De gevangenis, die niet straft
Toen Ton (niet zijn echte naam) 16 jaar was, lag zijn leven in puin. Hij was tot 5 jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens mishandeling met de opzet tot moord en het bezit van vuurwapens. Een dysfunctionele opvoeding in combinatie met verkeerd gezelschap had hem op het slechte pad gebracht. Sinds het begin van zijn tienerjaren werd hij constant opgepakt.
Toen hij 21 jaar was en een toekomst buiten de gevangenismuren niet voor de hand lag, hoorde hij over Baan Kanchanaphisek Vocational Juvenile Training Centre for Boys in Nakhon Pathom, een instelling die uitgaat van een positieve benadering van jeugdreclassering door de gevangenschap van jongeren een nieuwe betekenis te geven.
In het kort: het is een klassiek voorbeeld dat begrip, mondig maken en baantraining een heel eind kunnen komen om weerspannige en beïnvloedbare jongeren aan te moedigen om een bladzijde in hun leven om te slaan. Ton, emotioneel gekrenkt als gevolg van jarenlange verwaarlozing door zowel de samenleving als zijn familie, was blij dat hij van de autoriteiten toestemming kreeg zijn straf in Baan Kanchanaphisek uit te zitten.
De non-punitive gevangenis werd in 2004 opgericht en ging met dertig kinderen open. Inmiddels is het aantal opgelopen tot 106 jongeren in de leeftijd van 16 tot 22 jaar. Een van de twee boefjes is veroordeeld wegens moord en drugsgebruik; iets minder voor aanranding en molest.
Tom vertelt: ‘Toen ik mijn straf uitzat in een jeugdgevangenis, moest ik mijn toevlucht nemen tot geweld om te overleven. We zaten met honderd gevangenen gepropt in een cel en werden behandeld als vuilnis. Het was survival of the fittest.’
‘Ik had gehoord dat Baan Kanchaniphisek delinquente jongeren toestaat hun straf uit te zitten in een omgeving die lijkt op een gezonde thuissituatie. Niettemin kwam ik hier zonder het doel mezelf te verbeteren. Ik had niets om naar uit te zien. Als iemand in een hopeloze situatie vast zit en voortdurend geweld moet gebruiken om te overleven, kan hij doorgaan verkeerde dingen te doen. In die staat kwam ik in dit tehuis.’
Baan Kanchanphisek werd zijn reddingsboei. De bewoners worden er niet beschouwd als gevangenen, de staf lijkt meer op dorm parents, zoiets als vroeger jeugdherbergouders. Prikkeldraad ontbreekt. Van de negentien jeugdtrainingscentra in het land, heeft Baan Kanchaniphisek als enige hoge hekken en prikkeldraad afgeschaft en een combinatie van activiteiten geïntroduceerd die helpt de denkwijze van de jongeren positief te beïnvloeden en hun zelfvertrouwen te vergroten. Voor de meeste delinquentjes is het de eerste keer dat ze zich geliefd en gewaardeerd voelen om nog te zwijgen dat ze vertrouwd worden niet weg te lopen.
Directeur Ticha Na Nakorn, liefdevol Pa Mon (tante Mon) genoemd, speelt een belangrijke rol door de tieners te laten zien wat ze waard zijn in de samenleving. Weliswaar kunnen ze hun verleden niet veranderen, maar ze kunnen zeker een betere toekomst voor zichzelf scheppen. En daarmee is Ton bezig.
Hij leest graag de krant, praat over de kwesties die in het nieuws zijn, zijn analytische vaardigheden zijn verbeterd dankzij activiteiten waarbij ze een film bekijken en discussiëren over de verkeerde beslissingen die de hoofdpersonen nemen. Hij wordt ook gestimuleerd zich met zijn familie te verzoenen. Ton was heel bitter over zijn moeder omdat zij er nooit was toen hij opgroeide. Ze hebben hun verschillen bijgelegd. ‘Ik heb van mijn ervaring hier één ding geleerd’, zegt hij. ‘En dat is dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen daden.’
Om met een persoonlijke noot te eindigen: wat een heerlijk initiatief in een land waar moorden, mishandelingen en wat dies meer zij bijna chronisch zijn. (Bron: Bangkok Post, 16 april 2018)