Columns, artikelen & foto's

Ronald Schütte, longchirurg in ruste, zag kans een visum te bemachtigen om terug te keren naar Thailand. Het verzamelen van de benodigde documenten was een martelgang, maar hij gaf niet op (zie: De martelgang van een visumaanvraag voor Thailand).

Na zijn aankomst was hij veertien dagen in (verplichte) quarantaine in een hotel in Bangkok, dat functioneert als Alternative State Quarantine inrichting. Hij hield het volgende dagboek bij.

* De term quarantainist is door mij bedacht, u mag ook lezen kluizenaar of gedetineerde, want daar lijkt het wel op.

Dag 0
Aangekomen in Bangkok. Op het vliegveld werden ongeveer veertig reizigers door minstens vijftig officials in beschermende kleding ontvangen. Vanaf daar is er niemand die niet deze beschermende kleding draagt, ook in het hotel gedurende de gehele periode.

Na controle van de vijf officiële documenten* en passeren van de immigratie word je door een overheids official persoonlijk begeleid tot aan de klaarstaande hoteltaxi.

Bij aankomst in het hotel word je door hotelpersoneel geholpen met de installatie van een App, waarin je tweemaal daags je temperatuur en welzijn noteert. Een verpleegster van het aangesloten ziekenhuis neemt temperatuur, bloeddruk, polsslag op en de eerste van drie corona RT-PCR testen die in deze veertien dagen worden afgenomen.

Dat is het begin van eenzame ‘opsluiting’. Je mag de kamer niet af. Niemand komt je kamer in. Via internet of telefoon bestel je de drie maaltijden voor de volgende dag die je wenst. Die worden op vaste uren per dag voor je deur neergezet en na het eten plaats je het daar terug. Veel geslapen deze eerste dag door het tijdsverschil, die eerste halve dag.

* CoE (Certificate of Entry), Fit to Fly document, recente coronatest (negatief), verzekeringspapieren waaruit voldoende dekking blijkt en de bevestigde reservering van de ASQ (quarantaine hotel).

Dag 1
Goede nachtrust en na scheren en douchen wordt er gebeld, dus het ontbijt staat voor de deur. Had Thais ontbijt besteld, bijzonder lekker.

Rond de lunch rinkelt de telefoon. Verpleegkundige aan de lijn ‘Sir, your coronatest is negative’. Dat was dus een positief bericht.

Welgemoed via Whatsapp en Messenger met vrienden mijn eerste ervaringen gedeeld. Nam vrijwel de hele dag, dus de dag ging snel. Nog wat mailen en de USA verkiezingen op de tv gevolgd. Ook lunch en avond eten lekker en weer Thais gekozen. Laat in de avond nog een thriller bekeken en….slapen.

Dag 2
Had een westers ontbijt besteld, afwisseling helpt in een eentonig bestaan. Goede koffie en dan nu begonnen aan het bijhouden van een dagboek van deze twee weken, een goed idee van Dick van der Lugt.

Via Facebook vele commentaren gezien over de verkiezingen. CNN en BBC gekeken. Voor de rest gebeurt er niets, maar kan mij wijden aan nog wat Thais oefenen / leren, een leuke hobby. Misschien morgen beginnen met een goed boek, maar eerst voor het slapen een politieserie gekeken.

Dag 3
Vroeg op. Al meteen mijn temperatuur gemeten met de thermometer die werd verstrekt, vanmorgen 36,60. Dat is een tweedagelijkse taak, om 10 uur ’s ochtends en 8 uur ’s avonds. Zet het resultaat in de App. De App waarschuwt als ik het te laat doe. Na 14 dagen wordt de App automatisch onwerkzaam.

Heb vandaag te zwaar geluncht (cannelloni met gehakt) en na de avondmaaltijd zat ik helemaal voor de mast. Morgen maar voorzichtiger, ben niet gewend aan drie maaltijden per dag.

Dag 4
Half tien vanmorgen, fris gedoucht en geschoren, nog steeds geen ontbijt gebracht. Na een belletje naar de receptie en een excuus werd tien minuten later het ontbijt gebracht. In ‘gevangenschap’ zie je uit naar die drie momenten op de dag dat er iets aangenaams gebeurt.

De tv staat bol van de verkiezingssoap op de Amerikaanse zenders, wat een welkom entertainment is.

Dag 5
Een opwindende dag want na het ontbijt naar beneden. Mijn tweede coronatest ondergaan en direct, begeleid, terug naar mijn kamer. Morgen wordt de uitslag doorgebeld. Ben dagelijks druk met reageren op de vele App’s van vrienden en familie, dan wel face timen.

Vanmorgen flink gestudeerd, vergroten van mijn kennis van de Thaise taal. Dat blijft een uitdaging die mij veel plezier verschaft, met name in de communicatie met mijn Thaise vrienden. Maar het blijft voor een westerling toch een lastige taal. Maar niet te vroeg naar bed anders ben ik te vroeg wakker.

Dag 6
Vandaag weer geen opwindend moment. Het ontbijt was verrassend lekker met gepocheerde eieren. Dus alweer te veel gegeten. Niet verbazend dat er grapjes circuleren van mensen die in de quarantaine of de lock down tijd moddervet werden. Nu ik dus ook.

Telefoon rinkelt: ‘Sir, uw test is negatief (ja dat kon niet anders dacht ik maar zei niks), dus morgen kan u was als u die heeft, meegeven en u wordt dan tijdelijk in een andere kamer gelaten tijdens het schoonmaken van uw kamer.’

Maakte voor mijn eerste dagelijkse ontspan uurtje van morgen een afspraak op welk uur ik wil; sprak elf uur af.

Dag 7
Om 11 uur met een staflid mee naar de zwembad en relax area, een aangenaam en groot buitenterras. Van overheidswege is zwemmen verboden, vraag me niet wat de goede reden kan zijn, in chloorwater overleeft dit virus minder dan 1 seconde.

Het was bijzonder aangenaam. Goed weer, lekker windje en blauwe lucht. Na het uurtje buiten spelen weer terug op mijn kamer, die fris en schoon is na de eerste schoonmaakbeurt sinds mijn komst. Schone lakens, dus dat wordt prettig vanavond.

Nu weer vijf dagen op mijn kamer maar wel met dat dagelijkse luchtje scheppen en de benen strekken. Er zit dus, hoe weinig ook, een kleine verbetering in mijn omstandigheden.

Dag 8
Weer elf uur geboekt voor mijn ontspanning in de buitenlucht. De zon is fel en de lucht is blauw; ik moet mij morgen iets beschermen met zonnebrandcrème. Gewoonlijk deed ik dat in Thailand altijd al ’s morgens voor ik naar buiten ging.

Begin te merken dat de dagelijkse routine niet heel erg boeiend is. Maar zet mij ertoe enige regelmaat aan te houden. Alles op orde en opgeruimd in de kamer, neem een cappuccino en nu eerst de mail, Facebook en Whatsapp bekijken.

Het gezelligste zijn de chats via mijn Whatsapp, heb mijn vrienden en familie alleen wel steeds minder te vertellen. Ga morgen misschien beginnen aan een boek dat ik heb meegenomen.

Dag 9
Vanmorgen voor het eerst een Japans ontbijt besteld, was een goede afwisseling. Je kan Thais, Westers, Continental en soms Japans bestellen.

Dan weer een vaste routine; na het ontbijt via internet de keuzes opgeven van de drie maaltijden voor de volgende dag. Wordt morgen allemaal Thais, is ook lichter want ik eet nog steeds te veel zoals ik al eerder zei. Durf niet op de weegschaal te gaan, kan mij alleen maar verdrietig maken.

Ben net begonnen aan een boek van Harry Mulisch, ‘De ontdekking van de hemel’. Moet er nog wel inkomen. Lees boeken met mijn E-reader, want die zware boeken meenemen is niet prettig. Maar heb niet de rust relaxed te lezen, nog niet.

Dag 10
Heb geluk met het weer of moet ik zeggen geluk dat ik in deze maand in quarantaine ben. Deze tijd van het jaar is het koude seizoen. Dat betekent dat de temperatuur ’s nachts onder de 27 graden komt, heel aangenaam.

Buiten, tijdens het luchten stond er een stevige bries wat heerlijk is met die felle zon. Armen en benen krijgen zelfs van dat ene uurtje een beetje meer kleur, prettig gevoel. Zo’n uurtje buiten is erg kort. Deze dag duurt langer dan anders, maar dat is natuurlijk psychisch.

Een onverwachte gebeurtenis; de afstandsbediening van de tv doet het slecht, batterij bijna leeg. Na een belletje naar de receptie binnen 10 minuten een nieuwe op het tafeltje in de gang gelegd. Opvallend dat de stafleden die de zaken voor de deur neerzetten, altijd al buiten zicht zijn als ik de deur open om iets naar binnen te halen, het zijn schichten.

Dag 11
Gisteren was een erg lang durende avond. Begin naar het einde te verlangen. Drieëntwintig uur per dag niemand zien of spreken ben ik niet gewend. Die paar chats met computer of telefoon zijn niet hetzelfde, maar helpen wel mijn gedachten te verzetten en je kan een beetje je verhaal erin kwijt.

Het gebrek aan lichaamsbeweging is bepaald niet prettig. Tijdens mijn lucht uurtje loop ik een flink aantal keren heen en weer. Ineens realiseer ik mij dat ik het gedrag van de roofdieren in de dierentuinen nu zelf ook al ga vertonen.

Heen en weer, vice versa: heen en weer, zoals Drs. P. zong, maar dat ging over een veerpont. Heen en weer lopen omdat je gevangen zit en geen keus hebt, maar je moet toch iets. Heb ineens medelijden met die dieren gekregen. Maar nog niet met mijzelf, ik zit hier tenslotte maar twee weken en heb er zelf voor gekozen. Heb het er wel voor over, denk ik.

Dag 12
Heb dagelijks wel een mini gesprekje met het staflid dat mij komt ophalen. Hij is gemaskerd en heeft beschermende kleding en plastic laarzen aan. Samen lopen we dan naar de lift, vandaag een extra loopje voor mijn laatste coronatest.

Die gesprekjes stellen niets voor, gaan over het weer en of ik het goed maak en hoe ik mij voel. Ik stel hem maar gerust dat het prima gaat hoewel ik dat soms helemaal niet meen. En na een paar keer samen te hebben gelopen, raak je snel door de gespreksstof heen.

Weet nu wel dat er 100 andere ‘gedetineerden’ in het hotel zitten. Als een hotel een zogeheten ASQ-hotel is (Alternative State Quarantine), wordt dit door de overheid streng gereguleerd en gecontroleerd. Gewone hotelgasten zijn dan niet toegestaan. De vaste vloerbedekking is door een zeil bedekt, zorgvuldig langs de wanden vast getaped. Zo kunnen de kamers worden gesteriliseerd.

Dag 13
Mijn dagelijkse routine is erg eentonig, elke dag hetzelfde behalve het eten… hoewel. Start ’s morgens met het aanzetten van de laptop en het invullen van het internet formulier met mijn wensen voor het eten van morgen. Zie dat ik soms hetzelfde kies als vorige week, omdat de andere keuzes mij vorige week ook niet bekoorden. Oei, zelfs dat begint eentonig te worden.

Wordt eind van de ochtend gebeld over de test uitslag, geen opwindend bericht, ben uiteraard nog steeds negatief.

Er komt nu wel schot in. Morgen nog een zinloze extra dag, want ik ben toch definitief corona vrij? Maar dat zijn de regels van het ministerie, geen ontkomen aan. Ze zeggen quarantaine is veertien dagen, maar het zijn wel vijftien nachten. Twee weken eenzame opsluiting is lang.

Dag 14
De laatste dag en morgen vanaf zes uur ’s morgens kan ik uitchecken. Wat een heerlijk vooruitzicht, vooral omdat het dagelijks leven in Thailand al lang weer gewoon verloopt.

Bangkok, zoals overal in Thailand, is echter onvergelijkbaar met de tijd voor de pandemie. De jaarlijks meer dan 35 miljoen toeristen zijn er niet meer, slechts een paar duizend in totaal in het hele land.

Mijn laatste open lucht uurtje gaat snel voorbij, vrolijk babbelend met een Engelsman. Hij is ook een quarantainist, de enige waar ik al vaker mee praatte. Hij is ook blij dat het erop zit.

Mijn koffer ’s middags al gepakt, alles klaar voor morgen. Had zelden zoveel tijd om een vertrek voor te bereiden.

Dag 15
Na ontbijt; de check out is een feit.

Ga met opgeruimd gemoed en blij de stad en van mijn herwonnen vrijheid genieten. Straks genieten van een lekkere lunch en weer mensen zien en ontmoeten, dat vooral. Wow, wat heb ik dat gemist.

De quarantaine was een bijzondere ervaring maar niet voor herhaling vatbaar.