-katholieke. Niet dat hij godsdienstig was, maar veel meer was er niet te doen in het dorp. Het had geen bioscoop, wel een winkelcentrumpje, maar daarop was Dick snel uitgekeken. De roomse mis bracht rust in zijn kop en die kon hij wel gebruiken, want de gebeurtenissen in het ziekenhuis knaagden bij tijd en wijle nog aan hem. Dick bezocht ook de scharrelaovond, meer uit nieuwsgierigheid dan uit de wens een partner te vinden. De meeste bezoekers waren trouwens teenagers, te jong voor hem. En die ene, de engel van het ziekenhuis, kwam hij er niet tegen. Dat gebeurt alleen in boeken, nooit in het echt.

28 Miste dokter Dick zijn werk in het ziekenhuis niet? Hij was toch een kundig, toegewijd en ervaren chirurg, nooit te beroerd om lange werktijden te maken, altijd begaan met het lot van zijn patiënten. Als een patiënt op de operatietafel onder zijn handen stierf of na de operatie, was hij er ondersteboven van. Natuurlijk mocht dat nooit lang duren, want de volgende patiënt wachtte, maar Dick’s hart was nu eenmaal niet van steen. Dat pleitte ook voor hem. De operatiezusters werkten graag voor hem. Nimmer raakte hij geërgerd als een zuster hem te laat zijn instrumenten aanreikte. Ja, hij miste dat wel, maar hij stond er niet te lang bij stil.

Thailand, 9 september – Om de hoek van het hotel staat op straat een witte etalagepop. Het hoofd ontbreekt, maar aan de stevige lichaamsbouw kon ik wel zien dat het een man was. Hij staat bij een eenpersoons naaiatelier. Ik vroeg me af: hoe wordt die gemaakt? Dat vraag ik me altijd af als ik een voorwerp zie. Ik herinner me een Duits tv-programma waarin dat getoond werd. Heette het Die Sendung mit der Maus? Ook het programma Het klokhuis had zo’n onderdeel. Ik heb grote bewondering voor technici die zoiets kunnen ontwerpen. Zelf ben ik a-technisch, kan nog geen spijker recht in de muur slaan.

Thailand, 8 september – (Deel 25 en 26 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
25 Het was de directie ter ore gekomen dat de nieuwe chirurg die de plaats van dokter Dick had ingenomen, over de tong ging. Zijn flirterig gedrag was te opzichtig, de meeste verpleegsters moesten er niets van hebben. Een enkeling zei hem dat ook, zij het in bedekte termen, maar hij haalde grijnzend zijn schouders op. Tijdens zijn eerste functioneringsgesprek, drie maanden na zijn aanstelling, bracht de directeur het onderwerp ter sprake. Hoe beviel de omgang met het verplegend personeel? Het dubbeltje viel niet, hij begreep niet waar de directeur op doelde. Die liet de zaak voorlopig maar verder rusten, want op zijn werk was niets aan te merken.

26 De boerderij waar dokter Dick onderdak had gevonden, stond aan een lange plattelandsweg die liep vanaf een dorp en voor de meeste mensen eindigde bij enkele vakantiecomplexen. Dokter Dick liep er wel eens heen om in het hoofdgebouw van één vakantieoord koffie te drinken, een praatje te maken met vakantiegangers en de provinciale krant te lezen. Op een keer viel zijn oog op een advertentie waarin een ‘scharrelaovond’ werd aangekondigd. Wat dat was, vroeg hij later aan de boerin. Die legde hem uit dat de VVV van het dorp de avond organiseerde. Bezoekers kochten een nummertje, speldden dat op hun borst en speurden naar iemand met hetzelfde nummer.

Thailand, 7 september – Een meisje van 5 vermoord en het lichaam verstopt in een septic tank, een meisje van 14 door 40 personen verkracht, een horecamedewerkster vermoord en haar lichaam opgehangen aan een deurknop zodat het op suïcide moest lijken. Op dezelfde dag een bericht over een vrouw die zevenmaal is getrouwd en er zevenmaal met de bruidsschat vandoor is gegaan. Dit is één dag Thais nieuws. Thailand is een crimineel land, denk ik wel eens, alhoewel ik nooit de misdaadstatistieken heb geraadpleegd om dat te verifiëren. Misschien vallen die wel tegen. Of mee. Het is maar hoe je ‘t bekijkt.

Thailand, 6 september – (Deel 23 en 24 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
23 Na de koffie waste Dick zichzelf aan de pomp en deed wat hij noemde zijn ochtendcorvee: eieren rapen, de kippen voeren, het erf vegen dat altijd bezaaid lag met bladeren. Hij stapte op de roestige fiets van de boer en peddelde naar het bakkertje, een stuk verder langs de weg waaraan de boerderij stond. Kocht brood, vers gebakken en heerlijk geurend. Het deed hem denken aan zijn kinderjaren toen de bakker elke dag met zijn kar langs kwam. Toen hij terugkwam, stonden er twee flesjes melk naast de keukendeur. Hij ging aan de keukentafel zitten, sneed twee boterhammen van het brood af en belegde ze met marmelade en appelsiroop. Laat de nieuwe dag maar beginnen, zei hij welgemoed tegen zichzelf.

24 Het was zomer, zuster Annemarie had twee weken vakantie. Hoe heerlijk zou het zijn als ze die met dokter Dick had kunnen doorbrengen. Samen naar een tropisch eiland, luierend in ligstoelen aan het strand. Wel onder parasols want Annemarie had een tere huid die niet tegen de brandende zon bestand was. Daar hielp geen zonnebrandolie tegen. Hand in hand de zee in, niet te lang, met elkaar stoeien alsof ze weer kleine kinderen waren. Elkaar afdrogen, in slaap vallen, weer de zee in, terug naar het  hotel, douchen, verkleden en op naar een strandtentje om vis te eten. Ze zag het helemaal voor zich.

Thailand, 5 september – Bijna dagelijks staan berichten in de krant over drugsvangsten: methamphetamine, crystal ice, marihuana, soms cocaïne. Nimmer heb ik iemand een speedpil in zijn mond zien steken. Maar zondagavond zag ik voor het eerst iemand cocaïne snuiven. Zat bij Maxis, de bar die whisky spelt als wishky. Een dikke farang nam een snuif. In films leggen gebruikers een lijntje en snuiven dat op met een rietje. Hij stopte het spul rechtstreeks in zijn neus en veegde die nog een paar keer schoon met een tissue. Hij mag wel oppassen. De gevangenis zit vol met drugsgebruikers. Zelfs een minieme hoeveelheid in je bezit, ook voor eigen gebruik, wordt streng bestraft.

Thailand, 4 september – (Deel 21 en 22 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
21 Zonsopgang was voor dokter Dick zijn nieuwe wekker. Zijn eerste gang was naar het keukentje van de boerderij. De boerin had meestal al koffie gezet. Hij schonk een mok in en ging op het bankje naast de keukendeur zitten. Alhoewel zomer, was het ’s ochtends nog kil. In zijn dunne T-shirtje rilde hij wat. Elke ochtend zette hij zijn mobieltje even aan om het nieuws van de dag te raadplegen en te zien wat hij aan berichtjes had gekregen. Vaak waren er berichten van medische organisaties waarvan hij lid was geweest. Maar nooit van A. Dat kon ook niet, want ze had zijn telefoonnummer niet. Dacht hij.

22 Zuster Annemarie had vaak op het punt gestaan Dick te sms-en. Tenslotte had ze zijn telefoonnummer, maar ze aarzelde. Wat moest ze hem schrijven? Waren het ene etentje en de afscheidskus op haar wang genoeg aanwijzingen voor zijn sympathie, misschien voor zelfs iets meer. Was hij wel gediend van verder contact? Hoe zou hij reageren als ze hem schreef dat ze hem miste? Misschien zou hij niets van zich laten horen of haar zelfs bot afwijzen. Nee, dat kan toch niet, verwierp ze die gedachte snel. Maar wat dan wel? Dus bleef een levensteken van haar uit.

Thailand, 3 september – Beste jongens en meisjes. Vandaag wil ik het met jullie hebben over de duim. Jawel, de duim [Jantje zit niet in je neus te peuteren]. De duim is een lichaamsdeel waaruit je heel veel leugens en fantasieën kunt zuigen. In Thailand is de duim het belangrijkste lichaamsdeel. Het is onmisbaar bij het chatten op je mobieltje. Sommigen kunnen dat zelfs met twee duimen. Baby’s zijn gek op hun duim. Waarom dat is, weet niemand. De duim kan ook gebruikt worden om iemand een complimentje te geven. Dan moet je hem in de lucht steken. Bij veel handelingen is de duim onmisbaar, dus wees er zuinig op. Gesnopen?

Thailand, 2 september – (Deel 19 en 20 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
19 Wat was er gebeurd met zuster Petra, de aanstichtster van de afgang van dokter Dick? Nadat bekend was geworden dat zij de aanbeden chirurg had beschuldigd van aanranding, had ze geen leven meer. Haar collega’s konden het niet geloven en meden haar zoveel mogelijk. Petra raakte overspannen en meldde zich ziek. Ze kwam niet meer terug en vond werk in een ander ziekenhuis. Maar een duiveltje in haar stond op. In het verpleegsterstijdschrift verscheen een interview met haar. Niet alleen de dokter kreeg ervan langs maar ook de directie die aangifte had tegengehouden. Het artikel sloeg in het Amalia ziekenhuis als een bom in.

20 Annemarie was furieus. Ze kon dat loeder wel wurgen. Ze had dokter Dick weg gekregen en moest hem zonodig een trap na geven. Hoe durfde ze de goede dokter zo door het slijk te halen. Wat een misselijke streek. Petra kreeg er flink van langs in ingezonden brieven. En de directie die zich had laten chanteren, niet minder. Slechts een enkeling prees haar. Artsen moeten zich niet verbeelden dat ze zich alles kunnen permitteren, schreef iemand. Annemarie reageerde ook. De beschuldiging is een verzinsel van een afgewezen vrouw. Onbewezen en uit wraak geboren, betoogde ze. Daarna sloot de redactie de discussie.

Thailand, 1 september – Ik heb een dwangneurose: als ik een tekst op een T-shirt zie, moet ik die lezen. Ik kan er niet fluitend langs lopen, mijn oog is geprogrammeerd om ernaar toe te trekken. Dat is soms frustrerend als een deel van de tekst niet zichtbaar is doordat er een tas voor hangt, doordat iemand ervoor staat of doordat de persoon niet frontaal voor me staat. Ik moet dan de neiging onderdrukken om te vragen: kunt u zich iets omdraaien? Meestal ben ik na een minuutje al vergeten wat ik gelezen heb. En da’s maar goed ook: mijn hersens zouden barsten door overbelasting.

Thailand, 31 augustus – Het nieuws uit Thailand wordt al ruim een week gedomineerd door Yingluck’s vlucht. De autoriteiten doen aan damage-control. Kwam twee verklaringen tegen: Yingluck had vele voertuigen en Thailand’s grenzen meten meer dan vijfduizend kilometer. Sommigen zijn blij met haar vertrek. Vrijspraak of veroordeling: in beide gevallen zouden bevolkingsgroepen ontevreden zijn. Veroordeling had zelfs tot oproer kunnen leiden, alhoewel het leger een stevige greep op het land heeft. Die gaat ver: zelfs een academische conferentie werd onlangs als opruiend beschouwd. Naar verluidt heeft Yingluck onderdak gevonden bij Thaksin die in 2008 naar Dubai vluchtte. Die loodste haar de politiek in. Tja, een oudere broer spreek je niet tegen.

Thailand, 30 augustus – (Deel 17 en 18 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
17 Dokter Dick was door een diep dal gegaan, maar hij was opgekrabbeld. Hij dronk niet meer en verzorgde zijn lichaam weer. Onder zijn nagels waren geen rouwrandjes meer te zien. Hij was naar de kapper geweest en had nieuwe kleren gekocht. Zijn nieuwe leven als boerenknecht beviel hem na een jachtig bestaan in het ziekenhuis met lange werktijden en veel stress. Het leek alsof een nieuwe Dick was opgestaan: hij werd niet meer geregeerd door zijn agenda, werkroosters en patiëntenbesprekingen. Hij at beter en sliep langer. Maar diep in zijn hart knaagde iets. En dat iets begon met de letter A. Hoe kon hij haar bereiken?

18 Diezelfde vraag hield zuster Annemarie bezig: hoe kon ze hem bereiken? Ze had alleen het mobiele telefoonummer van de dokter en zijn huisadres. De telefoon was buiten bedrijf, het huis stond nog steeds te koop. Wat nu? Ze wist dat iemands gangen kunnen worden nagegaan aan de hand van het telefoonnummer, maar wie kon haar daarbij helpen? Naar de politie gaan om hem als vermist op te geven, had geen zin. Tenslotte was ze geen familie van hem. Een privédetective dan? Dat zou een kostbare geschiedenis worden, waarvoor ze het geld niet had met een uiterst minieme kans op succes. Het was om gek van te worden.

Thailand, 29 augustus – Je hebt inburgeren, maar heb je ook uitburgeren? Om te kunnen inburgeren, moet je eerst uitburgeren, denk ik. Al je culturele vooroordelen opruimen om met frisse blik naar je nieuwe land te kunnen kijken. Maar dat betekent niet dat je alles in het nieuwe land hoeft goed te keuren. Hier in het hotel, ik schreef er al eens over, zie ik de peuters van een medewerkster elke dag met snoep rondlopen. Speelgoed hebben ze niet, wel dragen ze elke dag andere kleding. In tweevoud want het is een tweeling. Ik vind hun moeder een slechte opvoeder. Dat mag ik toch wel vinden?

Thailand, 28 augustus – (Deel 15 en 16 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
15 Nadat dokter Dick gedwongen was het ziekenhuis te verlaten, werd zijn plaats ingenomen door een nieuwe chirurg: een jonge knaap, pas afgestudeerd, niet erg ervaren. Alhoewel niet onaantrekkelijk, verwierf hij niet de populariteit van zijn voorganger. Dat ergerde hem. Hij vond het niet leuk in de schaduw te moeten staan van iemand die hij nooit gekend had en die ook nog eens afwezig was. Dokter John zinde op een manier in het gevlei te komen van verpleegsters. Gebruikte een sterkere lotion, liet een artistiek ringbaardje staan, flirtte met verpleegsters. Maar die trapten er niet in, het was te opzichtig. Hij kon niet winnen van dokter Dick.

16 Soms droomde zuster Annemarie van een hete nacht met dokter Dick. Ze zou zich helemaal aan hem overgeven. Geen gêne, geen verlegenheid. Ze was weliswaar geen verpletterende schoonheid, zou ook nooit een schoonheidswedstrijd winnen, maar haar lichaam mocht er zijn. Niet te dik, niet te dun, slanke benen, fraai gevormde borsten. Als ze die betastte, fantaseerde ze dat Dick met zijn handen haar borsten omvatte en ze met zijn slanke vingers licht masseerde. Haar tepels zouden opzwellen en ze zou zachtjes kreunen van genot. Ja, dat waren heerlijke dromen. Ze kon er opgewonden van raken. Zouden ze ooit werkelijkheid worden? Dat hoopte ze vurig.

Thailand, 27 augustus – Hoe zou dat bevallen: leven in ballingschap? Oud-premier Thaksin woont al sinds 2008 in Dubai, Red Bull erfgenaam Vorayudh reist de wereld rond op de vlucht voor Justitie en vorige week ontvluchtte oud-premier Yingluck het land. Ze had geen zin om jaren in de gevangenis door te brengen na wat gerust een politiek proces genoemd kan worden. Je wortels doorsnijden, je hele sociale omgeving achter je laten – het lijkt me ingrijpend. Dat geldt ook voor asielzoekers, die door de wanhoop gedreven, de moeizame tocht naar het vermeende land van melk en honing maken. Maar die beschikken niet over de kapitalen van Thaksin c.s. die een ballingschap kunnen veraangenamen, hoewel ze zelden denk ik bevredigend zijn.

Thailand, 26 augustus – (Deel 13 en 14 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
13 Het etentje met zuster Annemarie stond hem nog helder voor de geest. Ze hadden in de hoofdstad, ver weg van het ziekenhuis, in een Spaans eethuisje gedineerd. De trillende handen van Annemarie aan het begin van de maaltijd waren hem niet ontgaan. Hij zelf had een knoop in zijn buik. Waarom hij juist haar had uitgenodigd, wist hij niet. Annemarie was niet uitzonderlijk knap. Maar ze verspreidde een warmte waarbij hij zich wel voelde. Na afloop liepen ze hand in hand naar zijn auto en terug in hun woonplaats kuste hij haar op de wang ten afscheid. Afspraakjes waren er niet meer van gekomen, want kort daarna had hij het ziekenhuis moeten verlaten.

14 Wat dokter Dick niet wist was dat zuster Annemarie zijn mobiele telefoonnummer had. Tijdens het etentje had ze stiekem op zijn mobieltje gekeken toen hij naar de wc was. Ze had hem eenmaal gebeld, maar er was geen verbinding. Nadien had ze niet meer gedurfd te bellen. Dat vertelde ze ook de directie die haar had uitgenodigd voor een gesprek. ‘Wij betreuren de gang van zaken ten zeerste’, verontschuldigde directeur Hermans zich. ‘We hebben geen behoorlijk feitenonderzoek gedaan en zuster Petra op haar woord geloofd. Maar ze chanteerde ons. We wilden een van onze meest gerenommeerde chirurgen niet in diskrediet laten brengen.’ Hij vroeg wat het ziekenhuis kon doen. Zuster Annemarie wist het ook niet.

Thailand, 25 augustus – Vandaag is een spannende dag. Aan de maandenlange rechtszaak, waarin oud-premier Yingluck Shinawatra terecht staat voor het hooggerechtshof, komt een einde. Ze wordt vervolgd voor plichtsverzuim in het hypotheeksysteem voor rijst, een programma dat de overheid  530 miljard baht heeft gekost. Er zijn drie scenario’s: schuldig (max 10 jaar gevangenis), onschuldig en een voorwaardelijke straf. Dat hele proces is een juridisch monstrum. Bewindslieden roep je politiek ter verantwoording, niet strafrechtelijk. Zo zouden we dat in Nederland doen, maar dit is Thailand met een militaire junta die de Shinawatra clan wil kaltstellen. Politiek is een hard bedrijf.

Thailand, 24 augustus – (Deel 11 en 12 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)
11 Zuster Annemarie trok de stoute schoenen aan. Ze ging terug naar de plaats waar ze dokter Dick had gezien. Hij lag toen te slapen. Ondanks dat hij vervuild was, smolt ze toen ze haar held zag. Want dat was hij voor haar. Dat hij zo diep gezonken was, was des te onbegrijpelijker voor haar. Ze had een tijdje staan te kijken, maar durfde hem niet wakker te maken. Deze keer zou ze dat wel doen. Ze wilde weten wat er aan de hand was. Kon ze misschien iets voor hem doen? Een douche en schone kleren was wel het minste. Maar hij lag er niet.

12 Dokter Dick had de grote stad verlaten, die herinnerde hem te veel aan het ziekenhuis waaruit hij was weggestuurd. Hij had op het platteland onderdak gevonden bij een boer. Een keuterboertje met een gemengd bedrijf. Je had ze dus nog. Dick mocht op de deel slapen, in het stro. Als tegenprestatie voor zijn kost en inwoning hielp hij het bejaarde boerenechtpaar met kleine klusjes: eieren rapen, de varkens voeren, het erf schoon vegen, boodschappen doen in het dorp. Hij waste zich ’s ochtends aan de waterpomp. Aan het ijskoude water raakte hij allengs gewend. De herinnering aan de onverkwikkelijke affaire in het ziekenhuis vervaagde, maar ‘s nachts droomde hij van zuster Annemarie.

Thailand, 23 augustus – ‘The Making of’ is een documentairevorm die vaak bij een speelfilm gemaakt wordt. Vooral de bloopers zijn leuk. Een ‘The Making of’ van een boek ben ik nog nooit tegengekomen. Lijkt me ook niet gewenst. De lezer hoeft helemaal niet te weten door welke diepe dalen de auteur is gegaan om zijn geesteskind te verwekken. Ik ben momenteel bezig aan een vervolg op mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg. Het heet ‘Dokter Dick en Annemarie in Thailand’. Ja, die twee hebben elkaar gevonden, weet u dat alvast. Daarmee sla ik twee vliegen in één klap: Thailand en het feuilleton. Meer vertel ik er niet over. Ik heb eigenlijk al te veel onthuld.

Thailand, 22 augustus – Het verplegend personeel en de medische staf van het ziekenhuis hadden lange tijd geen idee waarom dokter Dick ineens was verdwenen. Ja, er deden geruchten de ronde: over ongewenste intimiteiten, over drugsgebruik, over geweldpleging, maar niemand wist er het fijne van. De directie had destijds alleen een korte verklaring uitgegeven dat ze ‘in goed overleg hadden besloten bla bla bla’. Eén verpleegster wist de werkelijke reden. Zij had dokter Dick beschuldigd van aanranding. Om te voorkomen dat ze aangifte zou doen, had de directie toegezegd hem zijn congé te geven. Maar de deal was uitgelekt. De collega’s konden het niet geloven dat de dokter zich zo misdragen had en dat lieten ze duidelijk merken. (Deel 10 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg. Voorgaande afleveringen staan op de pagina Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 21 augustus – Op weg naar Big C Extra reed de tuktuk, waarin ik mij pontificaal liet vervoeren, achter een motorrijder met knipperend rechter richtingaanwijzer. Aan het eind van de straat sloeg hij linksaf, bij de volgende T-kruising rechtsaf en bij Big C weer linksaf. Wat kunnen we hieruit leren? Vertrouw nooit een richtingaanwijzer. Op het schuin oplopende trottoir roulante in Big C liep ik naar boven. Enige lichaamsbeweging kan nooit kwaad, ik leid toch al een grotendeels zittend bestaan. In Big C zag ik winkelwagentjes volgeladen met inkopen waarbij niet zuinig was gedaan met plastic tassen. Big C moet een grote leverancier zijn van de plastic eilanden in de oceaan.

Thailand, 20 augustus – De actie ‘Dickiedick moet terug’ gaat niet door. Nog voordat het personeel had kunnen vergaderen over actieplannen, besloot initiatiefneemster zuster Conception op verzoek van de directie de actie af te blazen. De directie had wel gelijk: de actie zou schadelijk zijn voor het image van het ziekenhuis en het welzijn van de patiënten. Conception haalde de posters die al op enkele informatieborden hingen, schielijk weg. Maar ze bleef peinzen: Wat nu? Hoe kunnen we dokter Dick helpen? Ze vroeg zuster Annemarie om raad. ‘Kun je hem niet eens opzoeken en met hem praten?’ Maar die hield de boot af. ‘Hmm, ik weet niet of hij daarop zit te wachten.’ (Deel 9 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg. Voorgaande afleveringen staan op de pagina Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 19 augustus – Have a good day, werd ik op een T-shirt gewenst. Ik had de neiging om de persoon te complimenteren met deze aardige wens. Veel T-shirt teksten zijn helemaal niet aardig of de teksten zijn erg gezocht. Op een ander las ik Who am I? Aha, een filosoof in ons midden. Da’s geen eenvoudige vraag. Er zijn honderden antwoorden op mogelijk. Op mezelf toegepast: expat in een krankzinnig land, oud-onderwijzer, oud-hogeschooldocent, oud-journalist, opa, partner, om er een paar te noemen. Sommige T-shirts lijken op reclameborden. Ik wil best reclame maken voor een merk, maar ervoor betalen is de omgekeerde wereld. Is getekend: Dick van der Lugt, T-shirtoloog.

Thailand, 18 augustus – Zuster Annemarie lag te woelen in haar bed. Ze kon maar niet de slaap vatten. Telkens doemde het beeld op van dokter Dick, slapend op straat. Het contrast met de chirurg, vastberaden benend door de gangen van het ziekenhuis kon niet groter zijn. Annemarie moest denken aan die ene keer toen ze in een Spaans restaurant aten. Waarom had hij juist haar uitgenodigd? Ze had het niet verteld tegen haar collega’s, die zouden maar jaloers zijn en er elke keer seksueel getinte toespelingen op maken. Waarom, ja waarom? Zo’n beauty was ze nu ook weer niet, vond ze van zichzelf. En dat was geen valse bescheidenheid. (Deel 8 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg. Voorgaande afleveringen staan op de pagina Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 17 augustus – Er zijn van die dagen dat er niets gebeurt wat de moeite van het vermelden waard is in een column. Gisteren was zo’n dag. Het was mijn thuisblijf-dag, want ik eet om de andere dag in het centrum: in Sarica, Dick’s Café of Love Scene en een heel enkele keer in The Old Dutch. Thuisblijven betekent culinair afzien: een kant-en-klare maaltijd kopen bij 7-Eleven die zelden écht lekker is. Eethuisjes in de buurt dan? Ughhh. Heb er nog geen een ontdekt die een plaats verdient in mijn balboekje. Alleen Kuang Seafood, een Chinees visrestaurant aan de Ratchadaphisek Road, maar dat wordt al tijden verbouwd.

Thailand, 16 augustus – Zuster Annemarie was de enige verpleegster die ooit buiten het ziekenhuis een afspraakje met dokter Dick had. Ze hadden in een intiem Spaans restaurant gedineerd bij kaarslicht. In het begin van de maaltijd kon ze haar handen nauwelijks stilhouden, zo zenuwachtig was ze. Ze verdronk in de ogen van haar tafelgenoot, bestudeerde zijn lippen. Hoe zouden zijn kussen smaken? Maar allengs ontspande Annemarie zich, vooral door de lichtvoetige conversatie. Ze aten paëlla en dronken rioja. Dick was een matige drinker, Annemarie beperkte zich tot twee glazen. Tot besluit dronken ze cortado. Dokter Dick nam afscheid met een kus op haar wang. Annemarie was blij dat hij geen avances maakte, maar in stilte hunkerde ze naar zijn omarming. (Deel 7 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg. Voorgaande afleveringen staan op de pagina Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 15 augustus – In de metro wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers. Een tekeningetje laat zien hoe deze lieden te werk gaan. Ze nemen plaats achter het slachtoffer en doen een greep in diens rugzak. Dus eigenlijk zijn het geen zakkenrollers, maar rugzakrollers. Vroeger was de rugzak een vakantieattribuut, buiten de vakantie werd die opgeborgen. Maar op een gegeven moment brak de rugzak door. Ik zie veel rugzakken in Thailand. Van heel grote, gedragen door backtrackers, tot heel kleine, soms gedragen door iemand in een strak kostuum. Dat vloekt; daar hoort een attache koffer bij, dunkt me. Sommige rugzakken worden op de buik gedragen. Dat zijn buikzakken, maar zo worden ze niet genoemd. Waarom eigenlijk niet?

Thailand, 14 augustus – Voor de te koop staande woning van dokter Dick bestond veel belangstelling, maar geen enkele gegadigde hapte toe. De mannen wilden vaak wel, de vrouwen niet. Ze voelden zich ongemakkelijk in het huis. Alsof er een vloek op rustte. Ze meenden ook stemmen te horen: Hel, hel, hellep. Zuster Annemarie die de arts had gesignaleerd, slapend onder een viaduct, was er ook al eens wezen kijken. Ook zij meende stemmen te horen. Maar aan het huis was niks bijzonders te zien. Het zag eruit alsof de dokter elk ogenblik kon thuiskomen. Het was alleen een beetje stoffig. (Deel 6 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 13 augustus – Een hondenleven in Thailand is zo gek nog niet. Als ik naar de dichtsbijzijnde 7-Eleven loop, passeer ik enkele honden wier voornaamste bezigheid is op straat liggen. Zo nu en dan komen ze overeind voor een korte wandeling, een enkele keer rennen ze weg en soms hebben ze ruzie wat gepaard gaat met luid geblaf. Maar verder is luiheid troef. Nu hebben deze dieren geluk. Het zijn geen zwerfhonden, ze hebben geen kwaadaardige baas/bazin die meent dat je een hond kunt disciplineren door hem af te ranselen. En ze worden niet gekidnapt om op een Vietnamese BBQ te eindigen. Althans, de laatste keer miste ik er geen.

Thailand, 12 augustus – De directie had lucht gekregen van de actie ‘Dickiedick moet terug’. Alhoewel ze sympathiek stond tegenover het doel, was ze er niet blij mee. Het zou maar onrust geven in het ziekenhuis, wat niet bevorderlijk zou zijn voor het herstel van de patiënten. De directie zat met de hele affaire in haar maag. Ze had dokter Dick op non-actief gesteld op basis van wat later een verzinsel bleek. Maar toen was het al te laat. Dokter Dick was spoorloos, reageerde niet op zijn mobiele telefoonnummer en bij zijn huis stond het bord Te koop. De buren hadden hem al een tijd niet gezien. Dus waar was hartenbreker Dick? (Deel 5 van mijn feuilleton Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 11 augustus – Het kost weinig moeite om in Thailand in Engelse teksten spelfouten te vinden. Ik zou er elke dag een column mee kunnen vullen. Zelfs op etiketten van gerenommeerde merkproducten kom ik fouten tegen. Sommige fouten zijn te herleiden tot het gebruik van Google Translate, want dit programma kan alleen woorden letterlijk vertalen zonder acht te slaan op de context. Dat levert soms hilarische vertalingen op waaraan geen touw valt vast te knopen. Of dat omgekeerd, dus van Nederlands naar Thai, ook zo is kan ik niet beoordelen, maar ik vrees het ergste. Kwam laatst in een bar een leuke spelfout tegen: wishky. De schrijver zal wel dorst hebben gehad.

Thailand, 10 augustus – Ja, ik heb hem gezien, vertelde zuster Annemarie toen ze na haar vrije dag weer terug in het ziekenhuis was. Tijdens de lunchpauze hing het overig personeel aan haar lippen. Veel kon ze niet vertellen over ‘onze Dickiedick’, zoals het koosnaampje van de geliefde chirurg luidde. En ze wilde niet zeggen waar ze hem gezien had. Stel je voor dat haar collega’s als ramptoerist massaal zouden gaan kijken. De Filipijnse zuster Conception had een idee: een actiegroep met als slogan ‘Dickiedick moet terug’. Dat vonden de anderen een goed idee. Ze zouden de volgende dag over de details vergaderen, want de lunchpauze was nu voorbij. (Deel 4 van mijn doktersroman Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 9 augustus – Het gonsde van de geruchten in het Amalia ziekenhuis. Dokter Dick, ontslagen na een lastercampagne, zou gesignaleerd zijn. Zuster Annemarie had hem gezien, maar ze kon dat niet bevestigen want ze had een vrije dag. Hij lag te slapen onder de oprit van een verhoogde tolweg. Het was geen aangenaam gezicht. Hij was vervuild, zijn kleding was gescheurd en hij stonk. Hoe kan iemand zo diep zinken? Een briljant chirurg, summa cum laude afgestudeerd en alom gerespecteerd. Een knappe man ook, aanbeden door verpleegsters. Zijn privéleven had hij altijd afgeschermd. Vragen daarover wimpelde hij af: Niks bijzonders. Maar was dat zo?, vroegen zijn bewonderaars zich af. (Deel 3 van mijn doktersroman Dokter Dick, chirurg)

Thailand, 8 augustus – Omdat ik ooit een jurk bij Claudia Sträter aan de Lijnbaan kocht, ontvang ik regelmatig de nieuwsbrief. Ik kan me er niet toe zetten die op te zeggen, want Claudia’s kleding streelt het oog: mooi design, stijlvol, niet tuttig en tijdloos. De tekstschrijver gebruikt veel Engels, heeft het over power dressing, easy sophisticated en preppy business. Klinkt interessant, maar wat betekent het? Of de zaak ook filialen in Thailand heeft, weet ik niet. Waarschijnlijk wel: alle producten ter wereld zijn hier te koop in shopping malls. Wat ik nog mis, zijn de unique chips van Bram Ladage.

Thailand, 7 augustus – Ik moest ineens denken aan een zaterdagmiddag in het Prinses Beatrixpark in Schiedam, waar de zeeverkennersgroep die ik leidde, operatie Groote Beer hield voor welpenhordes uit Schiedam en Vlaardingen. De welpen stonden in een grote kring in afwachting van de zeegod Neptunus die de winnaars van het postenspel bekend zou maken. Om de wachttijd te overbruggen leerde ik ze een ‘muzikale’ maaltijd, die als volgt ging: soep (viermaal, lang aangehouden s, alsof een stoomtrein op stoom komt), aardapp’len groente (driemaal, steeds sneller), jus (hoge aangehouden fluittoon), dikke vette pannenkoeken (beklemtoond), ijsssss. Stond er ook vla op het menu? Heb ik de volgorde wel goed? Irritant dat ik dat ben vergeten.

Thailand, 6 augustus – (Vervolg van 31 juli) De stemming in het ziekenhuis waar de geliefde chirurg dokter Dick werkte, is tot een nulpunt gedaald sinds hij is overgeplaatst. De verpleegsters en verplegers lopen met bedrukt gezicht rond. Nooit meer knipoogjes en schalkse lachjes wanneer ze de arts op de gang tegenkwamen. En nooit meer vechten om een plaats in de OK, als hij een operatie zou verrichten. Waar hij nu verblijft, is onbekend. Na zijn overplaatsing is hij aan de drank geraakt. Hij heeft zijn huis moeten verkopen en zwerft ergens rond. Degeen die hem een hak heeft gezet, is ontmaskerd. Het was een (overigens lelijke) verpleegster die kwaad was dat hij niet op haar avances inging.

Thailand, 5 augustus – Ik ben een waardeloze columnist. Dat komt: ik ben te aardig. Een echte columnist krijgt met de post een doos met hondenpoep gestuurd door een uiteraard anoniem persoon, die zich geërgerd heeft aan zijn columns. De mildere toon die ik de laatste tijd aansla, zal wel te maken hebben met mijn leeftijd. Daar voel ik me wel bij. Er wordt op de social media al genoeg, eigenlijk veel te veel, gescholden. Nederlanders hebben het hart op de tong, Thai niet. Dat zijn binnenvetters, die als het hen te veel wordt ontploffen. Hoed je dan maar, want dan vloeit er bloed.

Thailand, 4 augustus – Als je tussen de regendruppels loopt, word je niet nat. Kent u die uitdrukking, om met dominee Gremdaat te spreken. Ik heb het nooit geprobeerd,  ik vermoed ook dat het niet waar is. Wat wel waar is: als je tussen regenbuien loopt, word je niet nat. Dat heb ik gisteravond proefondervindelijk vastgesteld. Om 18:35 leek het te gaan regenen. De luifel van Dick’s café werd uitgeschoven, een bar haalde de krukken naar binnen en sloot het rolluik. Maar de regen zette niet door, ook niet om 19:20 toen het weer even drupte. Bij terugkeer in Huai Khwang lagen hier en daar grote plassen, maar het was droog.

Thailand, 3 augustus – Laat ik de menukaart van Dick’s café eens met u doornemen. Pork stew en All day breakfast noemde ik eerder. Andere smulgerechten zijn Riz Casimir (tender chicken pieces in a light curry sauce with sliced fruit, served in a ring of butter rice) en Fried rice with pineapple and shrimp. Verder eet ik wel eens schnitzel, Cordon Blue, Thai style omelet with minced pork  en mushroom soup. Spaghetti Bolognese heb ik afgevoerd, heeft meer weg van tomatensoep met vermicelli. Enkele malen het vrijdagmenu genomen van salmon steak, frietjes en broccoli, maar dat is nogal aan de prijzige kant en de zalm heeft een vrij vlakke smaak. Vast geen wilde zalm.

Thailand, 2 augustus – Een lezer adviseerde mij: Wordt het niet eens tijd voor een avontuurlijker bestaan? Hij schreef dit onder mijn column Logboek Avondmaaltijd (28 juli), een beschrijving van één maaltijd. Nou meen ik dat een opwindend leven alleen leuk is op de tv (National Geographic) als je in een luie fauteuil zit met onder handbereik een pijpje bier en knabbels. Maar dit terzijde: de briefschrijver weet niet waar en hoe ik de avondmaaltijd nog verder gebruik c.q. gebruikt heb. Ik noem hangend aan een parachute en achter het stuur van mijn Lamborghini bij een snelheid van 200 km per uur. Is dat avontuur of niet?

Thailand, 1 augustus – Op de achterkant van een shirtje met de kleuren van de Thaise vlag, vijf strepen rood, wit, blauw, wit, rood, staat de tekst Let’s riot. Als ik hoofd van de militaire junta was, zou ik de persoon en de maker van het shirt onmiddellijk laten oppakken. Want hier is toch duidelijk sprake van opruiing. Thai zijn voor mindere vergrijpen aangehouden. Een student rechten in Khon Kaen kan erover meepraten. Hij werd in december aangehouden omdat hij op zijn Facebook-pagina een link had geplaatst naar een overigens vrij onschuldig BBC-artikel over de nieuwe koning. Majesteitsschennis, meenden de autoriteiten. Ja, de tenen van de junta zijn lang, erg lang.